uçsuz-bucaksýz yeþil bir yayladayým
kentlerden kopup geldiðim yalnýzlýðýmda

gene yalnýzýmdýr ya
yeþiller eþlik eder bu sefer
yanýk yanýk gelir kulaðýma
gönül duygulu üflediðim
boynu bükük
kara duvar sevdalý kýz NEY' im

dökülür mavi boncuk dilek göz yaþlarým
ellerim yalnýzlýk ayazýnýn kestiði
yarýklarla
dans eder kara deliklerin üstünde
rüzgar eser geçer gider yaþamým
tohumlar taþýr oradan oraya
yarýsý çiðnenir ya
olsun
diðer yarýsý yenir-dikilir bilirim

kent ortasý dere kenarý bir evim var
ayaðýmý basmadýðým
daha yeni
mavi odalar olsun
bahçemde asma dalý her yeri sarmalasýn
balkonlarýnda daha olmamýþ gündüz güzelleri
bir de akþam sefalarý
daha gün batýmýný bulamamýþ

gül-bülbül gönlümde birbirini kovalar
hayalleri var neþeli sabah kahvaltýlarýnda
öpücükler ardý çalýþmaya koþmalarý kuþlarýn
yýlan deri deðiþtirdi
yeni giysi daha bir çaka
olamaz burasý yayla!

haykýrýyor yayladan kentin göbeðine
Ney’ im
içimde içten üfleyerek yanýyor
yarým
Ýç Anadolu benim
çarýklý çoðu düþüncelerim
ne yayla ne kent kabul ediyor
an geliyor ikisi de az geliyor
Liszt türküler çalýyor kulaklarýmda
uçsuz-bucaksýz yeþil bir yayladayým
kentlerden kopup geldiðim yalnýzlýðýmda

çelik duvarlý insan kokulu kentlerdeyim
yaylalardan söküp geldiðim an
toprak ki
verimli zaman
eve dönerken
en son yaðmur sonrasý tüter gider
içimden YaylaKent


2 Haziran 2003







Resim; Nuri Can