Kendimi uçsuz bucaksýz bir yalnýzlýðýn içinde hissettiðim ve yollarýn çýkmaz olduðunu düþündüðüm bir zamandý. Aþkým, öyle büyük öyle güçlüydü ki, onun için tüm geçmiþimi, hayatýmda o güne kadar yer almýþ tüm insanlarý, duygularý ve paylaþýmlarý, tüm arkadaþlarýmý hatta tüm yakýnlarýmý ve bütün iliþkilerimi silmiþtim. Sadece o ve onunla birlikteliðim önemliydi, su kadar önemliydi benim için. Ruhum aç kalýrdý onsuz zamanlarýmda, üzüldüðünde üzüntüm olur, aðlardým, sessizce çözümler arardým. Ona baðlýydý sanki bütün yaþamým, varlýðým…
Ama o bunlarý görmezdi, belki de hazýr bir yemek gibiydim onun için, ve yemeðin nasýl hazýrlandýðý ya da lezzeti onun için önemli deðildi sadece karný doyuyordu, önemli olanda buydu.
Sabahlarý bir saat daha erken kalkardým, ona kahvaltý hazýrlamak, giysilerini ütüleyip onu iþe hazýr hale getirmek ve güler yüzle uyandýrmak ilk görevimdi. Görev olarak ta görmezdim zaten bunu, isteyerek ve zevk alarak yapardým tüm bunlarý. Gülen gözleri benim için yeterliydi, en büyük mutluluk kaynaðým olurdu…
Akþam iþ dönüþü onun için bir þeyler yapma çabasýyla evi ve kendimi en güzel hale getirip coþkuyla beklerdim. O ise bunlarý görevim olarak görürdü. Ve ben bunu çok sonralarý anladým… Anladýðýmda yüreðimde bir yangýn baþladý, yeþermiþ sevdamý, her kelimesi aðýr ve güçlü bir ateþle yakýyordu. Sevdamý kurtarma telaþýyla elimden gelen tüm gayreti göstererek, ona sevgi sözcükleri sunuyordum. Ama nafile…
Yalnýzlýðýn tam ortasýnda bir kuyunun dipsiz karanlýðýna bakar buldum kendimi, artýk elimden tutacak kimse olmadýðýný görüyordum, hepsi bir bir gitmiþti zaten, tanýdýðým bildiðim deðer verdiðim hiçbir þey yoktu. Onun uðruna kaybettiklerim… Þimdi son bir kelimeyi bekliyordum beni dipsiz karanlýða itecek olan.
Artýk yaptýðým hiçbir þeyi beðenmiyor, giydiklerimi sürekli eleþtiriyor, arkadaþlarýmý sevmiyor hatta onlarla tanýþmak bile istemiyordu. Ýpler kopmuþtu ve onunla aramýzda büyük bir dað oluþmaya baþlamýþtý, sevgime geçit vermeyen…
O beni seviyor muydu? Bu soruyu defalarca sordum kendime. Seviyor diye avutuyordum ve güzel günleri düþünüyordum teselli etmek istediðim anlarda kendimi. Parkta beni ilk öpüþü geliyordu aklýma, nasýlda titremiþtim kollarýnda. Þimdi o kollar beni kucaklamýyor, bense onlarýn özlemiyle ve bir çift tatlý bakýþ görebilmek ümidiyle çýrpýnýyordum.
Yaþamanýn ne anlamý vardý, sevdam beni gözlerimin önünde terk eylemiþti. Derdimi diyecek bir dost yoktu, göz yaþlarým akmaktan kurumuþ, yüreðimdeki yangýn bir damla býrakmamýþtý. O gün son verecektim artýk, yüreðimin çýðlýklarýna…
Hayatýma baþka bir yön çizmeliydim. Onun bana ihtiyacý kalmamýþtý ve bir yerlerde mutlaka bana ihtiyacý olan ya da deðer verecek insanlar olmalýydý. Belki küçük bir çocuk bekliyordu sýcak bir kucaðý ya da sevgiye susamýþ bir gönül vardý bilmediðim uzaklarda…
Ve sevdamý kurban etmeliydim, aramýzda saygýsýzlýk olmadan ve deðerlerimizi yitirmeden kendi dünyalarýmýza yelken açmalýydýk. Zaten farklý denizlerde yüzüyorduk, öyleyse ben yelkenlerimi rüzgara göre ayarlamalýydým, onu kendi deniziyle baþ baþa býrakarak.
Bunu ona anlattýðýmda; beni dinledi sessizce ve “nasýl istersen” dedi. Bu bitiþin onu sarsacaðýný sanýrdým ama, o da farkýndaydý demek ki gizli sonun.
Sonra bir yemeðe çýktýk beraber aylardan sonra ilk defa, baþ baþa… Elveda yemeði… Oysa ki biz yeni tanýþmýþ liseli gençler gibiydik o gece… Gülüp, konuþuyor, paylaþamadýðýmýz bir çok þeyi anlatýyorduk. Gözleri gitme kal diyordu… Gitme diyemiyordu, deseydi gider miydim bilmiyorum, çok geçti artýk, gemim limandan çýkmýþtý bir kere, geri dönmemek üzere…