Ýnsanlarýn; yaþadýðýmýz olumsuzluklara, haksýzlýklara hiç ses çýkarmadýklarýný, her þeyi kabullendiklerini görünce çok üzülüyorum.Neden þöyle bir silkinmiyoruz? Neden hiç baþkaldýrmýyoruz? Neden, birilerini, görevlerini daha iyi yapmalarý için uyarmýyoruz? “Bu düzen böyle gelmiþ, böyle gider.” deyip, neden kabulleniyoruz her þeyi? Üzerimizde sanki ölü topraðý var......Ýþte size bir örnek:


Birkaç ay önceydi.Rahatsýzlýðým nedeniyle doktora gitmem gerekiyordu.Hastanede itilip kakýlmayý göze alamadýðým için, özel gitmek istedim.Doktordan saat dörde randevu aldým. Mudurnu’da oturuyorum.Doktor Bolu’da. Mudurnu’dan kalkýp Bolu’ya gittim.Saat dörde gelirken doktorun muayenehanesindeydim.Sanki doktor gelmiþ de, beni bekliyormuþ gibi. Randevumu kaçýrmak korkusuyla, böyle yaptým.

Saat dördü elli dakika geçti, doktor yok.Bir saat geçti, doktor yok.Güya hastaneye gitmiyoruz, sürünmeyelim diye, yine de bir þey deðiþmiyor. Sordum sekretere. ”Doktor Haným ne zaman gelir? Telefon edip, çaðýrýr mýsýnýz?” Bana ne dese beðenirsiniz? “Siz biraz tez canlýsýnýz galiba. Geçen geldiðinizde de böyle yapmýþtýnýz.” Demesin mi....

Evet, doðru söylüyor. Bir önceki gidiþimde de ayný þey olmuþtu. Her zaman ayný þey olur zaten. Bir saat doktorun gelmesini beklemiþtim. Sinirlendim. ”Randevu saatini ben belirlemedim ki. Siz söylediniz bana saat dörtte gelin diye.Bana , saat beþte gelin deseydiniz, beþte gelirdim.Ben eðer saat dörde randevu aldýðým halde, saat üçbuçukta falan gelip, doktorun neden gelmediðini sorsaydým, iþte o zaman tezcanlý olurdum. Beni bekletmeye ne hakkýnýz var?” dedim. (Sanki bir yararý olacakmýþ gibi.) ”Ama diðer bekleyenlerin sesleri çýkmadýðý için, benim hakkýmý aramam size yanlýþ geliyor. Herkes benim gibi tepki vermeli.....Çabuk çaðýrýn doktoru .” Diyerek, orada sessizce bekleyenlere de taþ attým.

Doktoru bekleyenler de, kuzu kuzu oturuyorlar orada. Eminim beni ayýplamýþlardýr bile ”Ne arsýz kadýn!” diye. Doktorun bir saat gecikmesinden hiç rahatsýzlýk duymuþ gibi görünmüyorlar. Sanki “ Ne eþek kaçmýþ, ne semer düþmüþ.” Herþey çok normalmiþ gibi davranýyorlar..........

Velhasýl, biz güdülmeye alýþmýþýz, alýþtýrýlmýþýz. Üzerimizde ölü topraðý var gibi.Kimse þöyle bir silkelenmiyor.Sen yapýnca da göze batýyorsun.

Ýþte böyle bizim halimiz.Herkes kaçak güreþiyor. Düþünüyorum da, herþeye ne kadar çabuk alýþýyoruz. Önce çok kötü þeyler ve durumlar yaþatýyorlar bize. Biraz isyan ediyoruz. Sonra alýþýyoruz. Alýþmazsak ne olacak ki?Sinirlerini bozmaktansa, kabullen , otur yerine, öyle mi? O zaman da, insanýn kendine olan saygýsý azalýyor. Þahsen ben böyle hissediyorum. Hafife alýnmaktan rahatsýz oluyorum.

Haydi biraz canlanalým. Hakkýmýzý aramayý öðrenelim. Ne dersiniz?