Okumak... Dinler gibi okumak. Okurken, anlam yüklü cümlelerin altýný çizenlerimiz vardýr. Bir kitapta anlamlý cümleleri çizerken fark ettim, aslýnda o satýrlarda, benim içimdeki açýða çýkmamýþ gücün altýný çiziyordu. Ýki buçuk sene öncede, hâlâ bugünde. Ýþte o yazarýn, belki sizinde kalbinizin altýný çizebilecek cümleleri þunlar;

"Olgularý sorun olarak deðil de, öðrenme fýrsatlarý olarak deðerlendirirsek; onlardan dersler çýkararak kendimizi hoþ ve saðlýklý hissederiz. Onlardan öðrenmeye hazýr olmadýkça, karþýmýza hiçbir zaman alýnacak dersler çýkmayacaktýr." (1)

Hayatýmýzýn bütün kýrýlma noktalarý da buraya baðlý deðil midir zaten? Yani tüm sorunlarýmýzýn, derinliðimizdeki boþluðu dolduramayýþýmýz olmasý. Her þey yolundadýr, fakat tarif edemediðimiz, kimi zaman adýný dahi bilmediðimiz sýkýntýlarýmýz vardýr yine de. Öyleyse, nasýl her ölüme bir bahane bulunuyorsa, derinliðimizdeki sýkýntýyý dýþarý yansýtabilmenin bahanesidir sorunlar. Ancak, aradaki tek fark, oran farkýdýr. Dibe inip, ruh zeminimizi tamamlar ve saðlamlaþtýrýrsak, o zaman buradaki fark, saðlýklý düþünebilmek ve üstesinden gelebilecek performansý yakalayabilmektir.

Lütfen, yukarýdaki o paragrafý, içinizdeki týlsýmý sezene kadar tekrarlayýn. Sanýrým, belki aranýzda aklýndan, "her þey bu kadar basit mi, dýþarýdan söylemesi güzelde yaþayýnca baþka oluyor" gibi yorum geçirenler olabilir. Galiba, kendimizi hoþ ve saðlýklý hissetmenin, birkaç cümleyle çözülebilecek kadar basit olduðunu öðrenince, zor olduðuna inandýðýmýz beklentilerimiz incinecektir muhtemelen. Böyle tür yazýlarýn hayal ürünü gibi gelmesi, çaresizliðimizi kabullendiðimizdendir. Çaresizliðimizi kabullenmek, isteyip kurduðumuz hayallerin gerçekleþmemesindendir.

Kabullenelim ki, hayatýn güzelleþebileceðini aþýlayan herkeste hayattan biridir. Problemler, zorluklar, acýlar, yabancý deðildir hiçbirimize. Evet, pozitif olabiliriz, olmalýyýz da.

Mecburi yaþanan güçlüklerde de, insan, varlýðýndaki kuvveti keþfetmedikçe, olumlu yaklaþýmlar, olumlu davranýþlar sergileyemez. Düzeltmek için bir þeyler yapmak yada yapmýþ olmak, huzurun anahtarýdýr. Zorda kalan birinin, kendisini iyi hissedebileceðine yürekten inanýyorum. Yeter ki o da inansýn. Yeter ki inanmasýnýn, baþlangýcý ve garantisi olduðunu bilsin. Negatifler üzerinde durmak, sorunlarý çözmeyeceði gibi, kiþiyi de iyice yýpratýr. Bu hâlde iyi bir sonuç beklenemez asla.

Ýnanç boyutu çok çok önemli. Derinlikteki boþluðun merkezidir burasý. Bu boþluk, açlýk misalidir. Yolumuz bu açlýðý gidermekten geçer. Ýhtiyacý olan beslenmeyi uygulamazsak, âdeta dengesizleþir ve saldýrganlaþýr.
 
Yüzeysel olarak da olsa, keyfini keyif eden, eðlence mekânlarýnda eðlenen, televizyonda sevinç gösterisi yapan insanlar, mutluluk tablolarý oluþtururken, bize ne oluyor? Ýnsanlýðýmýza huzur pahalý mý geliyor yoksa? Yaratandadýr huzur. Yaratan verebilir yalnýzca. Biz O'nunla beraberken, ne tür mazeret, huzuru tatmamýzdan alýkoyabilir bizi? Ne tür mazeret?

Demek istemiyorum ki, sürekli þen þakrak yaþayalým. Yahut her þartta memnun yaþayalým, memnun kalalým ve de sinip boyun eðelim baþýmýza gelenlere. Bunuda kastetmiyorum. Huzur, bizi durduran etken deðil, ayakta tutan, harekete geçiren, güç veren etkendir. Kim morali bozukken sevgiden bahsedebilir? Söyleyin, kim umutsuzken engellere direnebilir? Kim canýndan bezmiþken mücadele edebilir? Çare deðildir yýlgýnlýk. Þu cümleleri þahsýnýza alýn okuduðunuz sýrada; Emin olsun ki hayat, ben býrakmam onu. Býrakmam ki, üstüme gelen zorluklar rahat etmesin arkamdan. Benden bu iyiliði beklemesin hayat.

Tabi ki hüzünlenelim, sýkýlalým, belki de aðlayalým durduk yere. Güzel duygulardýr bunlar. Bunlarý tatmadýðýmýz vakit, yaþam çekiþmemiz sona ermiþ demektir. Ne güzel ki ümitlerimiz var. Yýkýlabilecek ümidi bile olmayan insanýn, dünyasý yýkýlmýþtýr. Duygularýmýz küçük meselelerde yönlendirse de bizi, yoðunluk  açýsýndan aklýmýzý da büyük meselelerde devreye sokmalý. Zýttý bir durumun meydana gelmesi korkunçtur. Bizi uðraþtýran yatay çizgi eksilere, gelin, tam ortalarýndan kesiþen dikey çizgiyi çizelim, ayakta olduðumuzu simgelercesine. Sabýrla, tevekkül ederek, dua eþliðinde. Gelin, negatifleri pozitife çevirerek, hiç olmazsa sayýlarýný azaltalým.

Ýnanýn, karamsarlaþmak geleceðimizi kurtarmýyor. Ümitsizlik hem güç vermiyor, hem de mevcut gücümüzü tüketiyor. Yeniden dirilmeli insan kendi içinde. Ýlâhi adalete teslimiyetini tazelemeli. Hatalarýndan kaynaklanan zararlarda da, yine varlýðýný canlý tutmalý. Çünkü onarabilmek için yine kendine ihtiyacý vardýr. Kendisini yarattýðý için yarataný memnun etmeli. Kýymetini anlamalý zamanýn. Bugünü yarýn aramaktansa, bulmalý þimdi. Hemen þimdi.

* Gerald Jampolsky - Sevgi Korkudan Özgürleþmektir