Zorunlu bir þey mi seni sevmek, bu dönüþü olmayan yolculuk…

Burada oturup öylece beklemek.
Hiçbirþey yapmadan diyemem, koskacaman bir þey var yaptýðým.
Elimde, bir kara kalem suskunluðumu alýp oturuyorum, tahta masanýn baþýna.
Düþlerimden seni çýkarýyorum, hüzün kalýyor bir tek geride, senden.
Onunda birazýný salýveriyorum aralýk pencereden.
Bembeyaz kaðýdýmdan baþýmý kaldýrdýðýmda seni görüyorum; karþýmdaki, yaldýzlarý çýkmýþ, bir köþesi çatlak, yeþilimsi aynada …

Neden solgun yüzün?
Bu sabah her zamankinden fazla takmýþsýn siyah bereni baþýna.

1- Yüzün: Benim için güzel.
Baþkalarýna parmak ýsýrtan yeteneklerini yansýtan, sadece sana özgü. Þu yavaþ yavaþ yüzüne vuran, tokatsa, sanma ki meltem-i bahar

2- Bahar: Kuþlar ötüyor, sarý beyaz çiçeklerin kokusu yüzümde… Buyrun buyrun siz yürüyün bu dikenli yollarda, aþk büyüdükçe, büyür benim gözümde.
Yoksa sende mi istemiyorsun, zavallý (bir) aþký ?

3- Soru iþareti: Her an her yerde karþýlaþtýðým; kokun!
Burada parantez açýyorum. Kokun vardý, yalnýz sen yoktun!

Bir yolculuða baþlýyorum.
Kim yolcu?
Yolcu kim? Belli deðil.
Hanlar yok, kervansaraylar yok.
At arabalarý yok, yaðmurda tahta tekerlekleri kayan.

Yol var.
Sürekli bu yolcu var gidip geldiðim.
Gide gele, yolunu da yolcusunu da silip geçtiðim.



YOLCULUK

11.04.2001