Hayatýn içine bir türlü sýðmayan ve telaþýndan sigaraya sarýlan yorgun ellerimle ve nereye baksam hep karþýmda duran kýrgýn çocukluðumla , uzak denizlerin sisli buðusuyla yazacaðým.
Kelimeler yetersiz.

Korkuyorum.

Tebdili kýyafet geziyorum zamanýn içinde ve gitgide kendimi zamanýn dýþýna alýyorum. Hayat insana hakettiðini hiçbir zaman vermez diyorlar.

Susuyorum.

Feryat gibi geçiyor içimden tenhalarda demlenen düþlerim. Arsýzca dokunuyor tenime yalnýzlýðým.

Yoruluyorum.

Ýmkansýz bekleyiþlerin umudunu, yitik gemilerin rýhtýmdaki düþünü yüklüyorum gözlerime. Ýçimin aynasýna yansýyan hüzün, içimdeki denizin çýðlýðýna kulak verip, martýlarý uçuruyor yüreðimden. Ben alacakaranlýk.

Aðlýyorum.

Yaþamý pamuk ipliðine baðladýðým yerden koparýyorum. Sesime karýþmýþ tüm karanlýklarý içime çekiyorum. Gittikçe azalýyor hayat ve ölüm çoðaltýyorum nefeslerimde. Yüreðimi avuçlarýma alýp zemheri soðuklardaki kuþatmalara teslim oluyorum.

Ölüyorum.

Kendi mutluluðumun peþinden adýmlasam yaþamý, yaþamým olan hayatlar kopuyor içimden. Saklandýðý yerden bir bir çýkýyor ayrýlýklar , damarlarýmdan özlemler sýzýyor yüreðime. Bir sis düþüyor sevmelerime , birden en yakýndakini uzaða düþürüyor mesafeler. Geçmiþi kanatýp, boþluða çentikler atýyorum. Her çentikte bir hiçi resmeder gibi sayrýlý düþler çiziyorum tuvale.
Bir ses “ sen ateþin düþtüðü yersin” diyor bana.

Yanýyorum..

Gelmeyin üstüme acý serzeniþlerle, suçlamayýn beni düþlerime öykülendiðim için, sil baþtan dokunmayýn yaralarýma.

Kanýyorum.

Ya hep ya hiç diyorsunuz. Hep siz, hiç ben. Hep ben, hiç siz olamýyorum...