Öyle acý içinde yanýyor ki yüreðim, susturamýyorum. Ýsyan ediyor yeni yeni inandýðý kadere. Þimdi daha iyi anlaya biliyorum, insanlarýn neden bu kadar kötü olabildiklerini. Son yaþadýklarýmla birlikte içimde kalan son insanlýk onurumu da zorla aldýlar elimden, kaybettim... Bu güne kadar baþýmý aðrýtan hep sevmelerim oldu; son bir kez daha söylüyorum yüreðime... sevmeyeceðim! Bir daha asla ne kendimi nede sevgimi hor görenleri affedeceðim. Dürüstlüðüm, yüreðimin yanmasýndan baþka ne ver diki bana. Sevmek kelimesini çýkaracaðým lugatýmdan.
Ölümü istiyorum ya! ben bile inanamýyorum kendime, yüreðim yandý köz oldu. Þimdi sadece külü kaldý. Üstüne bir bardak suyu da sen döktün, hiçbir umut kalmasýn diye. Bu içi boþalmýþ kalpsiz bedenim ne iþe yarar artýk bende bilmiyorum. Ya kendini ya beni öldürene dek yaþayacak, porselen bebeðe dönüþen bedenim.
Son sözlerin mutluluk dilekleri doluydu. Ýyi güzel diyorsun da ben kimim ki, artýk bir ben kaldý mý ki içimde. Sor bakalým tanýdýðýn insan mýyým ben hala? Kendime ait tüm deðerlerimi almadýn mý ki içimden, çiðnemedin mi? Söküp atmadýn mý ki yüreðimi? Mutluluk temenni ediyorsun? Ýnanmak istemedim, affetmeye her an hazýrken bir darbe daha yemedim mi?
Bu kadar aptal olmayý nasýl baþarýyorum, bilemiyorum. Aptal diyorum artýk saflýktan öteye geçti aldanýþlarým. Anlayamýyorum, yakýþtýramýyorum, kendimden daha fazla deðer veriyorum belki de insanlara. Sonramý; parçalanýrken dahi yüreðim hala sevgi diye haykýrýyor.
Keþke; saðýr, dilsiz, duygusuz delinin biri olsaydým da hiç birini yaþamasaydým. Ölseydim, üzülür müydün demiyorum, çünkü üzülmeyeceðini geçte olsa anladým. Bitkisel hayat yaþýyorum þimdilerde, hiçbir þeyin önemi kalmadý. Sen rahat uyuya biliyor musun acaba yataðýnda? Çektirdiðin bu iþkencenin karþýsýnda ne yaptým sana. Hakkýn var mýydý ki gözlerimde ki ýþýltýyý çalmaya, ben paylaþmak istedim sen tamamýný aldýn. Gözlerimi oyup hiç acýmadan ýþýðýmý çaldýn. Kaçtýn gittin... artýk her þey kapkara, yüreðin gibi...