Ya kahramanlýk türkülerimiz, marþlarýmýz?! Yüreðimizin daraldýðý anlarda en çok onlarý söyleriz belki de...Tarih sayfalarýna yakýþan ve yapýþan utkularý müjdeleyen marþlardan tutun, günümüz insanýnýn millet olma özelliðini ortaya çýkartan bu ezgiler az yer tutmaz hayatýmýzda...Ta ilkokul yýllarýmýzdan beri söylediðimiz ve kahramanlarýný yüreðimize iþlediðimiz þu marþlarý hangimiz unuttuk ki!..Hiçbirimiz deðil mi?

“ÝZMÝRÝN KAVAKLARI
DÖKÜLÜR YAPRAKLARI
BÝZE DE DERLER ÇAKICI
YAR FÝDAN BOYLUM
YIKARIZ KONAKLARI...”

Ve;

“TUNA NEHRÝ AKMAM DÝYOR,
ETRAFIMI YIKMAM DÝYOR,
ÞANLI BÜYÜK OSMAN PAÞA
PÝLEVNE’DEN ÇIKMAM DÝYOR...”





Gemisini en son terk eden(bu yýllarda yitirdi anlamýný bu deyiþ)kaptan gibi gördük hep Osman Paþayý,Tiryaki Hasan’ý!...Kýlýcýný kuþanmýþ,kalkanýný siper etmiþ vaziyette maðrur,heybetli, kendinden emin,damarýnda taþýdýðý kanýn hakkýný vere vere ölümüne savunurken sahip olduklarý kaleleri; gýpta ettik, gururlandýk, göðsümüz kabardý..Onlar gibi olmayý ve yaþamayý istedik hep...Yurdumuz topraklarýna ekmek gibi, nefes gibi sarýlmayý öðrendik...
Yoksa kazana bilir miydik Kurtuluþ Savaþýný!? Asla!...En önemlisi Atatürk gibi büyük bir öndere sahip olamayabilirdik! Keþke Atatürk yaþasaydý da, sorsaydým ona; ”Bu marþý kaç kere söylediniz Paþam?” diye. Sanýrým cevabý “sayýsýz” olurdu.

“ÇANAKKALE ÝÇÝNDE VURDULAR BENÝ
ÖLMEDEN MEZARA KOYDULAR BENÝ”

Ölümün insana bu kadar yaklaþtýðý anda bile ölmedik biz!..Ne Çanakkale’ de, ne Kars’ta, ne de Antep’te!..Sadece sýlaya bir göndermeydi bu ezgi; þehitlerimizin dilinde anlamýný bulan...Onlar yüreðimizde yaþasýn diye, onlar minnetimizi duysun diye söyledik durduk 18 Martlar’da...Top yekun hem de!..Beþikte yatan bebeklerimize varana kadar söyledik, inanýn!..Top seslerini, silah výzýltýlarýný susturmak için söyledik...Savaþý istemedik, barýþtan yana olduk her dem...Ölümlere arkamýzý döndük...Kore’de,
Bosna’da, Kýbrýs’ta, Senegal’de, Arnavutluk’ta dilimledik bize býrakýlan ‘BARIÞ’ denen nimeti...Piþman olmadýk, usanmadýk!..Dilimledikçe büyüyeceðini biliyorduk çünkü...







“DAÐ BAÞINI DUMAN ALMIÞ
GÜMÜÞ DERE DURMAZ AKAR
GÜNEÞ UFUKTAN ÞÝMDÝ DOÐAR
YÜRÜYELÝM ARKADAÞLAR!”

Hey büyük insan! Mustafa Kemalim! Hey ULUSAL DOST! Ýtiraf ediyorum, kulak ver ve dinle! Dumanýndan sýyrýlmýþ daða, suyu altýna dönen çaya, güneþle deðil ýþýðýnla ýþýyan yola senin sayende kavuþtuk biz. Binlerce teþekkürler!..Bu marþ sadece umudu aþýladý yüreðimize...Her fýrsatta söyledik ama; en güzeli seninle birlikte söylenendi,inan!

“ANKARANIN TAÞINA BAK
GÖZLERÝMÝN YAÞINA BAK
BÝZ DÜÞMANI ESÝR ALDIK
ÞU FELEÐÝN ÝÞÝNE BAK!”

Umutlar tükendiðinde söyledik bu ezgiyi...Düþman ayaklarýnýn topraklarýmýzý dövdüðü zamanlarda yani. Önce kötü baþladýk, sonra kazandýðýmýz savaþlara þaþtýk! Böyle dile getirdik duygularýmýzý...Felek buydu demek! Ne zaman, nasýl, kendini kanýtlayacaðý belli olmayan bir þeydi...Ýnsaný aðlarken güldüren, gülerken aðlatan; yaþarken öldürüp, ölürken yaþatan þeydi felek!..Ve felek, seni, bizim baþýmýza GÜNEÞ yapan yazgýydý ATAKÜRKÜM! Ne var ki son iki dizesini deðiþtirmek zorunda kaldýk sonra, istemeden; en acýlý anlardý bu anlar; zor gelir söylemesi.

“UYAN UYAN KEMAL PAÞA
GÖZLERÝMÝN YAÞINA BAK!” Dedik.

Beden olarak aramýzdan ayrýldýðýn zamana rastlar ilki! 10 Kasým’ýn hazan sabahý...Geçtim yapraklarý, kuþlar bile yaprak olup dökülmüþtü topraða...
Mumcu’yu, Emeç’i, Üçok’u, Kýþlalý’yý, Ýpekçi’yi ve daha nicelerini karanlýða kurban verirken gerçekleþti ikincisi. Aðýta döndü sadece bu deðil, bütün marþlar!..Gözlerimizden akan yaþa bakamasan da Paþam; bize verdiðin gözlerle baktýk dünyaya...Ýþte sana en iyi haber: Uyumuyoruz, bilmeni istedim! Bazen sis, bazen hüzün, bazen korku çökse de bakýþlarýmýza, her seferinde silmesini bildik...Ellerindi mendilimiz... Fikirlerindi yani ’mendil’ dediðimiz...

“MÜJDELER VAR YURDUMUN TOPRAÐINA TAÞINA
ERDÝ CUMHURÝYETÝM ELLÝ ÞEREF YAÞINA”

Elli deðil Paþam! Elli artý otuz oldu sayý...Hiç kuþkun olmasýn ki, sonsuzluk kadar yaþayacak Cumhuriyet!

“ATAM SEN RAHAT UYU YOLCUSUYUZ BÝZ HÜRRÝYETÝN
ATAM SEN RAHAT UYU BEKÇÝSÝYÝZ CUMHURÝYETÝN...”

Koromuzda kimler yok ki...sayamam!...

Ve ulusal marþýmýz! Göklere çekilen bayrakla beraber aya, yýldýzlara ulaþan selamlar götürür bizden...Kuþ olur yüreðimiz..Iþýk çakar gözlerimiz...Topraða deðer ellerimiz onu söylerken...Özgürlük denen duygunun en yücesine çýkarýz...Hele gökyüzü mavi, baþýmýz dumansýz, dimdik ise...Ýsterseniz böyle sayalým kendimizi ve hep bir aðýzdan söyleyelim, olur mu? Haydi 1,2,3!.....Baþla!

“KORKMA SÖNMEZ BU ÞAFAKLARDA YÜZEN AL SANCAK
SÖNMEDEN YURDUMUN ÜSTÜNDE TÜTEN EN SON OCAK...”

Biter mi hiç türkülerle, manilerle, ninnilerle,marþlarla yaþadýðýmýz serüven? Bitmez elbet!..Ýnsanlar yaþadýkça, diller söyledikçe, kalemler yazdýkça, sazlar çaldýkça, dünya döndükçe eskiler tekrarlanacak, yeniler ortaya çýkacak...Önemli olan onlara ruh kazandýrabilmek.