Kar yaðýyor þehrime. Babasý tarafýndan elma þekeri ile ödüllendirilen bir çocuk sevinci gibi bir anda þaþýrýp bir anda normale dönen ifade ile dýþarý bakýyorum.

Sanki gördüðüm ile, görmediðim arasýnda mekik dokuyorum zamana. Kar beyazdýr biliyorum,kar soðuk, kar tüm yüküne raðmen sessizdir.

Burnumu yasladýðým penceremin camýndan, kaldýrýmlarý kaplayan kar üzerinde koþturan, çocuklarý seyrediyorum.Ayakizleri nasýlda çamurlanýyor beyazýn teninde. Þimdi þehrin en merkezi yerinde,geceyarýsý ýþýklarý altýnda yürümek vardý yol boyunca. Ve kar üzerinde ayaklarýmýn çýkarttýðý karton yýrtýlmasýný andýran sese tanýk olmak.

Araçlarýn farlarýnda kaybolmak. Soðukluðunda sýcaðýn deðerini anlamak gibi.Kar tanelerinin ezikliðini içine çeker yollar. Bir rüzgarla gelir,bir rüzgarla gider gibi.

Gri rengi gökyüzümde hiç bu kadar gri görmemiþtim. Ve beyazý yeryüzümde.Gözlerimle noktasal olarak takýldýðým uzaklýklarý yakýna getirmeye çalýþýyorum. Söylediklerimle anlaþýlanýn ayný olmasý gerektiðini savunuyorum. Cümlelerimin içinden kelimelere bölünerek karþýma çýkan ifadelerin soyutluðuna takýlabileceðimi sanmýyorum ama yinede bu beyazlýðý seviyorum.Kar tanesi olmak masraflý olurmu acaba.

Sen ne zaman diye sor þimdi bana.Hadi sor.Ne zaman. Hemen söylüyorum sana.Ne zaman yazýyorum bunlarý, ne zaman vakit buluyorum kendime.

Daha çok penceremden sana uzattýðým bembeyaz hayallerime. Su kenarýna izinsiz düþen kar tanelerinin ayakta kalma çabasý yada diðer bir tabirle suyun soðukluðuna karýþmamasý için verdiði savaþýn içine býrakýyorum kendimi.

Bakýyorumda suya dayanabilen hiçbir kar tanesi yok. Ýþte bende böyle dayanamýyorum sana. Hani suyun içine düþen kar tanesinin eridiði gibi ve her düþen kar tanesinin sonrasýnda suyun yükselerek kendinden taþmasý gibi.Yada bu beyazlýk altýnda kökten topraða baðlanmýþ bir çiçeðin rüzgarlý bir havada,kar tanelerini öpüþü gibi.

Ne zordur ona dayanmak,þayet can taþýyorsa can bildiði topraðýn içinde.

Kar yaðýyor þehrime. Havada rüzgarla dans edip kim nereyi uygun görürse oraya kendini konumluyor. Ama tahmin ettiklerim istisnasýz kaderlerinin kurbaný. Suyun çekiciliðine dayanamayanlar bunlar.Ve belkide þizofreni kesilen bir ruhun,kendine yazmaya çalýþtýðý paranoya öykülerinde sýkýþan cümleleri için,ne bir eksik, nede fazladan anlaþýlma çabalarýna anlam katmak isteyen sessiz çoðunluk.Olsa olsa ölümün yorgunluðu.

Herþey kelimelerde bitmiyor gibi deðil iþte. Bitiyor. Her yaþanýlan bitiyor sonuçta. Yaþam koþmaksa hep birþeylerin peþinde, durmakta ölüm kalýyor geriye. Ki ben,kendimden yada senden yeryüzüne bir kar tanesi gibi bembeyaz düþüyorum ilk defa,su kenarýna varmadan, herhangi bir bacanýn sýcak ve siyah dumanýna kapýlmadan, uluorta yakýlan ateþlerin üzerine pike yapmadan yeryüzüne alýþýyorum.

Sonrasýnda mevsimin kanatlarý altýnda rüzgarla yarýþýyorum. Zaman yine ayný zaman. Herþey için, herkes için zaman, yine o zalim zaman. Anlatýyorum, anlaþýlamýyorsam eksiklik ya bende, yada beni kendine doðru çekende. Yeryüzümde.

Her kimde olursa olsun sonuçta dýþarýda kar yaðýyor. Ne zaman bu cümleler bahar'a veya yaz'a düþer,iþte o zaman bende suya bir kar tanesi.

Bulutlarýn mevsimi yok asla. Nereye gitsem peþimdeler. Kar yaðýyor þehrime.Ve ben penceremin dýþýndayým. Yem arayan kuþlarýn ayaklarý altýnda, topraðýn üstünde, çiçeklerin renginde, aðaçlarýn sessizliðinde, gecenin içinde, en çokta yüreðinde zamana boyanýyorum. Dudaklarýnýn sýcaklýðýnda eriyorum. Sana karýþýyorum.
Seninde þehrine kar yaðýyor. Ve ben gördüðün ilk kar tanesi.
Seni mevsimsiz seviyorum.