Son sözü söylediðimde bitti diyordum. Tarihin yazmadýðý, öðretilerin doðrulamadýðý bütün seçimlerimi üzerimden attým sanýyordum. Yanýlmýþým....

Hala ateþ gibisin ve hala ateþinden yanýyor bedenim. Suskunluðunda bile bir anlam buluyor mazim. Her karþýlaþmamýz beni belirsiz bir kuvvetle itiyor sana. Seninle ilgili herþeyi beynimden kazýdým sanýyordum. Yanýlmýþým...

Kuvvetli bir kadýným ama asla aþka karþý deðil. Sabitleniyor bakýþlarým sana zaman zaman. Seni onunla paylaþýyor olmanýn deðil bu içimdeki acý. Sana bir zamanlar yakýn olupta, þimdi bütün yakýnlarý kendi elimle uzak etmemden geliyor sýzým. Sen görmüyorsun ama, ben hergün doyasýya kanýyorum. Ýçim acýyor. Bütün piþmanlýklarýmý silerim sanýyordum. Yanýlmýþým...

Benim kendi ellerimle özenerek yarattýðým eseri, þimdi o kendine mâl ediyor. Gözlerimin önünde olup biten herþeyi eski romanlardan alýntýymýþ gibi gün be gün okuyorum, sana ait herþeyin altýný çiziyorum. Geri dönüþüm yok, aslýnda geri dönmeni de istemiyorum. Herþeyi elimin tersiyle itebilirim sanýyordum. Yanýlmýþým.

Biliyorum ki sen beni artýk uzak dað köyleri gibi ulaþýlmaz görüyorsun. Belki beyninin kývrýmlarýnda bile dolaþtýrmýyorsun. Umrumda bile deðil. Sen, hayatýndaki bütün olumsuzluklarý bilen ama elinden hiçbirþey gelmeyen eski dostum, arkadaþým, sevgilim. Bir adým atsan yanýndaydým, seni geri döndürebilirim sanýyordum. Yanýlmýþým.

Beni bu kadar yanýlttýðýn için seni tebrik ediyorum.