Günlerden Cuma,ayrýlýðýn ilk haftasý.Sanki bir yüzyýl geçti görüþmeyeli.Bir ömür gitti.Sensizim,yalnýzým,hemde yapayalnýz...Artýk sokaklar aðlýyor;sen yoksun diye.Sadece sokaklar mý?Hani sana çiçek aldýðým o çiçekçi kýz varya,iþte o da sordu seni.Artýk yok,dedim.Artýk öldü O,deyince.Dayanamadý aðladý.
Gittiðimiz yerlere artýk yalnýz gidiyorum.Artýk rakýmý da yalnýz içiyorum.En azýndan dýrdýrýný çekmiyorum.Ne güzel iþte.'Fazla içtin,yeter'diyen yok artýk.Artýk özgürüm sen olmayýnca.Sensizlik zor!Bir o kadar da acý!
Takvimleri koparýyorum.Tek tek sayýyorum günleri.Sensiz hergünümü yazýyorum.Sensiz geçen saatlere lanet okuyorum.Artýk yanagýmý okþayan,sýrtýmý sývazlayan,elimi sýkýca tutan hiçkimse yok artýk.
Sen yoksun!Buna inanmak o kadar zor geliyor ki.Kolay olmadý,kendimi avutmam.Her rüyada seni gördüm.Her gece senin yýldýzýný seyrettim,sýrf senin için.Artýk kanayan yerlerime tuz basýyorum.Garip gelecek sana ama;geceleri yatarken kapýyý hep açýk býrakýyorum.
Belki gelirsin diye...