adým koray
on iki yaþýndayým
ve ben hiç büyümeyeceðim
sivas madýmakta
ak günler bekleyen ülkemin
karanlýk dünlerinde
naklen yakýldým

yazdý
temmuz sýcaðýnda
babam ozan ismail
tuttu ablamla beni
"haydi çocuklar
sivasa / baba ocaðýmýza
pir sultan abdal þenliklerine
semah dönmeye gidiyoruz" demiþti

ne bilirdim ki
ateþte semah dönmeyi
olacaktý
kaderdi
-büyüklerimizin söylediði gibi-
otel odasýnýn duvarlarýnda
binlerce insanýn
"yakýn" sesleri yankýlanýyordu
ölümden ötesi yoktu görünürde
ölüm bize camdan gülümsüyordu

adým koray
on iki yaþýndayým
ben hiç büyümeyeceðim
dikmenden aþaðýya salýnarak
atatürk bulvarýnda
-güzel ankarada-
otobüsten sevinçle indiðimde
-elimde çiçeklerle-
gimanýn önünde beni bekleyen
bir sevgilim olmayacak

adým koray
siz þimdi kim bilir
kaçýncý kadehi
kaçýncý yalana kaldýrýrken
"can-cana" derken
benim ellerim yan mezardan
hiroþimada ölen yaþýtýma uzanýr
sol tarafýmda halepçe çocuðu

sizin elleriniz oynaþta
sizin elleriniz kadehlerde
yeni vurgunlarda
aklýnýz
soygunlarda
ben ise
-yaþayabildiðim günlerde-
semah ta tutmuþtum bir kýzýn elini
ellerim yýlan / çýyan arasýnda þimdi
soðuk burasý

ne din / ne iman anlamýþtým
ne de
yakýlacaðýný bilmezdim çocuklarýn
din uðruna
suçum semah dönmekti
-babamý dinlemekti-
suçum çocuk olmaktý
siz dans ederken dünyalýlar
mermerlerin üzerinde
altýnýzdan bakýyorum
siz seviþirken eþlerinizle
sizleri gözlüyorum

-ben hiç evlenemeyeceðim
biliyor musunuz-

adým koray
on iki yaþýndayým
baba olamayacaðým
okþayamayacaðým çocuklarýmý
ben hiç annemin dizlerinde
-saçlarýnda parmaklar dolaþan-
mutlu çocuk rolü yapamayacaðým
ben sizin adýnýza
ben mutlu gelecek adýna
bir deðil / bin kez daha yan deseler
cayýr-cayýr yanacaðým

-neden
adým koray benim-

duyuyor musunuz
daha on iki yaþýndayým
bazen ozan nesimi oluyorum burada
alýyorum elime sazýmý
bazen de hasret gültekin
hasret türküleri söylüyorum
çamurdan mezarýmýn duvarlarýna

duyarým ki kölnde
hasret aðabeyimin oðlu olmuþ
adýný hasret koymuþlar
söyledikçe muhlis baba
ben burada bile
ateþte semaha dönüyorum
görüyor musunuz

adým koray benim dünyalýlar
en son sizin aranýzdayken
ateþ camlardan bakýyordu bana
yanýyorduk madýmakta

annem geldi gözümün önüne
-ölmeden önce-
babam / ankara geldi

yanýnca ben
anneme götürdüler küllerimi
ankaraya götürdüler
tabutumdan
kokusuz çiçekler verdim
genç kýzlara
göremediler

gelirken elimden tutan babam
dönüþte tabutumu tutmuþtu
ben yanmýþtým
babam kavrulmuþtu

yeni doðan kardeþimin
adýný koray koymuþsunuz
çamurla mezarýmýn duvarlarýna yazdýðým þiirlerimi
sanýrým
sadece siz okumuþsunuz

adým koray benim
bilmediðim din uðruna
-tanýmadýðým din adamlarý tarafýndan-
devletin gözü önünde
-sizlerin gözü önünde-
naklen yayýnlanýrken "yangýn"
yananlar arasýnda ben de vardým

en küçükleri "otuz üçün"
otuz üç canýn
otuz üç karanfilin
kokusu bendim
tüm ülkeye yayýlan

ölümden ötesi yokmuþ
ankarada kýzlara çiçek vermek de
unutmayýn
mezarýmdaki küllerden
siz sorumlusunuz