UTANÇ FOTOÐRAFI


Bundan birkaç ay önce; gazetede gördüðüm bir fotoðrafý, utanç fotoðrafýný (Bana göre) hatýrladým birden. Daha doðrusu sýk sýk gözümün önüne geliyor bu fotoðraf.Gelelim utanç fotoðrafýna:

Bir ilde (Ege bölgesinde bir ildi. Ama hangi il olduðunu tam bilemeyeceðim.) bir okulun açýlýþýna bakanlar, milletvekilleri falan gelmiþ. Mevsim de yaz. Bu büyüklerimizin (!) oturmasý için özel yer hazýrlanmýþ. Deðerli büyüklerimiz güneþten rahatsýz olmasýnlar diye, üstlerine tente çekilmiþ. Altlarýnda da koltuklar.Oh! Rahat rahat töreni izliyorlar.

Öðrenciler ise, güneþ altýnda ayakta dikiliyorlar.Týpký milli bayramlardaki törenlerde gördüklerimiz gibi.Kimbilir büyükleri gelsin diye kaç saat beklediler. Büyükler gölgede oturuyor, küçükler ayakta ve kýzgýn güneþ altýnda dikiliyorlar.Fotoðrafý görünce, utandým inanýn.Sanki o gölgede oturan benmiþim gibi.Çocuklar saatlerce ayakta dikilirken, o büyükler gölgede nasýl oturdular, oturmaktan nasýl utanmadýlar? Daha doðrusu nasýl olur da utanmazlar?...

Yýllarca önce bizim ilçemizde de buna benzer þeyler görmüþtüm.Ýlçemizde bir okulun temel atma töreni vardý, bir tatil günü.Milletvekilleri, bakanlar gelecekti. Büyüklerimiz böyle açýlýþlarý, törenleri pek severler, bilirsiniz.Nutuk atmak için bulunmaz bir fýrsattýr bu açýlýþlar. Ýzzet- ikram da o biçimdir hani.

Hafta sonu olmasýna raðmen tüm memurlarý topladýlar.Ortaokul ve lise öðrencileri de geldi. Amaç, kalabalýk görünmekmiþ. Beklendi birkaç saat. Daha sonra, bu törenlere öðrencilerin gelmesinin yasak olduðu ( O zamanlar yasaktý.) hatýrlandý. Öðrencilere ; ”Eve gidin, formalarýnýzý çýkarýp gelin.” emri verildi. Zavallýlar kendilerine söylenileni yaptýlar. Bakaný ve milletvekillerini sivil giysi ile karþýladýlar.Oysa ki onlarýn öðrenci olduðu o kadar belliydi ki.........

O zamanýn milli eðitim bakaný, bir okulu ziyaret etmek þöyle dursun, zengin iþ adamýnýn saray gibi evine gitti yemek yemek için.Biz memurlar ve öðretmenler büyüklerimizi saatlerce ayakta bekledik. Ama onlar bizim varlýðýmýzdan habersiz gibiydiler. Birkaç öðretmen arkadaþýmýz, bakana, bir sorunlarýný anlatabilirim hayaliyle boþuna beklediler. Büyüklerimiz, bizi yok sayýyor gibiydiler.Sanki onlar aðaydý, biz de maraba.

Aradan neredeyse on yýla yakýn bir zaman geçti. O okulun inþaatý hâlâ bitmedi. Hatta birkaç yýl, o inþaat unutuldu. Ama o gün yaþadýklarým hep aklýmda kaldý. Bir ara unutur gibi olmuþtum. Ancak sözünü ettiðim utanç fotoðrafýný görünce, yeniden hatýrladým. Eminim siz de, o fotoðraftaki görüntülerin yabancýsý deðilsiniz. Düþünün þöyle bir. Kimbilir kaç kez gördünüz.Ve daha onlarca kez göreceksiniz.