Bu dünya üzerindeki en güzel, en yüce duygu aþk deðil mi? Aþk deðil mi midemde kelebekleri uçuþturan, delilikler yaptýran, beni en çok mutlu kýlabilen, aþk deðil mi beni acýdan acýya sürükleyen, hiçbir þeyin gücü buna yetmezken, buna gücü yeten?
Niye o zaman iðrenç bir ayran gönüllü olmakla suçlanýyorum ben? Biliyorum sorun þu, siz bir kez yaþayabiliyorsunuz bunu, bense pek çok defa...Off Tanrým ne kadar da þanslýyým... Bu yüce duyguyu, bu içimi yakan ama beni zevkten çýldýrtan acýyý bana defalarca kere yaþattýðýn için ve bana bunun farkýna varabilecek kapasiteyi bahþettiðin için sana nasýl teþekkür etsem?

Canýný yaktýklarým bana nasýl teþekkür edeceklerini þaþýracaklarýna, niye hala lanet okuyorlar ki arkamdan? Oysa hepsini ayrý ayrý sevdim ben... O lanet yaðdýrdýklarý, beddua ettikleri beni çýkarsalar hayatlarýndan çok mu keyifli olcaktý sanki herþey? Ya bir de utanmadan hayatlarýnda ilk kez bunu yaþadýðýný itiraf edenler... Siz niye beddua ediyosunuz peki, minnettar olmanýz gerekirken? Ömür boyu beraber olsak çok mu mutlu olcaktýnýz? Þaka gibi belki ama gerçekten minnet borçlusunuz bana... Aþkýn en güzel, en tatlý, en acý verici yerinde sizi hayatýmdan çýkardýðým için... Sizi dünya üzerindeki bu muhteþem duygudan mahrum býrakmadýðým için... Sizi bu kadar sevdim iþte ben... Sizin beni asla sevemediðiniz kadar.... Sizse beni karalayacak, arkamdan bir ton laf söyleyecek, bana acý çektirdi, ortada býraktý diyecek kadar sevdiniz. Aramýzdaki fark bu!

Ya sen... ya sen Allah’ýn cezasý, beni en çok anladýðýný düþündüðüm sen? Sen de mi? Sen de mi keyif almaktan acizsin bu acýdan? Seni öyle çok, öyle çok sevdim ki... Kendim en çok acý çekeceðim noktada, beynime henüz hükmetmeye vaktim olmadan, en savunmasýz olduðum noktada terkettim seni... Bu zevki en çok sana yaþatabilmek ve seninle yaþayabilmek için... ama bildin mi bunun deðerini? Seni senle evlenmeyi istemeyecek kadar sevdiðimi? Seni terkettim, sonsuza kadar beni içine hapset, beni yaþa, beni sev diye... Seni terkettim, kalbimdeki en temiz, en güzel yerde sen olasýn diye... ama deðil keyfini çýkarmak,en güzel aþkýn, tadý damaðýnda kalmýþ ve ulaþýlmaz olanýn, bunu farketmiyorsun bile?

Þu an anlamasan da bunu, hayatýnýn geri kalanýnda aþýk olduðunu sandýðýn her kadýn, hatta hayatýmýn aþký diye evlendiðin karýn bunu öðretecek sana... Her geçen gün en çok beni, aslýnda yalnýzca beni sevdiðini anlayacaksýn... Ýþte o zaman aþka dair bir umut olacaðým kalbinde. Yaþadýkça aþký arayacaksýn, aradýkça beni bulacaksýn... beni yücelteceksin... iþte o zaman yeniden bir damla gözyaþý oluvereceðim gözlerinden süzülen, iþte o zaman seviþtiðin her beden ben oluvereceðim yeniden, iþte o zaman her rüyana gireceðim yeniden, kabusun olarak deðil, en çok sevdiðin kadýnýn olarak... ve sen gerçek aþký bulmuþ, tatmýþ olacaksýn...


- Great Expectations ve The fountainhead (Ayn Rand) ilhamlarý...