Vedâ…dâvet eden, aðýrlayan yok!
Nerde benim için fedâ olanlar?
Yolculuk baþladý, uðurlayan yok!
Gam eker özüme dostken solanlar…

Ayrýlýk vaktinin resmi çizilen
Kalbime. Canýmdýr hükmen ezilen
Sevinen çok, yoktur bir tek üzülen
Hislerimi tahrip eder gülenler…

Gözyaþým sel, çiçek yollayan hani?
Gözlerim arar, el sallayan hani?
Depreþen yaramý külleyen hani?
Perçinler kalbime hüznü bu ânlar!

Hemen, þimdi; yoksa, yok hiçbir zaman
Kimleri uðurlamadý bu liman?
Dilemek faydasýz kötüden aman
Giden üzgün, sevinçli mi kalanlar?

Çekilmedik acý var mý? çekeyim
Dikilecek elem varsa dikeyim
Herkes için ben boynumu bükeyim
Verin, gökyüzünde çýksýn îlanlar

Hayat umutlarýn elinde heder
Gözyaþý, mahzunluk, acý ve keder
Yolcunun her biri bir yere gider
Ayrýlýktan anlamayan ne anlar?

Rota yaþamaksa, dümen ne yana?
Göçecek, kim konmuþsa bu mekana
Arif anlar gözden, söylenmez mânâ
Bilmeyen konuþur, susar bilenler.