Sonbahar hüzün mevsimidir; þairler için, yazarlar için, sevenler için, aþýklar için. Sevdiðini gurbete yollayýp, sarý yazmalar baðlamýþ bir taze gelin gibi olur yüreðim. içimde bilinmeze giden tüneller açýlýr. Yollarýn kenarlarýna dizili aðaçlarýn yapraklarý idam sehpasýna çýkmýþ mahkumlar gibi dizili verirler. Her yapraðýn düþüþü ile beraber anlamýný bilmediðim bir sözcük düðümlenir boðazýma.
“Her kesin bir yapraðý vardýr aðaç dalýnda düþmek için sýrasýný bekleyen.” Böyle derdi ninem ahþap evin penceresinden evin önündeki incir aðacýna bakýp. Aðacý dünyaya benzetir yapraklarý insanlara, sýrasý gelen her yaprak düþer her insan gibi topraða. Ýncir aðacýnda asýlý duran bir yapraðý bakar “iþte benim yapraðým o” derdi. Belki o yaprak düþtüðünde düþmedi topraða ama bir baþka yaprak düþme mevsiminde tezini, ispatlamýþ oldu.
Þimdilerde aðaçlar þehirlerin daracýk parklarýna sýðýnmýþ durumdalar. Sonbaharla birlikte birer birer yapraklarýný döküyorlar. Her yaný sarý, kahverengi yapraklar kaplýyor. Ellerinde süpürgeleri ile çöpçüler düþen her yapraðý, neden düþtüklerini hiç sormadan, onlarýn yaþamlarýný hiç sorgulamadan alelacele süpürüyorlar.
Yasaklanmalý, yasaklanmalý, yasaklanmalý… Düþen yapraklarý çöpçülerin toplamasý yasaklanmalý. Sonbaharda düþen yapraklarý çöpçülerin insafsýna býrakmak insanlýk için bir düþünce bir fikir kaybýdýr. Daha da ilerisi düþünce katliamýdýr.
Aðaçlardan teker teker düþen yapraklar ve onlarýn býraktýðý mana bir fikir ve düþünce kitabýnda bulunamayacak derinliðe sahiptir.
Süpürülen bu yapraklar o kitabýn sayfalarýný nemrut ateþinde yakmaya benzer. Yanan her yaprakla binlerce Ýbrahim kaybolup gider.
Býrakmalýyýz insanlarýn yürüyüp geçtiði yolardaki düþen yapraklarý. Üzerine basa basa okumalý insanlar o mana yüklü kitabý. Her yaprakta kendini bulmalý, her yapraktan sonsuzluða yol almalý.
Ama þüphelerimde yok deðil hani Acaba diyorum çöpçüler süpürmese o yapraklarý kaçýmýz okuruz o kitabý. Yada kaçýmýz o kitabýn alfabesini biliyor, kaçýmýz onun üzerindeki cümleleri anlama kabiliyetine sahibiz.
Sahi kaçýmýzýn çabasý var yapraklarýn üzerinde yazýlaný okumaya. Kaçýmýzýn cesareti var yapraklarýn sayfalarýna dokunmaya.
Belki korkudan, belki iþimize gelmediðinde beklide sýradanlýða alýþtýðýmýzdan olsa gerek yok edilen o kitabý, ve o kitaplarýn oluþturduðu kütüphanenin yok olmasýna aldýrmayacaðýz.
Herkes ninemin okuma yazma bilmediðini zannederdi. Oysa ninem hiç kimsenin okumadýðý kitabý okurdu. Hiç kimsenin bilmediði alfabeyi bilirdi. Hiç kimsenin konuþmadýðý dille konuþurdu pencerenin önündeki yapraklarla.
Þimdi zaman yapraklarýn düþüþüne gizlenmiþ kitabý okuma zamaný. Açýn pencereleri evinizin önündeki aðacýn dalýndaki yapraklarý okuyun, okuma yazmanýz varsa tabii ki…
Daðsýz Kentlerin Dramý
