YAÞAM, ÖLÜM VE YALNIZLIK ÜZERÝNE


Bir ölüm öyküsü

Çýplak tenine akan suyun altýnda saatlerce kalmak, derin þiþene buruþ buruþ olana deðin durmak ve arýnmak, saf olmak... Iþýldýyor her vücut kývrýmým.. banyoda küvetimde sýrtýmý arkaya dayayýp suyun musluktan damla damla düþüþüne bakýyorum bir saniye, bir saniye daha huzur doluyum. Daha daha kendime yaklaþýyorum, sana yaklaþýyorum, düþen damlalarýn kýrmýzý sesi, beni ölümüme çaðýrýyor.
- Zaman durdu-
     Oysa birkaç dakika kadar önce her þey ne kadar farklýydý, arkamdan gelen gölgeye deðin temizlenip yenilenmeyi düþünüyordum yalnýzlýðýmý rahatlayarak atmayý ve kendimi yeniden sevmeyi deneyecektim. Kendimi seversem belki baþkalarý da beni yeniden kabul edebilecekti. Bende onlarý tüm kýrgýnlýklarýma inat sevgime baðýþlayacaktým.
Ancak, arkamdan gelen bir karaltý, derin bir acýyý sýrtýma sapladý , arkamý döndüðüm gibi sivri uçlu keskin bir býçaðý gördüm karnýma defalarca giriyor , çýkýyordu. Býçaðýn en son giriþinden sonra karnýmdaki býçaðý göbeðime doðru aþaðýya çekmeye baþladý içim parçalanýyordu iyice deþtikten sonra býçaðý çekip çýkardý, yukarýdan akan suya tutup yýkadý ve gitti. Ben tekrar küvete doðru devrildim. Bir elimle deþilmiþ karnýma bastým içimden kanlar fýþkýrýyor, organ parçalarý dökülüyordu. Ayaða kalkýp büyükçe bir havlu aldým onunla çýplaklýðýmý örtüyordum. ‘Ölsem bile utanarak ölmemeliyim.’ Odadan sesler geliyordu. Gölge, çalacak bir þeyler arýyordu, ya da baþka bir þey, ne aradýðýný bilmiyorum. Küvetten dýþarýya doðru bir adým attým ýslak ayaklarým yerdeki kan ve su birikintisinden olacak ki kaydým ve olduðum yere devrildim. Ýçerdeki adam bunu duymuþ olmalý, koþarak yanýma geldi öldüremediðini görünce tekrar odaya gitti bende onu ilk kez seçebilecek þekilde görüyordum, ancak tanýyamadým. Geri döndüðünde elinde demir ayaklý sandalyeyle dimdik duruyor olabildiði en maðrur haliyle bana bakýyordu, her bakýþta beni aþaðýlýyordu sanki. Ve olanca hýncý ve tüm gücüyle sandalyeyle kafama vurmaya baþladý, vurdukça vurmaya, vurmaya, vurmaya devam etti. Sonra sandalyeyle her yere vurmaya baþladý aynalarý kýrýyor duvarlarý dövüyordu. Ýyice yorulduktan sonra elindekini üzerime fýrlatýp gitti. Yüzüm gözüm daðýlmýþtý ama daha ölmemiþtim. Elimi kaldýrýp kafama dokundurdum elim kafamýn içine giriyordu kafatasým parçalanmýþtý, kafamýn içi çok sýcaktý. bunu hissediyordum. Elimi oradan çektim ve her tarafa bakmaya baþladým elim kana bulanmýþtý vücudumda öyle kan kýrmýzý haldeydi, her yer oluk gibi akan kanla göl olmuþtu.
‘Ölmek istemiyorum. Ölmekten ilk kez korkuyorum’
Aslýnda yaþamayý pek sevmeyen biriyim,çünkü hayatýmý sevecek kadar mutlu olmayý beceremedim mutlu olmak için hep çok çaba sarf etmem gerekliydi. Küçük þirin tesadüfler olmuyor, mutluluk adýna yaptýklarým bazen güzel sonuçlar veriyor ama bunlar hep kýsa sürüyordu Yaþamak zaten aðýrdý ve zor geliyordu. Sevgisizlik yalnýzlýðý, yalnýzlýk sessizliði ve sessizlikte hiçliði anlattý hep. Hiçlik zaten ölümdü….
Bu yalnýzlýðýn içinde ölümü düþlemek ve yaþamý düþünmek hep yaptýðým þeydi. Ölüm ve doðum her canlýnýn sadece bir kez yaþayabildiði iki olgu. Ne tesadüftür ki insan bu iki olayýn nedenini asla çözemeden, sadece olanla yetiniyor. Ýþte ben ölüm ve ömür arasýndaki bu negatif iliþkinin sunulan gerçekliði içinde her zaman ‘insan gerçekte neyi yaþýyor’ diye sordum kendime. Ýþte bu sorgulamalardan sonra, sadece bildiklerimi, bana ezberletilenleri, vicdanýmý zorlayan utançlarýmýn piþmanlýklarýný, günahlarýmý, ve yýkýntýlarýmýn ardýnda görünürde ayakta duran gövdemin soðuk bakýþlý gözlerinin gördüklerini yaþýyorum.



Hiç ölmeyecekmiþ gibi yaþamak, kýyasýya üstünlük rekabetleri, dibe vuran eðlenceler, utançsýz tüketim toplumunu yaratan üst kültürün zorlayýcý sahte bilinci yaþamý sevdiren birkaç sanal gerçeklik idi. Ölüm soðuk ve korkutucuydu. Ölümü tanýdýkça yaþamayý sevdik.
Yaþamým boyunca çokça yalnýzlýðým ve her þeye karþý tek baþýna duruþum bende kiþiliklerini hiç bilmediðim insanlarla sosyalleþme gereðini doðuruyordu. Ýnsanlara karþý açýk fikirli , pazarlýksýz , çýkar iliþkisi gözetmeyen bakýþým onlarýn beni bir kadavra misali görmesini saðlýyor insanlýk özünü kaybetmiþ olanlar sanki içimdeki tüm organlarýmý ve fikirlerimi alýp kendilerine naklediyorlardý , bedenimi boþaltýp açlýklarýný doyurunca, kadavramý diðer ölülerinin yanýna gömüyorlardý.
Bu, içim boþ zamanlarda aklýma Þair Ece AYHAN’ýn “Silgiler silerken silinirler de” dediði mýsrasý gelir. Yaþamý tüketilmiþ olarak silinen ben de onlarý siliyorum.

- Her kaybediþ yeniden bir ilkellik mi doðuruyor?

Benlik duygunuz sevgilerinizi köreltmiþti kalabalýklar içinde ‘ben’ diye duran insanlar ordusuydunuz, Benliði bencillikle karýþtýrmýþtýnýz. Ýnsana asýl güç ve güven veren ‘bizliðimiz’ yok edilmiþ, yaþama manipülatif gözlerle bakanlar asýl gerçekliklerini kaybetmiþlerdi. Oysa ki bencillik duygusu aslolan güçsüzlüðümüzdür. Ve ‘biz’ olan yalnýzlýðýmýz aslýnda daima sýcak ve gerçek bir dost eli ararken kaybettiðimiz nice insanlar nice umutlar nice emeklerimiz nice düþ kýrýklýklarýmýzdýr.

- Yalnýzlýk, bizsizlik bilinci deðilmidir?

Sürünerek banyodan çýktým evden çýkmalý birilerinden yardým istemeliyim, kapýyý geçtim. Merdiven boþluðunda elimi yerden kaldýrýp merdiven parmaklýklarýndan tutup küpeþtelere elimi atarak destek aldým ve ayaða kalktým düþe kalka iniyorum ve önüme gelen her kapýya vuruyorum kimseler açmýyor, gecenin bu kör saatinde dairemden gelen sesler ve kapýlarýnýn nedensiz çalmasý komþularýmý ürpertip korkutmuþ olmalý ki kapýlar açýlmýyor… Yapacak tek þey kendimi sokaða atmaktý. Binadan çýktým artýk gücüm tükendi kollarým boþalmýþ dizlerim baldýrlarým kesik kesik aðrýlarla kesiliyor adým adým tükeniyorum. Ve… binanýn bahçesine yüzükoyun yýkýlýverdim. Yere bir kaplumbaða misali ufacýk oluverip kapaklandým. Yüzüm sol tarafýma doðru bakýyor kýsa bir süre sonra etrafýmda insanlar çember oluþturmuþ ölmek üzere olan adama en ürkmüþ gözleriyle bakýyorlar. Nefes almakta zorlanýyorum nefes alýp verirken gýrtlaðýmdan hýrýltý gibi kesik sesler çýkýyor, can çekiþiyor olmalýyým. Gözlerimde yoðun gri bir tabaka oluþmuþtu sanki her þey küçük bir yangýnýn içinden çýkan dumanýn ardýndaymýþ gibi bulanýk ve puslu görünüyor. Hiçbir þey duyamýyor anlayamýyorum; Dilsiz beyinlerdeki anlamsýzlýk gibi oluvermiþti dünya…. Kýpýrdayamýyor soluk alamýyor ölü gözlerle sabit bir boþluða bakýyorum. Üþümeye baþladým, bir anda sol kulaðýmdan beynime çok yüksek þiddette bir ses girdi sanki beynimin içine binlerce volt elektrik veriliyor beynim sesten ve sancýdan patlayacak gibi... bu ses , bu sancý bildik deðil hiç tatmadýðým bir þey bana çok yabancý ve hiçbir þekilde dinebilecek gibi deðil.
Beynimin içindeki sancý dolu çýðlýk hiç durmaksýzýn artýyor. Ayaklarýmdan itibaren yükselmeye baþladým sanki gövdem ve hislerim birbirinden ayrýlýyor. Kendi tenimden çýkýyorum ama ayaklarýmýn yerde durduðunu biliyorum. Yükselmem devam ediyor….
Bu ölümün ardýnda kalan insanlarýn, benden sonra benim için dillendirdikleri hüzün dolu tüm acý feryatlarý boþlukta uçuþup giderken bana dair her þey giderek anlamsýzlaþacak. Çünkü; Ýnsan her acýyý unuttuðu gibi ölümün acýsýný da kýsa zaman sonra unutacak.
-Zamaným doldu-

                         Emre T. Nisan 2003