Sabaha karþý Temmuz saatlerinde baþladý herþey, ya da bitti… Bitti hayat, ya da baþladý bir yenisi… Bir çoðunun farkýnda olmadýðý ve sýcaktan bunaldýðý, sýradan bir Temmuz saatiydi yaþanan…

Yaþanýlanlar, henüz küçük bir odanýn içindekilere unutturabilmiþti; dünyanýn bir yüzünü.
Gerçekle yüzyüze gelmiþlerdi. Hiç ummadýklarý bir anda , hayatlarýndan kopup gelen, sert bir tokat yemiþlerdi þaþkýn yüzlerine… ve koskoca bir yumruk gelip oturmuþtu boðazlarýnýn orta yerine…


O gün, sanki fazlasýyla taþýyordu; Temmuz, sýcaðýnýn aðýrlýðýný. Ne bu sýcaklýðýn verdiði isteksizlik, ne de içimdeki tatile gitme isteði o sabahta iþe gitmeme engel deðildi. Yataktan çýkýp , banyoya geçtim, yüzüme soðuk su çarptým. Alelacele birþeyler atýþtýrdým. Hayat her zamanki sýradanlýðýyla baþlamýþtý, her zaman ki gibi iþe gitmek için yollardaydým.

Temmuz baþýna kadar benim ve en yakýn arkadaþýmýn en büyük derdi beraber çýkacaðýmýz tatil parasýný denk getirebilmekti. En sonunda bütçelerimizi kendimize göre ayarlamýþtýk. Her dakika beraber çýkacaðýmýz bu tatilin hayalini kurmaktan ve bununla ilgili detaylarý konuþmaktan baþka bir þey yapmýyorduk. Bizim için bu tatilin gerçekten önemi vardý. Bu tatilde bizim ilklerimiz arasýna girecekti. Okuldan beraber mezun olmuþ, her ikimizde ilk iþimize baþlamýþtýk ve beraber geçireceðimiz ilk tatilimiz olacaktý. Gün içinde bu mükemmel tatil için yeni bir fikir aklýma gelmiþken Çaðla’yý aradým. Zaten gün içinde en az bir kez konuþuyorduk ama bu tatil planlarý sayesinde konuþmalarýmýz daha fazla sýklaþmýþtý. Bende günün ilk konuþmasýný yapmak üzere telefona sarýldým, parmaklarým, hafýzamýn ezbere bildiði numarayý çevirmekte hiç zorlanmadý. Telefon öyle filmlerde söyledikleri gibi acý acý çalmýyordu, her zamankinden farklý bir durum yoktu karþýdaki ses Çaðla’nýn bu gün gelmediðini söyleyene ve nedenini açýklayana dek!

Ýþte kötü haber o küçük odadan çýkýp bana kadar ulaþmýþtý. Koca yumruðun, gelip oturma sýrasý, benim boðazýmdaydý… O kötü haberi duyduðum anda belki kendimi Çaðla’nýn yerine koyduðum için,bir an benim baþýma gelseydi fikriyle boðuþtuðum için, hýçkýrýklara boðuldum, bir an önce aðlamayý kesip en yakýn arkadaþýmýn yanýnda olup ona destek vermeliydim. O an Çaðla’nýn nasýl bir durumda olduðunu düþünmeme izin vermiyor ve hayalgücüm her zamanki hoþgörüyü gösteremiyordu.

Taksiye nasýl bindiðimi hatýrlamýyorum ama Levent’ten Kurtuluþ’a kadar olan mesafe hayatým boyunca hiç bu kadar uzun gelmemiþti… sanki o gün Ýstanbul’un trafiði daha da bir gaddarlaþmýþ yolumuza gitmemize izin vermiyordu. Trafik lambalarý ise kendi aralarýnda anlaþmýþ beni her gördüðünde kýzarýveriyordu.

Çaðla’larýn evine ulaþtýðýmda inanýlmaz bir kalabalýk tanýmadýðým onlarca insan beni bekliyordu. Öylesine bir kalabalýk vardý ki gelenlerin bir kýsmý karþý dairede oturuyorlardý. Tanýmadýðým yabancý yüzlerin arasýnda bir iki dakika dolaþtýktan sonra Çaðla’yý hangi dairede bulduðumu hatýrlamýyorum. Ona sýmsýký sarýldýðýmý ikimizinde gözyaþlarýmýzý nasýl kalbimize geri gönderdiðimizi hatýrlýyorum. Yine koskocaman bir yumruk gelip oturmuþtu boðazýma. (Zaten bu gibi durumlarda neler söylenir, nasýl söylenir hiç beceremem.) Evde garip bir telaþ vardý.Kalabalýðýn arasýnda anlam veremediðim insanlar ve onlarýn anlam veremediðim davranýþlarý duruyordu. Bazý kadýnlar daha bir yaþýna bile gelmemiþ çocuklarýný getirmiþler bir köþede onlarý uyutmaya çalýþýyorlardý, kimi çok acýktýðýný yemek hazýrlanmasý gerektiðini söylüyordu. Çaðla’nýn annesi bu üzüntüsünün tam orta yerinde birde bu isteklerle boðuþuyordu. Kýsacasý halen dünyanýn bir yüzüyle ilgilenenler çoðunluktaydý.

Üzerimdeki kýyafet hiç uygun olmamasýna, ve bir baþörtüm bile olmamasýna raðmen cenazeye gitmeliydim.Ýnsanlarýn tuhaf bakýþlarý arasýnda da olsa arkadaþýmýn yanýnda olmalýydým ve oldumda.

Cami avlusundan geride kalanlar, Çaðla’nýn bile çoðunu tanýmadýðý bir kalabalýk, bu kalabalýktan çýkan binlerce ses…
- Oðlu babasýnýn yüzünü son bir kez görsün sonra inanamazlar
- Hayýr görmesin ne gerek varlar
- Tabutun önünden çekilinler
- Bayanlar dýþarý diye baðýranlar ve daha bir çok ses

Yeþil örtü, musalla taþý önünde bir erkek çocuk ve omuzlar üstündeki Son yolculuk…
Zamansýz birdenbire çýkagelen, istemediðimiz, beklemediðimiz, hiçbirzaman hayalini kurmadýðýmýz bir yolculuk.

Çaðla’nýn annesinin üzüntüsü, bitkin düþüþü, belki de hayatýn bundan sonrasýný tek baþýna göðüsleyeceðini bilmenin daha ilk baþtan verdiði aðýrlýk… Çaðla da ise tam bir metanet annesine þimdiden gösterilen büyük destek ise benim belleðimde camiden arta kalanlardý.

Mezarlýða gitmedim.Çaðla’nýn annesini tanýmadýðým kalabalýkla birlikte baþka bir kalabalýðýn arasýna döndüm.

Salondaki siyah beyaz resme o gün ilk defa daha bir dikkatle baktým, kalabalýðýn arasýndan Çaðla’nýn babasýnýnda olduðu bu aile fotoðrafý beni bir kez daha sevdiklerimi, ailemi düþünmeye itti.

Hiçbirþeyin, hayatta yanýbaþýmýzda iken kýymetini bilmediðimizi anýmsadým elimizdekileri ne çabuk harcadýðýmýzý, ve hepimizin o hayal etmediðimiz yolculuða er yada geç çýkacaðýmýzý… Akþam eve gittiðimde babama daha bir sýký sarýldým onu kocaman öptüm, sanki biraz sonra elimden alacakmýþlarcasýna…

Kendime sordum. Sevdiklerimize sevgimizi biraz daha gösterebilmek için hep böyle acýsý büyük, küçük göndermelere mi ihtiyacýmýz olacaktý. Ve kocaman bir yumruk boðazýmýza gelip oturmadan bilemiyecekmiydik rahatça nefes almanýn deðerini …

14.05.2001
Ömür Ýsfendiyaroðlu