Ýstanbullu bir deli hüzün

Geldi parmaklarýmdan tuttu

Ben nasýl þarký söylerim þimdi

Þimdi ben nasýl öperim

Yosun gözlü mor karanfilimi

Martýlarým beni unuttu.

Martýlarým beni unuttu

O uzakta kaldý deniz kokardý hem

Ben gülünce /ben gülmezdim ki/

O da gülerdi

Bilmez ki aðlamasýný da

Ne olacak þimdi

Ýstanbullu bir deli hüznü

Geldi parmaklarýmdan tuttu

195 inci caddeye yaðmur yaðdý

az ýþýklý bir sokak fenerinin

beni görünce gülmesi tuttu

gurbetçilik acý soðanla

öz kardeþ mi diye sordum

195 inci caddeye yaðan yaðmur

bunu duysaydý selam vermezdi

durmaz çeker giderdi

durmaz çeker giderdi buralardan

kim olsa çeker giderdi

bunca dayanamazdý

dört ucu gül kýrmýzý mendil gibi

katlayýp cebine koyamazdý yalnýzlýðý

kim olsa.

Bir sevdim bir daha çok sevdim

Sen mavice bir yaðmurun altýnda

Ýyicene ýslan da öyle gel dedim

Saç baðýn çözülsün kendiliðinden

Pembe dudaklarýn eþitlesin beni sana

Tam bu sýrada

Ýstanbullu bir deli hüzün

Geldi parmaklarýmdan tuttu.