On sekiz ay asker yolu gözleme çilesini, üstelik evliyken ve üstelik eþi ülkenin en doðu sýnýrýnda, kýþýn eksi kýrk dereceye kadar varan soðuklarda, daðlarda tepelerde nöbet tutup beþyüz elli gününü doldurmaya çalýþýrken çekmiþ bir haným olarak, askere gidecek beylerin eþ-niþanlý-sevgililerinin hissettiði "nasýl geçecek o hasretle gerilmiþ aylar" kaygýsýný, askere gittikten sonra yaþanan "iyi midir kötü müdür, aç mýdýr tok mudur, ve en önemlisi þu dakika itibarýyla hala sað mýdýr, yoksa çoktan, kafasýnda "gördüðün askeri vur" düþüncesiyle karþýsýna çýkmýþ bir deli gencin silahýndan boþalan kurþunlara hedef olmuþ mudur?" paniðiyle dolu bitmez tükenmez günleri ve asker dönüþü yaþanan ve erkeðe olduðu kadar kadýna da hayatýnda hissedebileceði en yoðun rahatlama ve sevinç duygularýndan birini hissettiren o vuslat anýný çok iyi bilirim.

Birtakým nahoþ olaylar sonucu üç-beþ günlük süre içinde apar topar göndermiþtim eþimi askere ve daðýtým öncesinde de sonrasýnda da, ülkenin þartlarý nedeniyle benim öyle ha deyince kalkýp gidemeyeceðim, çok çok uzak yerlerdeydi ne yazýk ki. O beþ yüz elli günün her birini onunla birlikte saydým. Ýlk birkaç gün çok zor geldi ayrýlýk, sonraki birkaç hafta gönlümü ferah tutmaya çalýþtýysam da yoðun sevginin yoðun hasretle günde yirmi dört saat yaptýðý çatýþma kendimi "tamam, sakin ol, sayýlý gün çabuk geçer" diye sürekli telkin etmeme filan bakmayýp hemen hemen her gece aðlayarak uyumama neden oldu. Son aylarda neredeyse her gün görüþüyorduk cep telefonlarý sayesinde ama bin beþ yüz kilometre mesafeyi sýfýra indirerek, sevdiðinizin sadece sesini deðil bedenini de elle tutulur þekilde yanýnýza getirecek telefonlar icat edilmedi henüz.

Terhis olup geldiði gün (apartmanýn kapý otomatiði bozuktu ve kapýyý aþaðý inip açmak gerekiyordu) ayaðýma kayýnpederimin koca ayakkabýlarýný bir hýþýmla geçirip evden nasýl çýkýp da merdivenlerden yuvarlanmadan aþaðý indiðimi ve kapýyý açarak kendimi eþimin kollarýna nasýl attýðýmý bilmiyorum. O an bana dünyalar verilse o kadar mutlu olamazdým herhalde. On sekiz ay boyunca yüzlerce kilometre gerilen ve bizi de geren hasret bitmiþti ve o andan itibaren hiçbir kuvvet bir daha eþimi benden ayýramazdý.

O gün bugündür de dizinin dibinden ayrýlmýyorum zaten.