Býrak yakýmý deli sevda. Küstü gönlüm sana. Ne yýldýzlarýn kandýrabilir beni artýk ne da rayihalarýn. Körebe de oynamak istemiyorum artýk. Karanlýktan korkar oldum, kapama gözlerimi sevda...

Limana demirlemek istiyorum artýk yorgun bedenimi. Biliyorum oysa ki gemilerin limanlar için yapýlmadýðýný. Ama fýrtýnalarýn çok yordu beni sevgili. Kaç kere alabora oldu yüreðim bir bilsen deli sularýnda. Defalarca karaya vuran bedenimin çýtýrtýlarýný duymamak için saðýr olmayý bile diledim tanrýdan gecelerce. Ne bir fener vardý kuytu gecelerde ne de kutup yýldýzý. Yönüm yoktu... Iþýðým yoktu... Bilinmezliklerinde bir o yana bir bu yana kýrdým durdum dümenimi. Sularýn soðuktu senin... Üþüdüðümü sadece deniz kýzlarý gördü benim. Yaðmurlar yaðdýrdýðýnda çýrýlçýplak çýktým güvertelere... Damlalara beredim göz yaþlarýmý. Hiç hýçkýrmadým yemin ederim. Balýklara bile belli etmedim hüznümü.

Ama bil ki; karayý gördüðüm anda farelerden önce terk edeceðim gemilerini. Belki binlerce kez yemin edeceðim geri dönmemeye. Sýrtýmdan düþen þalým salýnacak, sularýnda yapayalnýz dolanan geminin direklerinden. Ne dümeni kýran olacak, ne de güvertesinde yunuslarý bekleyen o buðulu gözler. Fenerlerini yakmasan da olur artýk... Hatta beni sevmesen de...

Artýk ne martýlar mesut eder beni
Ne de deniz yýldýzlarý.
Ey deli sevda!
Býrak yakamý...
Býrak ki topraða döneyim.
Bunca acýyý dost edinmektense
Býrak toraðýn kucaðýna beni...