Engizisyon mahkemelerinin acýmasýz yargýçlarý gibi
Keskindi ve küf kokuyordu sözlerin....
Bilmiyordun deðil mi her gece yalnýz baþýma içtiðimi....
Ve dünyalarý ben yaratmýþým gibi,
En heybetli ejderhalarý yerle bir ettiðimi...
Oysa ben, umarsýz bir þizofren gibi,
Hayalini çiziyordum gözbebeklerime..
Epeyce yarýlanýyordu gece,
Damarlý ellerinle ayýrdýðýn beyin hücrelerim gibi,
Tam ortasýndan...
Korku ve endiþelerin yoðun saldýrýlarýnda kapanýyordu
Gülümseyen dudaklardaki ýþýklar...
Sirenler çalýyordu þehrin dört bir yanýnda
Ve yangýndan ilk kurtarýlýyordu
Bacak arasý hatýralar.....

Yazdýkça parmaklarým kýrýlýyordu ve
Kýrýldýkça kelimelerin tayflarý yüzüne yansýyordu...
Bilmiyordun deðil mi her gece ölümsüzlüðe ant içtiðimi.....
Muhteþem krallarýn devrilmesi
Ve hatta tahtlarýnda mastürbasyon yapmasý gibi
Ellerim gökyüzünde,
Dünyayý okþuyordum senden habersiz.
Kuzey ve güney kutbu kadar uzaktýk aslýnda beraberken bile......
Oysa hala birbirimize,
Bilim kurgu aþklarý anlatýyorduk patavatsýzca...
Sonsuz bir cümle olmalýydýk aslýnda biz,
Sen benim öznem, bense yüklem...
Hiç býkmasaydým sana yüklenmekten...

Aslýna bakarsan ben gidiyorum!
Bu serkeþ þehirden...
Bilmiyordun deðil mi, yaþama sebebim; aslýnda içimdeki nefretimden...
Ve gözlerimin,
En alýþýlagelmiþ çerçevelerde,
Suret-i insanlar çekmesinden....