1994`ün son günleri... Ýstanbul - Ankara arasý yoðun bir mektup trafiði... Aþk var, özlemek var. Var ama, öðrencilik baðlamýþ ellerimi. Ha desem çýkýp gidecek gücüm var da, ha desem çýkýp gidecek param yok, o günlerde. Mektuplar... Derslerden çalýnan dakikalarda, herkesin uyuduðu saatlerde yazýlmýþ mektuplar. Uyutmuyor ki sevda!

Bir mektup yazmýþým ona. Demiþim ki;
"Gecenin bir yarýsý geleceðim sana... Uykundan uyandýrmaya kýyamayacak yüreðim. Elimi deðdirmeden seveceðim uykularýný. Dudaðýmý dokundurmadan öpeceðim özlemini. Saçlarýný bakýþlarým okþayacak, irkiltmeden seni. Sabaha dek sesim çýkmadan söyleyeceðim seni sevdiðimi. Sen uyanmamýþken henüz çocuk uykularýndan; sessiz bir hýçkýrýk olacak vedalarým. Bilmeyeceksin bütün gece seni sevdiðimi ya sen; yine de bir demet gül bulacaksýn yastýðýna uzanmýþ... Onlara dün gece ellerim deðdi benim. Ben dün gece yanýndaydým sevdiðim..."

Yanýtý gecikmiyor mektubun;
"Mektubunu aldýðým andan beri, kýpýr kýpýr içim. Odamý hep tertemiz tutuyorum. Mutfakta hep yemek hazýr. Arkadaþlarý ayakkabýlarýyla sokmuyorum eve. Diyorum ki; "kirletmeyin, Nilay gelir belki bu gece." Hepsinin gözünde bir divaneyim artýk. Dün gece mektubun cebimde, bir sigara yakýp bahçeye çýktým. Aklýmda sen. Seni mi içtim, sigarayý mý, bilemedim. Bir iki adým atacak oldum bahçe kapýsýna... O da ne? Gördüðüm þey gerçek mi? Yüreðim çýkacak oldu göðsümden neredeyse. Bahçe kapýsýnýn önüne býrakýlmýþ bir sürü gül! Demedi açýlýp býrakýlmýþ karlarýn üstüne. Yanýna gidip dokunmaya kýyamadým; hani bu bir düþse, hiç bitmesin diye! Bir sigara daha yakýp mektubunu okudum yeniden. Sonra eve döndüm, kucaðýmda gül demeti. Ýbrahim karþýladý beni kapýda. "O güller de ne?" Yunus koþtu Ýbrahim`in sesine. Ýkisi de þaþkýn... Ben gururlu, "Görüyorsunuz deðil mi? Siz de görüyorsunuz gülleri, hayal deðil. O buradaydý... Buradaydý bu gece!"

Mektubu tutan ellerim titredi. Yüreðim kopacak yerinden sanki. Olabilir miydi? Bu nasýl bir tesadüftü? Aþk her þeye kadirdi de, bu kadar mý kadirdi? Sevgimiz gözümde büyüdü... büyüdü.

Ertesi sabah fakülteye giderken, otobüsten indiðimde; her zaman yürüdüðüm anayolu terk edip anayola paralel giden, iki yani çalýlýklarla uzayan patikaya götürdü beni ayaklarým. Yerler karla kaplý, yer yer çalýlarda tutunup kalmýþ kar öbekleri... Az ilerde yol kýzýllaþtý. Yaklaþtým. Yüreðim yine deli gibi. Patika boyunca tek tek býrakýlmýþ, kýrmýzý bir gülün koparýlmýþ yapraklarý... "Seviyor-sevmiyor", demiyorum. Seviyor, öyle iyi biliyorum ki! "Olabilir mi?" demiyorum bu kez. Gülümsüyorum... Eðilip bir bir topluyorum yapraklarý. Aklýmda mektubuna yazdýðý son cümle: " Seninle olduðumdan beri, artýk düþle gerçek iç içe!"

O sabah topladýðým gül yapraklarý, hala "bizim þairimizin" kitabýnýn sayfalarý arasýndadýr. Daha sonra Ankara`ya gittiðimde, arkadaþlarý da þaþkýnlýkla anlattýlar, o geceki gül demetini... Ve ben, o gün bu gündür hala düþünüyorum, "O gece, o gülleri bahçe kapýsýna býrakan ben miydim, gerçekten?", diye...