"zihnimin kapýlarý açýldýkça yalnýzlýðým artýyor"
kobay'dan

herhalde düþünen, olaylarý sürekli irdeleyen, sýradan günlük yaþam sýnýrlarý dýþýnda farklý bir anlayýþa sahip
insanlarýn hepsi için geçerli bu. bilginin karþý konulmaz çekiciliði, yaþamýn gizemi, sorular ve verilmesi gereken
cevaplar. iþte tüm bunlar insanýn, kavrayabilen insanýn, zihninin kapýlarý aralamakta(açmakta). bu açýlýþýn kesinlikle
bir sonu yok, tabii ölümü saymazsak. o zaman tüm kapýlar bir daha açlýmamacasýna kapanýyor. belki de tek son bu.
bunun dýþýnda açmaya baþlamýþken kapýlarý, geri dönüþ zor. ne kendini yeni kapýlarý açmaktan alýkoyabilirsin, ne
de açtýklarýný kapatabilirsin! iþte bu noktada bu sözdeki gerçeðin karþýtý var olabilir mi diye bir soru takýlýyor akla.
"kapýlarý kapatýrsam? kapatabilirsem!" mümkün mü? mümkünse sonuçlarý neler? yine bir seçim verilse hangisi
kabulünüz olur "evet ben kapýlarý açmak istiyorum" mu yada "hayýr býrakýn kapýlarý kapalý kalsýnlar" mý?
aslýnda bilinmezliðin gizemi, çekiciliði ile karþýlaþýldýðýnda kimsenin kapýlarý kapalý tutmak isteyeceðini
sanmýyorum. ancak bu noktadan sonra, karþýlaþýlacaklar sorun olabilir. gerçeði söylemek gerekirse sorunlardan
ziyade eylemi gerçekleþtiren kiþide çözülüyor problem. güçlüysen, cesaretin varsa (kimine göre içinde biraz delilik
varsa) kapýlarý açmanýn pek güçlüðü yok. belki bazý zamanlarda, bunalýrsan kapýlarýn kapalý olduðu bir hayat
istersin. ama seçimini yapmýþsýndýr ve geriye dönüþ yoktur ve bazý sýkýcý dönemleri atlatýp yoluna devam edersin.


kimse yaþamý hor görmeden iyi bir hayat süremez. Seneca