Çocukluðuma ait hatýrlayabildiðim anýlarým, genç kýzlýk dönemime ait hatýrlayabildiðim anýlarýmdan daha fazla. Oysa, yaþça daha büyük olduðum dönemlerdeki anýlarýmýn hem daha çok, hem daha net olmasý gerek. Ama öyle deðil. Yaþamýn zorluklarýný ve sýkýntýlarýný, çocukluk dönemimde, her çocuk gibi ben de pek hissetmediðim için olsa gerek, çocukluðumun keyfini sürebildim. Çocukluðumu doya doya yaþadým. Buna baðlý olarak da, o döneme ait anýlarým hep belleðimde kaldý.

Dünya umurumuzda deðildi o yaþlarda. Hayat bizim için okuldan ve oyundan ibaretti. Ýþte o nedenle, çocukluðuma ait çok güzel anýlarým var. Bazýlarýný pek net hatýrlýyor olmasam da, hepsi hafýzamýn derinliklerinde gizli. Genelde kendi çabalarýmýzla hazýrladýðýmýz oyuncaklarýmýz, oynadýðýmýz oyunlar, kolay elde ettiðimiz mutluluklar, bize ayný zamanda keyif de veren korkularýmýz, gelecekten beklentilerimiz. Bir rüya gibi gelip geçiverdi. Ne kadar kýsa sürdü, ne çabuk bitti, anlayamadým bile...Þimdi hâlâ rüyalarýmda o anýlarýmý yeniden yaþýyorum. Hepsi genelde sevinç ve mutluluk dolu. Hatýrlamak istemediðim çok az aným var, çocukluðuma dair. Onlar da zaman zaman rüyalarýma giriyor.

Ýþte onlardan biri: Çocukluðumun sadece birkaç yýlýný geçirdiðim Ormanpýnar Köyü ile Mudurnu arasýndaki yolda görüyorum kendimi. Hem de yalnýz baþýma. Yolun; her iki yerleþim birimine hemen hemen ayný uzaklýkta olan bir yerindeyken, birdenbire güneþin batmak üzere olduðunu farkediyorum. Köye dönsem, hava kararmadan dönemeyeceðimi düþünüyorum. Mudurnu istikametine ilerlesem, oraya da varamayacaðýmý biliyorum, güneþ batmadan. Ne geriye dönebilecek, ne de ileriye gidecek zamanýn var. Gecenin o korkunç karanlýðý çöktü çökecek. Bu rüyanýn etkisiyle terlemiþ, bunalmýþ olarak uykudan uyanýyorum. Zaman zaman gördüðüm ama hiç görmek istemediðim rüyalardan biri bu. Demek ki, ulaþým araçlarýnýn pek bulunmadýðý o yýllarda yürüyerek Mudurnu’ ya gidip gelmek, beni çok korkutuyormuþ. Yoksa, otuz – otuz beþ yýl sonra hâlâ bu rüyayý görmezdim.

Yaþamýmýzý köyde sürdürdüðümüz veya Mudurnu’da oturup da sadece yaz tatillerimizi köyde geçirdiðimiz zamanlarda, arkadaþlarýmýzla oynadýðýmýz oyunlarýmýz ne kadar güzeldi. Oyuncaklarýmýzýn bir kýsmýný kendimiz yapardýk, yaratýcýydýk. Daha doðrusu yaþam koþullarý, bizi üretken olmaya, yaratýcý olmaya zorluyordu.

Topraktan fýrýn yapar, içinde ateþ yakardýk. Çok ince daha doðrusu toz haline gelmiþ toprak kullanýrdýk bu iþ için.Tozu, büyükçe bir koni halinde yýðardýk. Üzerini iyice ýslatýr, ýslak topraðýn üstüne yeniden toprak örterdik. Beþ on dakika sonra kuru topraðý süpürürdük. Islattýðýmýz toprak, beton gibi kalýp haline gelmiþ olurdu. Sonra elimize aldýðýmýz küçük bir dal parçasýyla , toprak yýðýnýnýn yere yakýn bir yerinden delik açardýk. Bu deliði biraz büyütür, açtýðýmýz delikten kuru topraðý boþaltýrdýk. Çok dikkatli ve çok yavaþ yapardýk bunu.Yoksa koniyi çevreleyen nemli ve sýkýþmýþ toprak kýrýlýverirdi. Böylece, ýslattýðýmýz ve üzerine kuru toprak örterek nemlendirdiðimiz topraðýn çevrelediði, içi boþ bir koni oluþtururduk.Tepesinden bir delik açardýk. Bu delik, fýrýnýmýzýn bacasý olurdu. Fýrýnýn içine çok küçük odun kýrýntýlarý veya dal parçalarý koyar tutuþtururduk. Ateþin sýcaklýðýyla fýrýnýmýzý çevreleyen nemli toprak iyice kuru, sertleþirdi. Böyle oldukça dayanýklý bir fýrýn yapmýþ olurduk. Hatta bir defasýnda annem izin vermiþti de; ablam hamur yoðurmuþ, o fýrýnda ekmek gibi bir þey bile piþirmiþti.

Çam sakýzýný, iki taþ arasýna (altýnda boþluk kalacak þekilde) uzattýðýmýz çam yapraklarý üzerine koyar, alttan bir kibrit aleviyle tutuþturur, çam yapraklarýnýn arasýnda süzülerek damlayan sakýzý çiðnerdik. Mis gibi kokardý. Çam kabuðundan bebek yapardý erkek çocuklarý. Bir çaký ile, kabuðu yonta yonta. Tabi biz kýzlar için. Söðüt kabuðundan düdük ve borazan bile yaparlardý. Annelerimizin bezden diktiði bebeklerimiz vardý. “ Yer sakýzý ” denilen bir bitki hatýrlýyorum. O bitkinin kökünde olurdu sakýzý. Derin köklü bir bitkiydi. Onu topraktan zorla çýkarýr, kökündeki sakýzýný çiðnerdik.

Erkek arkadaþlarýmýzýn tahtadan yapýlmýþ arabalarý vardý. Bir arabaya iki kiþi binebilirdi. Köyün bir yamacýna çýkar, bu arabalarla yukarýdan aþaðýya, olan hýzýmýzla inerdik. Çok zevkli olurdu bu arabaya binmek. Erkek kardeþimin bacaklarý, bu arabadan düþmekten yara bere içinde kalýrdý. Hele bisiklet alýndýktan sonra. Bu nedenle annem ona “ Yaralý Ceylan ” derdi. Çizgi oyunu, ip atlama, saklambaç, köþe kapmaca, evcilik en sevdiðimiz oyunlardý.
olurduk.

Üzerimizden geçen uçaklar da bizim baþka bir eðlencemizdi. Hemen hemen her þeyde bir güzellik yakalayabilmekte çok ustaydýk. Hepimiz mutlu çocuklardýk, ya da mutlu olmasýný bilen. Geçen uçaklara bakýp; “ Bu benim uçaðým olsun.” diye, þarkýlardan fal tutar gibi, uçaklarý da aramýzda paylaþýrdýk. Sýcak yaz günlerinde oynarken, sanki daha çok uçak geçerdi üzerimizden. Belki de bulutsuz havada geçen her uçaðý görebiliyorduk da ondan. Eðer biraz yüksekçe bir tepede isek, uçaktakilerin bizi gördüðünü sanýrdýk. Bazen de bundan pek emin olamaz, uçaktakilere kendimizi farkettirmek için, elimizde bir þey sallardýk. Bu, bazen bir eþarp olurdu, bazen de içimizden birinin yeleði veya hýrkasý. Sesimizi duyurmak için, hep bir aðýzdan, boðazýmýz yýrtýlacak gibi baðýrýrdýk. Yoksa uçaktakiler sesimizi duyamazdý. Uzaktaki akrabalarýmýza selâm gönderirdik, uçaktaki yolculardan.

Annemin akrabalarý Elâzýð’daydý. Zavallý annem onlarýn özlemiyle yanýp tutuþurdu. Sýk sýk gurbetin zorluðundan yakýnýrdý. Kendileriyle birkaç yýlda bir ancak görüþebiliyorduk. Ben bize oldukça uzak bu akrabalarýmýza selâm gönderirdim. Uçaktakilere baðýrýrken, bir taraftan da yerimizde hoplardýk, bizi farkedebilsinler diye. Gerçekten bizi duyacaklarýna, görebileceklerine inanýyor muyduk, bunu pek bilmiyorum. Ama bu konuda umudumuzu hiç yitirmezdik.

Köyümüzün üzerinden geçen, belki de bizi görebilen bu uçaklarý çok severdik. Köyde yalnýz olmadýðýmýzý , taaa yukarýlardaki uçaklarýn, bizim köyümüzün bir parçasý olduðunu,içindekilerin de, kendilerine ulaþamadýðýmýz dostlarýmýz olduðunu düþünürdüm. Uçak bu kadar yüksekte olduðu için, onun ayný zamanda güneþe çok yaklaþtýðýný; yüksek yerlerin güneþe yakýn(!) olduðu için daha sýcak olduðunu, bu nedenle güneþin uçaðý yakabileceðini sanýrdým.

Kimbilir uçaktan her yer ne kadar güzel görünürdü. O kadar yüksekte olduðuna göre, belki de bütün dünyayý görebiliyordu. Uçaða binenler ne þanslý kiþilerdi. Büyüyünce belki biz de uçaða binebilirdik. Neden olmasýn? Umutluyduk, karamsar deðildik. Eriþemediðimiz, yaþayamadýðýmýz þeyleri bir gün yaþabileceðimizi düþünürdük. Gece rüyalarýmýzda bu umutlarýmýzý gerçekleþtirirdik. Rüyalarýmýz, bizim beklentilerimizle, hayallerimizle doluydu. Belki de ilerde olabileceklerin bir iþaretiydi bu rüyalar. Sýk sýk uçardým rüyamda. Uçmanýn güzelliðini, iþte bu rüyalardan biliyordum. Ayný, köyümüzün üzerinden geçen uçaklar gibiydim. Ýstediðim yere uçabiliyor,istediðim yere konabiliyordum. Ne bir uçak yardýmýyla, ne de baþka bir þeyle. Kendiliðinden oluveriyordu her þey. Býrakýyordum kendimi yüksek bir yerden, iþte o kadar. Keþke gerçek hayatta da uçabilseydim.

(sürecek)