Ýçinde özlemin yoðrulduðu türkülerin tadý derseniz bir baþkadýr! Sýla çýrpan,yar çýrpan,insan çýrpan kanatlarýnda kim uçmaz ki bir yerlere doðru!..Daðlarý delen aþklar ve yar yanýna yatan ruhlar üretir bu türküler...”baþý duman pare pare, yol ver daðlar yol ver bana! gönlüm gitmek ister yare, yol ver daðlar yol ver bana!..” , ”kara koyun meler gelir, þu daðlarý deler gelir, hakikatli yar olsa, uykusunu böler gelir...”

Düþler ayaklanýr oysa gidemediði yerlere gidebilmek için...Kara trenlere geçit vermeyen daðlarý aþar da, giriverir yar koynuna sýcacýk; ama yorgun, ama solgun, ama dermansýz!..Olsun! Özlemi susturan yanýyla yenilenir köprüler...Suyun þöyle yada böyle akmasý yitirir önemini artýk...Köpükleri göz göz olur gönüllerde...Buluþmadýr bu, vuslattýr...Tenin ve ruhun susuzluðunu giderebilmesi için fýrsattýr. Dýþarýda akýp giden zamaný umursamaz artýk yürekler...
Dokunuþlarda açan çiçeðin güzelliðini yaþar sadece...Kanýmýzda yanan ateþ kýzýllýðýný yayar iklimlere; çöl daha bir çöl olur yani...Seraplarýnda yiter ömür...

Ama ben özlemin susturulmasýný istemem bir türlü...Yardan kaçarým!...Bu yüzden bir yayla havasýna kaptýrýrým dilimi: ”o yaylanýn çimenine kuzu yayýlýr kuzu...” Yok ya!..” derim kendi kendime “ben de yayýlacaðým iþte!” Yaylaya yayýlýp otlar yerine bir demet sarý çiðdem toplarým; sevgiliye doðru koþarým, koþarým...bulamam!..O neredeyse!? O yok! Oysa;

Bir soluktu ömrüm
Bir soluðu ona sunarým...

Denizi özlerim birden! Bir fýndýk bahçesinin kumsala dönen kýyýsýndan dalarým sulara...Dalgalar dað boyu!..Aðzýmda “ah yine yeþillenmiþ fýndýk dallarý...” Sular çektikçe içine beni, yeni yeþillenen fýndýk dalýna sarýlýrým...Adeta seviþirim onun yeþilliðiyle...Her yaným yeþile boyanýr; bahara çalarým...Mavi gözlü çiçekler açýlýr bakýþýmda; kokarým!..Kovan dolusu arý, iklimleri saran kuþ sürüleri, gökkuþaklarý oluþturan kelebeklerle derde girer baþým bu kez; baðýrýrým...J))))Yaþamak ne güzel!...





















xxx