Yalnýzlýðým sapladý sivri ucunu kalbime ve giderek derinlere ilerliyor, sessiz çýðlýklarýmdan boðuluyorum. Etrafýma þöyle bir baktým, bu ne koþuþturma böyle, herkes iþ çýkýþý evine gitmek için yollara düþmüþ, otobüs, dolmuþ duraklarýnda uzun kuyruklar… Ýlerde buluþmuþ sevgililer bir yerlere gitme telaþý içinde, adamýn biri ekmek almýþ bir diðeri sebze evlerine gidiyorlar, yorgun gözlerle etrafý süzerek bir yandan da gündem hakkýnda konuþuyorlar… Ýlerde bir anne kucaðýnda çocuðu, kuyrukta bekliyor, kýzý ona kreþte olanlarý anlatýyor o da ilgili gibi görünüp aslýnda baþka þeyleri düþünüyor…
Bu koþuþturma içinde, kalabalýðýn, gürültünün tam ortasýnda kalbimdeki çýðlýklarý duyabiliyordum. O çocuðu kýskandým onu dinleyen bir annesi olduðu için, o adamý da kýskandým, eve ekmek götüren adamý ve þu karþýdan karþýya geçen teyzeyi, hepsini kýskandým, hepsinin koþuþturmasýný, bir yerlere gidiþini, þu kalabalýða karýþmýþ olmasýný, gürültüye ortak olmalarýný kýskandým… Hatta ileride sebebini anlayamadýðým sadece baðrýþmalarýný duyduðum bir kavgayý da kýskandým…
Ben ne yapýyordum, nereye gidiyordum? Bende iþten çýkmýþ, otobüs kuyruðunda bekliyordum… Nereye gidecektim? Boþ bir eve, beni kimsenin karþýlamadýðý, hatta gitmediðim zaman kimsenin de merak etmeyeceði o sessizliðin içine…
Otobüse bindim ve her zamanki gibi evime geldim… Zili çalmak istedim, biliyorum kimse açmayacaktý ama ben yine de çaldým, fark ettim ki zilim çalýþmýyormuþ, oysa ki ben aylardýr bu evde oturuyorum… Zilin sessizliði parmaðýmýn ucundan yüreðime kadar saplandý, anahtarýmý çýkartýp açtým kapýyý, “Merhaba” dedim birileri cevap verir ümidiyle, kimsenin olmadýðýný bile bile…
Ayakkabýlarýmý çýkarýp ahþap portmantoya býraktým, üzerimdekileri çýkartýp eþofmanlarýmý giymek için yatak odasýna yöneldim, okuduðum kitabý açýk býrakmýþým komidinin üstünde… Hiç acele etmeden (zaten bol bol vaktim var) üzerimi deðiþtirdim… Mutfaða geçtim, caným bir þey istemiyordu, keþke yemek hazýrlayacaðým birileri olsaydý… Gidip televizyonu açtým evin içi bir çok sesle doldu… Sesler duvarlardan kulaklarýma yansýyor ama içeri giremeden sönüyordu. Balkona çýkýp bakýndým, sokaktaki insanlara, ileride bir aile çocuklarýyla gezmeðe gidiyor, birileri evlerinde gülüþüyor sesler geliyor… Sonra babam aklýma geldi “ Sen seçtin, biz demedik git diye” demiþti… O an tutamadým göz yaþlarým süzüldü ve balkon demirine düþtü, birden yüreðimdeki buz delmekten vazgeçti, göz yaþlarým içimi ýsýtmýþtý.
Kalabalýðýn içinde yapmacýk, kendini bile dinlemeyen, duygularý körelmiþ bir insan olmadýðým için sevindim, bu kez sevincimden akýyordu göz yaþlarým ve içimi ýsýtýyordu, rüzgar baþka yalnýzlara da sevincimi taþýsýn, duygularýn her þeyden önemli olduðunu ulaþtýrsýn diye bir kahkaha attým göz yaþlarýyla karýþýk ve bir kahkaha daha… Sonra gülümseyerek kapadým kapýyý ve mutlu güzel dünyama geri döndüm saçlarýma takýlmýþ umutlarýmla…