Sahil'e yüzü dönük bir tepeyim
koca bir deniz eteklerimde, pusuda
bazen, kývrýmsýz bir çarþaf gibi sakin
bazen, hançerini saplamaya hazýr hain.
tenime dokunan her hýrçýn dalga
benden bir þeyler koparmakta denize
gün geçtikçe direncim biraz daha kýrýlgan
daha bir umarsýz bakýþlarým,
sonunu göremediðim bir maviliðe karþý
parmaklarýmý sýksam da acýyla
suya karþý hep zaafým olmuþtur.

Oysa, böylesi zamanlarda
insanlara ne kadar ihtiyaç duyarým, bir bilsen
bu kadar hýrpaladýklarý beni
uðrunda savaþtýklarý bedenimi
her yanýmý kemiren ortak düþmana karþý
böyle bir baþýna býrakmamalýydýlar.
ortak düþman diyorum, zira;
eteklerime oturup denizin onlardan aldýklarýný
aðlayarak, bazen de çaresiz bakýþlarla bekleyen
geri vermeyiþine aðýtlar yakan onlardý.

Hayat bu, geç te olsa; bazen,
bazý þeyleri öðretiyor yaþatarak
meselâ; vefâyý, dostluðu
ya da usulca çekip gitmeleri
gün gelir de çaresiz kalýrsam eðer
insanlarýn, beni, insafýna býraktýklarý denize
ben de insanlarý býrakýrým bir silkinmeyle
kimbilir....