Kaybettiklerimizin Yerine de Sevinebilmek...

 

Hepimizin malumu...1999 depreminde Ýzmit asrýn felaketini yaþadý.Fiziksel olarak yýkýlmasýnýn yaný sýra, binlerce can yitirdi bir anda.Fay kýrýðý topraðýn deðil,yüreklerimizin, ruhlarýmýzýn derinliklerinde býraktý en silinmez izleri.

Oysa kaybettiklerimizle birlikte yaþýyorduk bu kentte.Ortak mekanlarda asla unutmayacaðýmýz öyle çok anýmýz var ki içimizde saklý tuttuðumuz.

Belki sýrf bu nedenle, bazý mekanlarýmýzýn çürüyüp yok olmasýna katlanamýyor ve tarifsiz bir öfkeyle tepki veriyoruz.

Bir gar binamýz var(dý) sözgeliþi. Hani ülkemizin pek çok yerinde olan ve tasarýmý birbirine benzeyen o klasik binalardan.Buna raðmen,resmini nerde görürsem göreyim -Ýþte Ýzmit ! dedirtirdi.

Ve nedense "asil bir hayat sürüp,güzel yaþlanmýþ" ay yüzlü bir kadýn silueti yaratýrdý düþlemimde.

Yanýna yenisi yapýlýnca unutuldu bir anda.Terk edildi,sokaða býrakýldý sanki.Hýzla yýpranýp,viraneye dönen görüntüsü içimizi bir baþka acýttý.

Ama sessizce seyretmedi bu kent onu.Yeniden istedi ! Herkes çok iyi biliyordu ki, o bina bizim ortaklaþa geçmiþimizin en güzel fotoðraflarýndan biriydi.

Aldýðýmýz son haberler yüreðimize gerçekten su serpti.

Kocaeli Valiliði türlü olanaksýzlýklara raðmen onu yeniden bu kent insanýyla buluþturmaya karar verdi.Bu kez, "uzayýp giden tren yollarýnýn" ötesinde birtakým özelliklerle de donatýlarak restore edilecek.Sanat olacak içinde,yaþama alanlarý olacak,müzeler olacak...Uygulamada son anda bazý (öngörülemeyen) olumsuzluklar çýkmazsa kýsa sürede bitirilecek proje.

Bitmiþ halini düþünüyorum da,yüreðimde bir baþka ilim baþlýyor aniden.Tebessümlerim çiçeðe duruyor.Mavi bir yosun kokusunu taþýyor burnuma körfezden havalanan bir martýnýn çýðlýðý.

Ne tren gürültüleri,ne insanlarýn bir yere yetiþme telaþlarýndaki kaotik görüntüler rahatsýzlýk vermiyor artýk.Ýçimde bir tomurcuk patlýyor umut renginde.Deniz kenarýnda bir banka oturup saatlerce keyfini çýkarmak istiyorum güz güneþinin.

Ve Ýzmit'i ne kadar çok sevdiðimi bir kez daha hissediyorum iliklerime kadar...Katlamalý bir sevinci yaþýyorum.Çünkü bu kentte korunan,yaþatýlan her güzellik için "kaybettiklerimizin yerine de" sevinmek mecburiyetimiz var bizim.

Sadece, -neden? diye sýzlanmanýn yaþamý derinleþtirip anlamlý kýlmadýðýný görmenin vakti geldi de geçiyor.Neden olmasýn ? diye haykýrmanýn mevsimi artýk.

Haydi birlikte soralým ve önce kendimiz yanýt verelim...

Neden olmasýn?