I

asparagas bir bulutun
serpiþtirdiði yaðmur damlalarý bunlar,
yanýlmamak lazým kandýrýlmamak gerek...

önemli haykýrýþlarýmýzýn,
sabaha faydasý çok olabilir..

amma velakin,
üstüne oturduðumuz bu dikensiz gül bahçesinin
iþtahýmýzý kaçýrmamasý için elden ne gelir..

maalesef koca bir hiç , koskocaman bir hiç..

II

sen,
geceleri zindan,
yataðý mezar olan sen,
kýr çiçeðim,nar tanem gel otur yanýma..

fýrsatlarý kimin kaçýrdýðýndan bahsedelim seninle
ve hatta istersen,
gözlerinin içindeki korkuyu büyütelim beraber,
ben , duymak istemediðin gerçeklerini,
kulaðýna fýsýldamak için buradayým zaten..

haydi yaklaþ,
tam yerine geldin çok þanslýsýn..

sen,
geceleri zindan ,
yataðý mezar olan sen,
böyle yýllar yýlý hep ,
vicdan azabý içinde mi yaþayacaksýn.... 

III

adým gibi eminim ,
aynada yansýyan þu siluetin
yaþadýðýnýn bir onaylamasý gibi sanki senin...

evet,
kesin bu sensin,
yaþýyorsun ve capcanlýsýn,
bunlar ellerin,bunlar da gözlerin,
baþka bir güce ihtiyacýn yok gibi sanki senin... 

IV

yorgunuz,
senle kaybetmiþiz herþeyimizi,
umutsuz bir aþk için feda eylemiþiz kendimizi..

biz,
ikimiz,
sonradan piþman olan bir mermi gibiyiz...

yalnýzýz,
çok yalnýzýz,
dilini parçaladýðý balýðýn,
son duasýný okuyan bir oltaya dönmüþ bakýþlarýmýz..

ve artýk,
bakamýyoruz yüzlerimize,
bir zamanlarýn sudan ak , güneþten parlak yüzlerimize...

yorgunuz,
senle yoketmiþiz geçmiþimizi,
eskinin çýlgýn söylevleri gibi unutmuþuz kendimizi...