Yorucu bir ömrün son günlerini yaþýyorum. Arkama baktýðýmda hakkýyla yaþadýðýmý, doyasýya yaþadýðýmý söyleyemem;hala yapmak istediðim bir sürü þey var ama sanýrým buna ne benim ne de bir kaç insanýn ömrü yeter. Gözlerinden geçermiþ ya insanýn yaþamý film þeridi gibi koca bir siyahlýk görüyorum ben. Eðitimim arabeske açýk olsa “Acýlarýn Kadýný” diyeceðim kendime ama aldýðým o saraylý kültürü bu tür þeylerden hep uzak tuttu beni veya ben uzak tuttuðunu sandým. Ama ne kadar uzak olduðumu söylesem de o acýklý parçalarda bir cümleye takýlýp saatlerce düþünürdüm. "Bu kadar mý acýlarý var insanlarýn" derdim. O acýlarýn varlýðýný bilip, yaþadýðým yalancý acýlarý onlara benzeterek saatlerce aðlardým. Gözyaþlarýmý saklamam gerektiðini öðrendiðim için geceler en iyi dostum oldu bugüne kadar. Artýk iyice yaþlandým, geceler beni korkutur oldu. Eskiden büyük bir kaçýþ olarak gördüðüm ve büyük bir umutla beklediðim “ölüm”þimdi benden uzak dursun diye elimden geleni yapýyorum;ama yaþananlarýn yoðunluðu bedenimi ve kalbimi çok yorgun düþürdü.

Eskiden babam bana "50 yaþýndayým ve 50 sene daha yaþamak isterim senin yaþadýðýn daha ne ki " derdi;gülerdim; yaþama sevgisinin yoðunluðu beni þaþýrtýrdý. Þimdi anlýyorum ne kadar haklý olduðunu. Zaten o hep haklýydý. Bundan gençken nefret ederdim. En ukala haliyle karþýma dikilip”Ben sana dememiþ miydim? Senin geçtiðin yolardan biz dönüyoruz” demesi sinirlerimi iyice bozardý. Zaten genç kýzlýðýmdan beri sinirlerim hep bozuktu bunu yaþlanýnca anladým. Sürekli isyanlarla geçen ama sonunda herkes gibi olunan bir ömür… En acýsý da bu sanýrým… Belki de o dönem gençliðinin kaçýnýlmaz sonuydu hepimiz hýrslý, hepimiz isyankardýk. Bize göre ailelerimiz hep yanlýþtý. Biz hep onlardan ileriydik ama bizi anlamýyorlardý. Bunun ne kadar yanlýþ olduðunu ilk kez evlendiðimde anladým, belki de daha geç, anne olduðumda anladým. Sonra babamý kaybettiðim gece ; o soðuk kasvetli gece; anladým. Aslýnda O'nun bizi ne kadar sevdiðini ve aslýnda söyledikleri þeylerin ne kadar doðru olduðunu anladým. Kaybedilenlerin ardýndan çekilen acýyý sanýrým onlarýn ne kadar doðru ve mükemmel olduðunu düþünerek azaltmaya çalýþýyoruz. (Kör ölür badem gözlü olur). Bunlarý neden yazdýðýmý aslýnda defalarca düþündüm sanýrým kendimi kutsayýp, ölümsüzleþtirmek istediðim için… Bunu hep yaptým zaten yaptýðým her þey iyi veya kötü her zaman iz býrakmalýydý bence… Hatta izin ötesinde kapanmaz bir yara olmalýydý. Belki de bu acýmasýzlýðým yüzünden bu soðuk evde tek baþýma öleceðim. "Herkes yalnýz ölür " derdi bir dostum ; isterdim ki elimi tutan kýzýmla, ve neler olduðunu anlamayan minik torunlarýmýn yanýnda huzur içinde öleyim . . Ama ben böylesini hakettim. Yalnýz baþýma, perdeleri sýmsýký kapalý, bahçesi otlarla bürünmüþ, kimsenin uðramadýðý hatta isteyenlerin bile benim lanetliðimden korktuklarý için kapýsýndan bile geçemediði bu koskoca evde tek baþýma ölmeyi hakettim ben… Kimse baþlarda benim böyle biri olacaðýmý tahmin etmezdi sanýrým.
     
Ortaokul yýllarýnda hiç bir kompleksi olmayan oldukça neþeli, herkese sevecen yaklaþan, tombik bir kýzdým. Ne zaman ki güzelleþtim, ne zaman ki fark edilme istediði içinde birine vuruldum o gün sanýrým hayatým farklýlaþtý. O sakin, sessiz, ama neþeli, sevecen kýz gitti; yerine hýrslý, herþeyi isteyen aldýðýnda tüketen birisi geldi. Aldýkça çoðunu istedim, dahasýný, dahasýný…Bunu ilk babam fark etti yine”Size yaptýklarýmda hatalýyým, aslýnda size olmasý gerekenden çoðunu veriyorum”derdi. Hep kýzardým bu sözlere , sanýrdým ki yaptýklarýný yüzümüze vuruyor; bunun böyle olmadýðýný 20 yaþýnda fark ettim ama artýk çok geçti. En azýndan benim kadar inatçý ve acýmazlýðýndan zevk alan biri için. … Öylesine hýrslý öylesine çekilmez biri olmuþtum ki bir dönem neredeyse kadim dostlarým dýþýnda çevremde kimse kalmamýþtý. Ama bu dönemden de yine acýmasýz zekamla kurtuldum. Yumuþar gibi görünüp, kýsa bir dönem melek rolüne soyunarak insanlarý tekrar etrafýma topladým, bunu yaparken herþeyleri aldým. En yakýn dostlarýmýn arkadaþlarýný , sonra onlarýn arkadaþlarýný… Ne zaman ki bana esir olduklarýný artýk benden vazgeçemeyeceklerini hissettim o zaman kaçmaya baþladým. Onlar duvarlarý yýkmaya çalýþtýkça ben dahasýný ördüm hep kanýtlamalarýný istedim kendilerini, bana olan sevgilerinin derinliðini her fýrsatta ölçtüm. Onlarýn ruhu bile duymadan. Ama bir ara gerçekten iyi olmaya karar vermiþtim. Bunda çok samimiyim. Tekrar o korumasýz, aciz halime dönmek istemiþtim. Ama gücün çekiciliði beni de esir etmiþti. Sadece bir tek kiþiye bu andan faydalanma fýrsatý verdim. Ondan aldýðým intikamlardan dolayý özür bile diledim, hatta bunu kayýtlara geçirmesi için; belki de kendimi aklayabileceðim bir belgenin var olmasý için; O'na bir mektup bile yazdým. Ama sonra düþündüðümde istemesem de bunlarý O'nu yeniden avucuma almak için yapmýþ olduðumu fark ettim. Ama buna düþmedi, belki de sýrf bu yüzden bende özel kalan tek kiþi O… Karþýma benim silahýmla çýktý, hatta dahasýný yapýp bana en þirin hallerini takýndý. Akþamlarý eve döndüðümde O'nun bu tavýrlarý yüzünden aynaya bakamaz oldum. Tabii ki kýsa sürdü bu dönem çünkü kendimi öylesine önemsiyordum ki kimse benim gücümü, benim yeteneklerimi köreltemezdi.

Ah! Biliyorum ki okurken siz de benden nefret ediyorsunuz ama inanýn ben bunlar olsun istememiþtim. Ne o mavi gözlü çocuk kendini öldürsün, ne de gülüþüne bayýldýðým o kumral (yoksa esmer miydi?) çocuk o hiç sevmediði kýzla sýrf beni üzmek için evlenip hayatýný karartsýn , istemiþtim. Aslýnda ben sadece mutluluklarýný istemiþtim ama her halükarda benim yerim (yaram) , özel olsun istemiþtim. Biraz ileri gittim sanýyorum. Annem hep derdi zaten”Kýzým sen çok ah alýyorsun bak yapma ileride çýkar” diye… Haklýymýþ(her zaman ki gibi)…

Zaten ne zaman ki ben o yapmacýk, o seksi gülücükleri öðrendim, ne zaman ki erkeklerin ve kadýnlarýn zaaflarýnýn farkýna vardým, insanlarýn en zayýf yerlerinin güven ve sevgi olduðunu anladým o zaman baþladým acýmasýzlaþmaya. Çünkü bana yapýlan herþeyi ödetmek istedim onlara…Bakýyorum da sýrf benim hatalarým olmamýþtý. Yaþadýðýmýz dönemden tutunda, yaþadýðýmýz ülkeye ve bu ülkenin kültürel özelliklerinde de beni etkileyen pek çok þey vardý. Geniþ bir aileden, köklü ve soylu bir aileden geliyordum. Kurallar bana tavizsiz, en iyiyi yapmayý, asla aðlamamayý, hatta sevgiyi bile mantýðýmla yaþamayý öðretmiþti. Babaannemin her lafýnýn baþýnda "Bizim ailemizin kökleri Ýsmet Ýnönülere dayanýr" diye baþlayan vaazlarý hala kulaklarýmda…Acaba ne kadar doðruydu? Yoksa biz boþ bir yalan içinde mi bu hale geldik?

Babaannemin yaþadýðýný söylediði o hayat aslýnda onun rüyalarýný süsleyen ve aslýnda hiç olmayan bir kesitin yanýlsamasý mýydý? Ve yoksa biz bir hayalin kurbaný mý olmuþtuk? Ama ne olursa olsun zaten bizim ailede hiç mutlu olan yoktu. Mutsuzluk bizde genetikti sanýrým. Veya mutsuz yaþamayý ama en iyiyle mutsuz olmayý þeref mi sayýyorduk? “Bak bunca zorluk çekiyoruz diyorsunuz ama herþeyiniz tam “ demek bizim ailede gelenekti sanki. Bunu ben de yapmaya baþladým sanýrým son günlerimde…Yani çocuklarýmla görüþtüðüm günlerin sonunda…
     
Artýk onlarý da görmüyorum, torunlarýmý yolda görsem tanýmam. Ufak kýzda bana ne çok benziyor ; aslýnda kýzým ne kadar bunu duymaktan nefret etse de o da biliyor küçük kýzýnýn bana çok benzediðini ve asýl nefret ettiði , benden kurtulacaðýný sandýðý halde kendi kýzýnýn da bana benzemesi. Zaten çok kötü davranýyor kýzcaðýza, o herþeyden habersiz sessizce annesinin ona neden kýzdýðýný düþünüyor. Ýþte yine yaptým…Yine hak etmeyen birinin hayatýný daha mahvettim, 80 yaþýmda bunlara neden olduðuma inanamýyorum.
     
Genç kýzken tiyatroya meraklýydým oldukçada iyi olduðumu düþünürdü insanlar ; eh olsun o kadar, hayatým boyunca oynadým. O dönemlerde elime bir oyun geçmiþti; bir kýz vardý, tüm vücudu zehirle doluydu, ve sevdiði adamada bu yüzden kavuþamýyordu, ona yaklaþan herkes ölüyordu. Sonra sevdiði adam ona ulaþmak için bir panzehir geliþtirdi, ama zehir öylesine kuvvetliydi ki panzehirle birleþince kýz öldü. Benim hýrslarýmda, sevgilerimde böyle oldu hep. Yaklaþaný öldürdü ya da daha kötüsünü yapýp süründürdü.
     
Severken bile boðdum ben insanlarý, alýþtýðýmýz aile eðitimi bize her þeyi programlamak gerektiðini öðretmiþti, ama kimse bize sevgiler, sevgiyle yaþananlar programlanmaz demedi ki…

Zaten bizim evde annem dýþýnda kimse sevgiden de bahsetmezdi. Babam aldýðý ve aslýnda hiçte memnun olmadýðý ama bir yandan da vazgeçemediði o sevgisiz ama herþeyi vererek büyütme, yetiþtirme(?)iþini bizde de baþarýyla uyguladý. Bizde evde bulamadýðýmýz sevgiyi ya daha fazla vererek ya da daha fazla almaya uðraþarak kapatmaya çalýþtýk. Kardeþim oldukça baþarýlý oldu bu iþte. O zaten hep iyi bir çocuk olmuþtur. Her zaman, her yerde beni korurdu. Ama ben ona da hak ettiði sevgiyi veremedim. Bu her yaþadýðým hatadan daha çok üzer beni. Neyse ki o þimdi torunlarý ile çok mutlu bir yaþlýlýk dönemi geçiriyor, en azýndan ben öyle olduðunu sanýyorum seneler var ki onu da görmüyorum. O bile benden uzaklaþtýysa zaten ne kýzým ne de biricik oðlumun gelip benimle ilgilenmesini bekleyemem ki… Hatalý olduðumu bir tek bu olayý düþündükçe idrak edebiliyorum.
Çünkü zamanýmýn çoðu yaþananlar yüzünden baþkalarýný suçlayarak geçti.

Belki baþlangýç konusunda onlar suçlu ama bunlarý deðiþtirmek için benim de bir çabam olmadý. Ulaþýlmazý oynamak hep hoþuma gitti. Güçlü görünmek ve bunu hissettirmek. Ama deðiþmek istedim inanýn. Sevdim bir gün çok ama çok sevdim… Ama O beni, benim onu sevdiðim kadar sevmedi .Olsun dedim; ben razýyým bir gülüþü, bir sýcak bakýþýna tüm ömrümü vermeye razýydým. O'nu nasýl þýmartacaðýmý þaþýrmýþtým. Ve olan oldu sevgimle boðdum onu, ilgimle…Ve programlý hayat isteðimle… Sonra ben de ayný kalýp, herkese düþmanca davranýp ;onlarý bunun çektiðini düþünerek; eskiye dönmemeye karar verdim. Ve þimdi buradayým iþte.

Bu soðuk, kasvetli, koskoca evdeyim…Çok az kaldý satýrlarým gibi ömrümün de bitmesine, istedim ki çokta hatalý yaþamadým bilinsin. Ýstedim ki, bilsinler ne yaptýmsa onlarý çok sevdiðim için yaptým týpký babamýn bize yaptýðý gibi…Tek umudum bana karþý çýkan evlatlarým umarým , onlar benim düþtüðüm hatalara düþmezler…Ve her sabah soðuk bir evde tek baþlarýna uyanýp doðan güne lanet etmezler…Yalnýzlýða doðan günün hiç anlamý yoktur çünkü, yaþamak isteyipte, yalnýzlýða tahammül edememek, arada kalmak ve deðiþememek…
Ama artýk hazýrým…Beni cehennemine alýp arýnana kadar yakabilirsin artýk Tanrým. Çünkü artýk en önemli olaný yaptým;çünkü ben artýk kendimle yüzleþtim, sýra senin ve sevdiklerimin gözünde aklanmakta……