Tutunamadým sevdana... Yosun tutmuþ dallar gibiydi kollarýn hep. Her dokunduðumda kayýyordum sevdandan. Ve ne acý ki, benden baþka bana destek verecek kimsem yoktu. Sen bile yoktun...

Ben hep senin yokluðunda yaþadým sevdamý. Dallarýn kaygandý çünkü... Hiç olmadýðýn kadar yoktun hayatýmda ve belki yaþadýðým bir hayat bile yoktu. Hatýrladýðým tek þey yokluðun... Hep kimsesizliðin... Hep sessizliðin....

Sen hep çalmayan telefonlarýmdýn. Duyulmayan aþk fýsýltýlarým. Dünyayý suskunluða bürümem bile yetmezdi sana. Sen hemen kendine yeni bir dünya yaratýrdýn. Bense senin o yeni dünyanýn kapýsýnda kimsesiz bir çocuk gibi beklerdim. Güneþ doðardý... Güneþ batardý... Ama senin kapýlarýn asla kýmýldamazdý. Bense susardým... Yokluðunu sessizliðe kurban ederdim. Hýçkýrýklarýmý bile sustururdum. Susar ve kapýný açmaný beklerdim. Sense beni her fark ediþinde beni bilmediðim kimliksizliklere bürürdün. Üzerime zorla giydirilmiþ gibi hissettiðim kimlikler yüzünden kapýnýn açýlmasýna bile sevinemezdim. Çünkü bilirdim; açýlan her kapýnýn ardýnda yine sensizliðin olurdu. Aslýnda beni dünyana almak için açmazdýn kapýlarýný. Açýlan kapýlarýn sadece kendine yeni bir dünya yaratma telaþýn olurdu.

Bilmezdin sen... bilemezdin... Yarattýðýn dünyalarýnýn kapýlarýnda bekleyen o sessizlik olmasa, dört duvardan baþka bir þeyin olmayacaðýný bilemezdin. Senin dünyalarýnýn gizemi bendim. Benim varlýðýmý kapýnýn ardýnda bilmekti dünya. Ve hep bu yüzden baþka kapýlarý özlerdin. Hep yeni beklemeleri... Yeni sessizlikleri... Bilirdin ki; kapýnýn önü hep dolu olacak... Bilirdin ki; sessizlik orada öylece dinginliði bozmaný bekleyecek...

Ama ben de bilirdim ki HAYAT SONSUZ SESSÝZLÝK...