SANA GELDÝM ÝSTANBUL
Apansýz bir gerçeðe dönüþ, bir rüya , yaðmursonrasý bir aþkýn ölümüydü bu yolculuk.
Meçhul bir yöne gitmenin ateþi sarýnca yüreði, alýp baþýný gitmenin bir gerekçesi bulunup çýkýlýrdý yolculuklara. Düþlerin ve uzaklarýn cezasýný çekmek için. Hüznün sözyitimlerini yaþamak uðruna sana geldim istanbul....
Tutsaklýktan, korkudan kaçarak kilometrelerce geldim, gerçeðin acý yanýný yaþamak için. Korkunç bir sessizlik olabilmek için geldim. Acýsý kanatacak bir farkýndalýðýn peþinden geldim.
Hiçbir çaða özlem duymadan ve ayak uydurmadan, göðsüme yasladýðým azgýn deniz gibi, bir kuyruklu yýldýz , bir kýrýk tekne, bir paranoya gibi, tiner çeken köprü altý çocuklarý gibi geldim sana. Sürgün ve gemileri yakýlmýþ bir mahkum olduðumu bilerek, son çýðlýklarýmý haykýrmak için sesizce, geldim sana istanbul...
Sana gelmek acýnýn derin sularýna gözlerimi gömmüþken, gece ve hüznün içindeki serüveni sonsuz kýlabilmekti. Asla olmayacaðýný bildiðim þeylere ruh verip, karanlýðýn biçimsizliðini gökyüzüne çizmek ve gökyüzünün hiç bürünmediði bir rengi yaþamaktý. Kayýp bir umudun farkýna varýp kendi gölgemde unuttuðum kendimi bulmaktý. Sana gelmek istanbul.
Dalgalarý kamçý yemiþ bir denize doðru çýktým bu yolculuða ruhlarý devrik bir cümlenin gizli öznesini aramak uðruna sana geldim istanbul...