Bütün kalabalýklarda yana yakýla seni arýyorum. Yokluðun evren oldu içimde. Hislerimi bir kenara topluyorum, bölüyorum, çýkarýyorum; yetmezmiþ gibi günüme adýnýn ilk harfi ile baþlýyorum. Gurbet hasreti ile tutuþan dað yamaçlarý gibiyim. Aramýzda koskoca daðlar ve yollar uçsuz bucaksýz. Ömür kesitimin bir yeri seninle noktalanýyorsa, diðer bölümüne ismini veriyorum. Hüzün en çok sana yakýþýyor, hasretlik en çok bana. Ufak-tefek çýkar kavgalarý ile doluyken ömrümüz, ne çýkar diyorum; bir hayattan ne çýkar! Sensizlik türküsünü ezberime alýyorum ve seni, delice bir engele raðmen hayatýma dahil ediyorum. Gözlerim aðýrlaþtý iþte; her zamanki gibi; seni göremediðim zaman, ayný havayý solumadýðým zaman yaptýðým gibi, bedenimi uykuya; ruhumu Allah’a teslim ediyorum. Ýyi geceler ulaþýlmazým, gelmiþ-geçmiþ bütün hatýralarým. Sizi sevdiðimin ilkbahar kokan kollarýna býrakýyorum