Þimdiye dek söylenen bütün sözleri, yazýlan bütün yazýlarý, yapýlan bütün besteleri kendine sandýn deðil mi? Ve bütün bu aðaçlar, bu deniz senin içindi. Sandýða atýlan oy, hücrede sýkýlan yumruk; bir serserinin belindeki býçak, tarlada gizlenen orak... Kendine benzetiyordun bütün güzellikleri ve bütün çirkinlikler güzelliðinin tescili içindi. Koskoca evren senindi, evrendeki bütün harikalar sendin.

Diðer insanlar da kuþkusuz, senin için örgütlenmiþ bu hayatta, birer hücre olmaktan öte anlam taþýmýyorlar, bu kurguda kendilerine biçilmiþ rolleri yaþýyorlardý.
Selpak satan çocuk, býçak bileyen amca, halý yýkayan teyze, týpký birer roman kahramaný gibi ancak ana kahramanla yollarý kesiþtiðinde, onun yaþamýndaki bir ayrýntýyý pekiþtirmek için varlardý. Romanýn ana kahramaný sen, yazarý ise asla dizginleyemediðin o bencil duygularýndý.
Ýstediðin olduðunda neþeye dönüþen, bir þeyler iþine gelmediðinde sinir krizlerine yol açan, ama sadece kendinle ilgili þeylerde böyle olan duygularýn.

Bu yüzden mi bilmiyorum ama, buna raðmen seni sevdim...