Karanlýðýn hikayesiydi dipsiz bir kuyu kadar siyah gözleri,
Bakmaktan ürkerdi insan çoðu zaman
Öyle donuk öyle soðuk öylesine çekici bir albenisi vardý ki
Cesaret edipte güvenip alamazdý bile insan,
Her uzanmak istediðinde eller ona öyle yakýn dururdu ki
Uzatsan ellerini alacak gibi heveslenirdi
Parmaklar..
ince , kalýn , nasýrlý, parmaklar
Her uzatýldýðýnda ateþ düþerdi avuçlarýn içine uzaktan kopan bir kor
Bir köz yakardý etleri , etleriyle tutuþan kalpleri
Hem herkesin gibi dururdu
Oysa hiç kimsenin deðildi.. kendinden baþka..
Bir sarmaþýktý yýllanmýþ bir çýnar üzerinde,
Arada bir kopardý aðacýndan nefes alsýn
Dallarý , gövdesi diye
Ve bir baþka aðaçta yeniden can bulurdu,
Unutulmaktan zevk alacak kadar sadist
Unutmak istemediði halde unutacak kadar mazosiþt,
Nefret edilecek haline bile hayran bir narsist
Sevilmeyecekleri sevecek kadar hümanist
Ve bütün bu sevgilere pabuç býrakmayacak kadar nihilist bir varlýktý
Varlýktý
Yada
Yokluk
Geçtiði her yerde
Sindiði herkesin ardýnda býraktýklarýyla,
Ondan arta kalan tek þey ise karanlýk bir yokluk