ï¿½zEdebiyat - Gï¿½khan Gï¿½ldemir - Aslï¿½nda Tamamï¿½ Bir Oyun Yaï¿½adï¿½klarï¿½mï¿½zï¿½n...

Aslında tamamı bir oyun yaşadıklarınızın. Ya da bir bulmaca. Tabi niçin hayatımız bir bulmaca olmasın ki? Bir bulmacayı bir solukta tamamlamak nasıl da sıkıcı olurdu. “soldan sağa” yapıldığında bulmaca çözülmüş olur, ya “yukarıdan aşağıya” olanlar? Sanırım hayat da sorunlarımıza karşı yaptığımız savaşları kazandığımız zaman daha yaşanır oluyor. Hiçbir sorunu olmayan bir hayat aslında çok da ilginç olmazdı.

Tüm sorular doğru yanıtlanarak bitirilmiş bir bulmacanın tadı da bir başka olur hani.

Ya yarım bırakılmış bulmacalar, insan soruları yanıtlayamadığında sıkılır, suçu bulmacayı hazırlayana atar ya hani “yanlış hazırlamışlar bu bulmacayı”, “hazırlayan da bilmiyordur bu sorunun doğru yanıtını”... Tıpkı normal hayatta suçu başkasına attığı gibi. Sıkılınca bırakabiliriz bulmacayı ama hayatı asla bırakmamalıyız. “Soldan sağa” sorularında yanıtlayamadıklarımızı, “yukardan aşağıya” sorularından yardım alarak yanıtlayabiliriz, kim bilir.
Aslında zihnimizi oyalayan hatıralarımızın başında, yarım kalmış, yanıtlanmamış olanlar bulunuyor, ölüm anında gördüğümüz şu ünlü film bu hatıralardan oluşuyor olmalı...

Tabi ki hayat bazı fırsatları insanlara tanımıyor, buna katılıyorum. Yapmayı planlayıp da sonuçlandıramadığım o kadar çok amacım var ki. Arkadaşlarım, daha doğrusu bana yakın olanlar, nasıl umutsuz bir yapım olduğunu bilir ama bu amaçlara ulaşmak için başka yolları mutlaka zorladığımın da farkındadırlar.

Umutsuzluk, biraz da kişinin duygusal yapısına bağlıdır sanırım, toplumumuz insanı çok duygusal olduğu için umutsuzluk, bırakamadığı bir alışkanlık gibi yakasına yapışmıştır insanımızın.

Bu yapıdaki insan bir plan yaptığı zaman, karşısına çıkma ihtimali az da olsa, ilk olarak olumsuz noktaları düşünür. O’nun için olumlu taraflar, bir sürprizdir. Bir iş başvurusu yaptığında, aşık olduğu insana duygularını açacağı zaman, sınav sonucu için fikir yürüttüğü zaman...

Bir arkadaşım insanları nasıl bu kadar kolay anladığımı sormuştu, bir yıl kadar oldu sanırım. İnsanları çok iyi tanıdığım yorumuna katılmıyorum, insan sarrafı sayılmam, ilk olarak insan yapısını tanımak için kişi ayna karşısında biraz durup, aynadaki görüntüyü tanımaya çalışmalı sanırım. Sonra yaşadıklarımdan yaptığım çıkarımlar, başkalarını tanımada bana yardımcı olacaktır. Bu tabi ki insana, ardında bıraktığı yılların sunduğu bir armağandır.

İnsanları tanımak çok zordur ama hiç olmazsa biraz çaba harcamalıyız. Sorunlarımızı karşılıklı konuşarak sonuca varmaya çalışmalıyız, karşınızdaki kişi sizin kadar anlayışlı olmayacaktır, kim bilir, ama ya farkında olmadan doğru sözcüğü kullanarak onu kazanırsanız!

Kazanılmaya çoktan hazır o kadar çok gönül var ki...Bana inanın insanları iyi tanıyorum, yada tanıdığımı sanıyorum...