Saat sabahýn üçü. Bilemedin üçbuçuk. Eski Galata Köprüsü daha yerinde duruyor…

Altýndaki dükkanlarda, üzerindeki gri asfaltta derin bir sessizlik, gri mi gri…yalnýzca dubalara vuran siyah dalgacýklarýn çýkardýklarý sesler duyduðum; þap..þap..þýpýrr..þap..þýpýr..

Çok uzaklarda bir vapur, dumaný tam üstünde, köprünün üstündeki balýkçýlar çoktan gitmiþ
olsa da ýþýklar henüz terketmemiþ onu. Iþýklar sýra sýra, göz kýrpýyor, Eminönü’nden Karaköy’e, Karaköy’den Eminönün’e …

Yaz sýcaðýna hazýr bir serinlik; kýzarmaya yüz tutan yüzüme çarpan.

Okul yýllarýmý anýmsýyorum, ufkun alacalýðýný kaçýrmamak için, tünelden sonra; Karaköy yeraltý çarþýsýna inen merdivenleri bir çýrpýda inip çýkýþým, Galata kulesini karþý kýyýda býrakýp maviliklere dalýþým aklýma geliveriyor. Turnikeye atýlan küçük bir jetonun nasýl bizi ayýrdýðýný, iki yabancýnýn bizi ayrý ayrý yerlere götürmek için, nasýl dümenlere asýldýðýný düþünürken, gözlerim doluveriyor. Bir zamanlar varlýðýna inandýðým þimdi ise bundan bir türlü emin olamadýðým ikimiz için burdayým. Koþuyorum yeniden ufkun kýzýllýðýna doðru giden vapura yetiþmeye; bir martý kanadýyla uçmayalý, ne çok olmuþ…

Yüreðimde gece; onikiyi çoktan geçmiþ saat, ne gariptir ki geçen zamanýn ardýnda yaþanan birþeyler var, izdüþümler var bilemediðim; dilime yerleþen ama kafamýn içinden sessiz ve öksüzce geçen sözcükler gibi…

Aþk; kendini bilmezlik, olup biteni ise hiç ama hiç bilememezlik...
Suskunluk; sancýlý yalnýzlýk.…
Korku; çocukluða özgü bir terim,büyüdükçe silikleþen yada derinleþen...
Yalnýzlýk; yaþama karþý baðýþýklýk aþýsý...
Umut; mutsuzluðun, metresi...
Mutsuzluk; Düþlerde yeri olmayan…
Düþ; kýrýlýr mý? Ardýnda kýrýlan baþka bir þeyler var, kesilip kanamalar var bilemediðim; týpký yüreðimin ince keskin yýrtýlmasý gibi.
Yürek; Çikolata ama içi duygu dolgulu…
Duygu: Uyku gibi güzel, sonu gelmeyen, bir rüya
Rüya; yorumsuz, iniltiler, sayýklamalar, hadi hayýrlýsý!

Belki de alakasýz ama bir taným daha.
Aþ ermek; Gebelikte bazý yemeklerden tiksinip bazý yemekleri yeme isteði duymak.
Ben eriyorum belki de; kendime…tanýmlarla yüzleþtikçe, eriyorum, geberiyorum.

" Ol! " demeyle olmuyor iþte bir yaþam.

" Öl! " demeyle ölünmüyor.

" Dur! " demeyle durulmuyor birdenbire.

" Sus! " demeyle susar mý gözlerim?

Emir kipleri aðlýyor, baðrýyor bas bas, düþlerimin arasýnda .

“Bekle! ”

Yüreðimde, gece; on ikiyi çoktan geçmiþ saat . Bedenim kendi zamanýndan habersiz; anlamaktan ürküyor belki de. Anladýðým an gizemini yitiriyor her þey.
Düþlediklerimi diri ve gizli tutmak için kaçýyorum anlamaktan.

Yaþam içinde yanýmda kalan, tek varlýk, zamandan peydahlanmýþ piç bir yalnýzlýk!

Gökyüzüne bakmalýyým, baþýmý kaldýrýp, yýldýzlarý saymalýyým, oturup sabah olmadan…
Gecenin güzelliðini görebilmeliyim, denizin üzerindeki gümüþ ýþýltýsýnda, duyabilmeliyim bir baþka güzelliði, dalgalarýn þýkýrtýsýnda.

Gün ýþýmýþ, güneþ doðmuþ!
Yüreðimde ise, hala gece; on ikiyi çoktan geçmiþ saat!

Oysa, ýþýðýn bile ortaya çýkartamadýklarý var, gizlenenler...
Gündüzün köründe bile karanlýklar arkasýna saklanýp adam, geçinenler.





Ömür Ýsfendiyaroðlu
03.09.2001 Pazartesi