Siyah Beyaz Bir Aþk Hikayesi

 

Her ne varsa hayatýn içinde deðiþiyor sürekli.Ritmi ister hýzlý,isterse yavaþ olsun boyun eðiyor bu deðiþmez kanuna.

Çoðu zaman farkýna bile varamýyoruz "olmaya devam edenlerin." Bir an dikkatimizi çekerlerse, sadece o anki hal üzerine tepkiler veriyoruz. Hoþumuza gittiðinde tebessümden ibaret kalan tavrýmýz, aksi durumlarda; gemlenemeyen iç burkulmalarýna, baldan tatlý öfkelere dönüþüyor.Ama her iki durumda da duygularýmýzýn ortak paydasý "þaþýrmak" sanýrým.

Eski bir Fransýz özdeyiþi yaþlanmayý sadece "giderek daha az hayret etmek" olarak tanýmlasa da, hayatýn karþýmýza çýkardýklarýna dair deðerlendirmelerimiz nüfus kaðýtlarýmýz eskidikçe daha dingin, daha derinlikli ve daha hoþgörülü oluyor.

Bu olgunun en çok eleþtiri alan yaný ise, insanlarýn yaþlandýkça daha muhafazakar (!) bir kiþilik yapýsýna bürünmeleri olsa gerek.Kim ne derse desin gerçekten anlaþýlabilir ve haklý bir tepki tarzý bence.

Yýllarca "tutunabilme adýna" özenle geliþtirilmiþ, ödün verilmeksizin korunmuþ bazý deðerlerin usulca avuçlarýn içinden kaydýðýný görmek; sahip olunan her neyse, ona daha sýký, daha içten sarýlmayý gerektirmez mi?

Ya elimizde olmadan, bizim dýþýmýzda geliþen ve asla deðiþtirip-dönüþtürme þansýmýz olmayan süreçlerde yitirdiklerimiz? En sevdiði oyuncaðý zorla elinden alýnmýþ çocuklarýn içindeki o masum yangýnlara benzer ateþler tutuþturmaz mý yüreðimizde?

Kendimizi en zayýf, en yalnýz ve en çaresiz hissettiðimiz anlarýn toplamý deðil mi  geçmiþ yaþantýlarýmýz içindeki "bugünümüzü olgunlaþtýran" deneyimlerimiz? Ve kendi yaþamlarýmýzýn öznesi olabildiðimiz kadar deðil mi "var olan mevcut derinliðimiz?"

Ýyisi mi; çok da fazla derinlere dalmadan bir cümleyle de olsa, düþün sarnýcýndan sýzan ilk damlayý günýþýðýna çýkaralým ve diyelim ki: Varsýn deðiþsin herþey, deðiþebildiði kadar.Bize düþen, bunun yörüngesini iyiye,güzele oturtmak olmalý elimizden geldiðince, yüreðimizin yettiðince !

Geçen gün, kütüphaneme -eskilerden ikinci kez okunacak ne var? diye bakarken gözüm fotoðraf sanatçýsý Cemal Turgay'ýn ÝZMÝT'Ý ARARKEN isimli kitabýna takýldý.Siyah -beyaz fotoðraflardan oluþan kitabýn ilk sayfasýný çevirdiðimde karþýma Doðan Hýzlan'a ait bir cümle sonraki sayfalarda "içinde kendimi unutacaðým" o sýra dýþý boyuta hazýrladý beni. "Fotoðrafýn belgesel gücüne inanýn.Tarihi, yanýlgýsýz biçimde anlatmak için en kestirme yoldur" diyordu Hýzlan.

Ve bu kestirme yoldan; 1886 yýlýndan baþlayýp 1965'e kadar uzanan muhteþem bir zaman yolculuðuna çýktým.Her fotoðrafa dakikalarca baktým bir kez daha.Ýlk incelediðimde farkýna varamadýðým detaylarý yakalamaya çalýþtým.

Önce dilime bir türkü iliþti kendiliðinden ve "meþhur çýnarlarýmýzýn" yeni dikildiði zamanlarda volta atmaya baþladým demiryolu boyunca.Karþýlaþtýðým herkese -merhaba! dedim yüzümde kocaman bir gülümsemeyle.Mutasarrýf Musa Kazým Bey'in ardýndaki kalabalýða karþýp Saat Kulesi'nin temel atma törenine uðradým sonra.

Bir tren düdüðü düþtü aniden körfezin cam gibi sularýna ve yoksul yelkenliler hafiften sallandý o an.Gelecek zamanlarda olmayacaklarýný hissetmiþçesine.

Takvim 1927' yi gösterirken, Ýstasyon Oteli önünde Ýzmit'liler; çocuðundan yaþlýsýna görülesi bir heyecanla Cumhuriyet Bayramý coþkusunu yaþýyorlardý.Onlardan biri olabilmek öyle doyumsuz bir güzellikti ki...

Özdemir Asaf'ýn "aný bahçelerinde üþümek sýcaktýr" dizesi takýldý dilime sonra, yarý beline kadar karla kaplanmýþ Ýzmit'in içinde bulduðumda kendimi.Fotoðraflarýn siyah-beyaz olduklarýna aldýrmadan, renkleri tümüyle doldurmaya çalýþtým benliðime.

Ýzmit, kar ve deniz...Ziyadesiyle mutlu ve bambaþka bir adam oldum o an bendeniz....

Anlatmaya devam etmek isterdim tüm gördüklerimi en ince ayrýntýsýna kadar ama biraz bencillik yapayým ve burada keseyim istiyorum.

En iyisi; Kocaeli Yüksek Öðrenim Vakfý Yayýnlarý arasýnda yer alan bu kitaptan mutlaka bir tane edinin ve kendi gözlerinizle, kendi yüreðinizle çýkýn o siyah-beyaz yolculuða.Kalbinizin, göðsünüzden çýkacak kadar büyük gürültülerle atmasýna aldýrmadan adýmlayýn tüm kaldýrýmlarý.

Eminim son sayfaya geldiðinizde, siz de "bambaþka biri" hissedeceksiniz kendinizi.Belki de ,þimdiki zamaný yakalamak hiç bu denli can sýkýcý olmayacak.

Ve en önemlisi,"Ýzmit'i bu denli estetik olarak belgeleyen" bir eseri sizden sonrakilere nadide bir miras olarak býrakabilme þansýný elde edeceksiniz.

Ne demiþler?

Ýnsan sahip olduklarý kadar deðil, sahip olduklarýndan aldýðý haz kadar zengindir !