FIRTINANIN GÖZÜNE YOLCULUK…


Martý çýðlýklarý ile geldi yaðmur bulutlarý, kapkara ve kasvetli..En mutlu anda bile içinize hüznü,sýkýntýyý doldururcasýna.Gözlerinde gözlerini aradý,yaðmur bulutlarý arasýnda güneþi arar gibi.. Sözlerinde ýþýltýyý ,sevecenliði aradý,yaðmur damlalarýndaki gizli melodiyi arar gibi..

Sonra bir kayýkla yelken açtý,tam fýrtýnanýn gözüne . varacaðý yer onu rahatlatacakmýþ gibi… Düþen damlalarýn ölüþünü seyretti,denizin alaca karanlýðýnda.Kirlenmiþ duygularýndan arýnýrmýþçasýna ellerindeki damlalarý sevdi.
Sevdiði sadece yaðmur muydu yoksa yaðmura gizlediði duygularý mýydý?Yoksa yaðmuru duygularýný ortaya çýkardýðý için mi seviyordu?Cevaplar umurunda deðildi;sorularla baþý dertteydi onun… Her an patlama hazýr tomurcuklardý sorular beyninde…

Üþümeye baþlamýþtý;soðukluk beynindeydi,çevresini saran karanlýk havada deðil.Kötü düþüncelere,ve duygusallýða kapýldýðýnda hep üþürdü zaten.Kýyýdan çok uzaklaþmýþtý.Bu kadarýný yapabileceðine kendinin bile inancý yokken ta buralara gelmiþti. Hep atmayý planlayýp atamadýðý adýmlarla geçen günlerine dönüp bakarmýþçasýna þehrin çok uzaklarda kalmýþ karanlýðýna baktý. Fýrtýnanýn gözüne doðru çýktýðý yolculukta, gideceði yolda karanlýktý,ama sýcak bir gülümseyiþe ulaþmanýn yoluydu karanlýk deniz….

--“Uyumalý mý?” diye düþündü.

Uyku yarý ölüm demekti.Dalgalara girip çýkan kayýðý batsa da , gök daha çok kararsa da uyurken göremezdi.Göremez miydi?

--“Yine kaçýyorsun!!” dedi birisi ona.

Kýsýk ,sitemkar bir sesti bu. Ýrkildi. Bu deli dalgalarýn arasýnda yalnýz olduðunu düþünüyordu.

--“Sen körpecik mutluluklara bile hazýr deðilsin.”dedi ayný ses..
Artýk iyice emindi yalnýz olmadýðýna…

--“Buradayým” dedi ses –“Aþaðýda”

Kayýðýn içine baktý.Hep ileriye bakardý zaten;

--“Ýnsanlar yere bakarak yürüyorlar;hep ezikler ufuklarý dar” derdi. Þimdi ise ufuklara bakmaktan önündekini kaçýrmýþtý.Tam karþýsýndaki oturakta küçük bir tarla faresi oturuyordu. Bir fareye oranla oldukça sevimliydi.

--“Düþlerle kavgan bitmedi mi hala?”dedi fare.

--“Sen…Sen bir faresin,konuþamazsýn ki?!”dedi

--“Bu bir masal ,masallarda herþey olur;düþler gerçek olur,hayvanlar konuþur,hatta seni,sana bile anlatýr “dedi fare.

--“Zaten bunu biliyorsun;neden þaþýrmýþ gibisin ki?Derdin masala kapýlýp düþlerle,ulaþýlmazlarla olan kavganý bitirmek deðil miydi?”diye sordu.

--“Sen..Sen akýllý bir faresin”dedi gülümseyerek.

--“Ben aynayým “dedi fare. “Ben senin görmek ve duymak istemediklerinin yansýmasýyým"”dedi.

Küçük bir gül çýkardý ,verdi.Üzeri yaðmurdan damlacýklarla dolmuþ,yavruaðzý bir güldü.

--Bu renk gül olmaz”dedi.

--“Ama hep olsun isterdin deðil mi?” diye güldü fare.

--“Çünkü bu renk içinde çok þey anlatýr.Biraz koyulaþýrsa,umut olur adý;solarsa,umutsuzluk olur deðil mi?Hayatýn anlam yüklemekle geçti. Bana bunu hiç düþlemediðin masalýný anlatma…”

Sustular; bir anda çok fazla yüklenmiþ gibi geldi. Dalga ve rüzgar sesi hakimdi þimdi. Elleri üþüyordu.Cebine soktu,fermuarýný da boynuna kadar çekti. Gül þimdi, oturduðu tahtanýn yanýnda duruyordu. Gözlerine dik dik bakan fareyle gözgöze gelmemeye çalýþtý. Yalnýz kalmayý istemiþti halbuki… Kafasýnýn karýþmasýndan hiç hoþlanmazdý. Ama þimdi neden þehri bir anda,hele de bu havada terkettiðini düþünmeye baþlamýþtý. Bu havada tek baþýna iþi neydi burada?Nerden çýkmýþtý bu fare?

--“Nerden çýktýn sen?”diye baðýrdý.

Fare gülümsedi:

--“Vicdanýnýn ve beyninin arasýndaki uyuþmazlýðýn sonucu ortaya çýktým ben..” dedi.

--“Benim varolmamý istemeseydin gelmezdim..”dedi.

--“Bu kadarý da fazla”diye düþündü. Birden kayýkta olduðunu unutup ayaða fýrladý,ve sendeleyerek tekrar yerine oturdu.

--“Boþuna uðraþma beni bu kayýktan atamazsýn;attýðýný düþünelim ne geçecek eline?Ne de olsa bu seferde beni neden attýðýný düþüneceksin.Madem bu sonucu biliyoruz býrakta sana yardým edeyim” dedi.

Kalbi çarpýyordu.Hem düþebilme ihtimali hem de yaþadýklarý yüzünden elleri titremeye baþladý. En sert bakýþlarýný takýnarak farenin gözlerinin içine baktý. Ve ilk kez fark etti ki koyu ve karþý konulmaz bakýþlar yeþildi.

--“Tanrým; yeþil gözlü bir fareyle konuþuyorum”.
Ama kabullenmek istemese de içinden bu ayna oyununun aslýnda kendisi için bir þans olduðunu hissediyordu.

--“Peki ayna;söyle bakalým bu havada , bu fýrtýnalý denizin ortasýnda iþim ne?”


--“Önce þu özelliðinin farkýna varmalýsýn;sen yaþadýðýn her kötü olaydan baþkalarýný sorumlu tutuyorsun. Onlara diþ bileyip , sýkýþýnca da kaçýyorsun. Ama þimdi son çýkmazdasýn. Çünkü fýrtýnanýn gözüne doðru yapmaya karar verdiðin bu yolculuk süresince sana aslýnda olaylarýn baþka boyutlarý olduðunu da anlatacaðým. Sana ayna olacaðým. Aslýnda baþkalarýný suçlarken,kendi acizliðinden ve akýlsýzlýðýndan dolayý kendinden nefret ettiðini ,kaçtýðýnýn onlar deðil kendi vicdanýn olduðunu göstereceðim. Biliyorum ki sen;fýrtýnanýn gözüne ulaþsan dahi orada gördüðün hiçbir güzellikle mutlu olmayacaksýn. Çünkü vicdanýnla yüzleþmeden nereye gidersen git huzuru bulamayacaksýn.”dedi su yeþili ,içten bakýþlý fare…

Fare konuþurken gözlerini ondan ayýramadýðýný ve dalýp gittiðini farkederek silkindi. Kendini bu kadar kolay teslim etmemeliydi. Ayrýca bugüne kadar çokta kötü þeyler yapmamýþtý. Kimse onu suçlayamazdý. Ortamlar ve þartlar gereði davranmýþtý. Þimdi ise “vicdani hesaplaþma”diyerek buðulu gözlerine daldýðý fareyi dinliyordu. Ýçinin titrediðini hissetti. Hava soðudu diye düþündü.Yaðmur dinmiþti ama dalgalar hala acýmasýzca kayýðý bir o yana bir bu yana sallýyorlardý.

--“Belki de az kaldý fýrtýnanýn gözüne”diye düþündü.

--“Boþuna heveslenme daha yolumuz uzun”dedi fare gülerek.