Yaþamam için bir neden söyle dedi . Uykudan telefonu ile uyanmýþtým . Efendim dedim , ne dediniz . Yaþamam için bir neden söyle dedi tekrar , býkkýn bir sesle . Bu bir þaka mý dedim , sabah sabah , saat daha ... Saatime baktým , saat daha beþ . Býrak saati þimdi dedi , bana yaþamam için bir neden söyle . Ne söyleyebilirdim ki . Sizi tanýmýyorum dedim , yaþamanýz için size gerekli olan nedeni nasýl bilebilirim. Uzun bir sessizlik oldu . Sonra fýsýltýyla haklýsýn dedi ve telefonu kapattý . Ahizeden gelen düdük sesi yüreðimin çarpýntýsýný bastýrmaya baþlayýncaya kadar telefonu kapatmayý akýl edemedim . Ayakta þaþkýn öylece duruyordum . Neden sonra telefonu kapatýp sýcak yataðýma döndüm . Böyle deliler de hep beni bulur diye düþünüyordum . Tekrar uyumaya çalýþtým , ama uykum kaçmýþtý . Kulaklarýmda sesi yankýlanýp duruyordu . Kimdi acaba , ne derdi vardý . Yoksa intihar etmeyi mi düþünüyordu . Birden yataktan fýrladým . Telefonun yanýna gittim , ahizeyi kaldýrdým . Ne yapýyordum , kimi arayacaktým . Arayanýn kim olduðunu bilmiyordum ki . Telefonun baþýnda kendi kendime konuþuyor ve söyleniyordum . Aptal kafa , sen ne biçim bir insansýn . Ya intihar ettiyse . Belki de son umudu bu telefon ve benim ona söyleyebileceðim birkaç sözdü . Ne yaptým ben . Niye hemen sizi tanýmýyorum diye tersledim onu . Tanýmam önemli miydi , yalnýzca bir sýcak ses , bir ilgi arýyordu belki . Onunla biraz konuþsam belki intihar düþüncesinden vazgeçerdi , onu kurtarabilirdim . Bir daha arar mýydý acaba . Bir sigara yaktým ve telefonun yanýndaki koltuða oturdum . Belki de yalnýzca bir þakaydý diye kendimi avutmaya çalýþýyordum . Hem intihar düþüncesini de nereden çýkarmýþtým . Ama boþuna . Sesi hiç de þaka yapýyor gibi deðildi. Ýntihar etmeyi düþündüðüne emindim . Ya bir daha ararsa , ona ne cevap verecektim . Yaþamasý için bir neden ne olabilirdi ki . Bir neden aklýma gelmiyordu . Ben niçin yaþýyordum , bir nedenim var mýydý . Aklýma önce ailem geldi . Ailem ne yapardý , ben olmasam . Onlara bir yararým var mýydý . Düþünüyordum da , þimdiye kadar dertten baþka bir þey vermemiþtim onlara . Ya arkadaþlarým , sevdiklerim . Ben olmasam yaþamlarýnda bir þey deðiþir miydi . Bir gün ansýzýn ortadan kaybolsam ne düþünürlerdi . Nereden çýkmýþtý þimdi bu telefon . Ne güzel yaþayýp gidiyordum . Yaþamam için bir neden var mý diye kendimi sorgulamýyordum . Peki bir neden olmalý mýydý . Yaþamayý ben istememiþtim ki . O zaman niçin yaþamayý sürdürüyordum . Çýldýrmak üzereydim , aradan neredeyse bir saat geçmiþti ve ben telefonunu yanýndaki koltukta titreyerek oturuyor ve sigara içiyordum . Yaþamak için bir neden bulamamýþtým . Ne yaptýðýmý düþünmeden ahizeyi kaldýrdým ve rasgele bir numara çevirdim . Telefonu açan uykulu sese “Yaþamam için bir neden söyle “ dedim .