Fidan Kýz...

 "Ýnsan bir þeyi ciddi olarak istemiyegörsün, hiçbir þey eriþilemeyecek kadar yükseklerde deðildir"...Ünlü yazar Andersen'in bu sözü hiç aklýmdan çýkmaz, ta çocukluðumdan beri...bir masalýnda okumuþtum...

  Çok þey isteriz hayattan öyle deðil mi?...Ýyi bir iþimiz, baþýmýzý sokacak bir evimiz, yanýnda olmaktan mutluluk duyacaðýmýz bir eþimiz, bol paramýz, gösteriþli bir arabamýz, hatta yatýmýz-yazlýðýmýz, belki bir uçaðýmýz olsun isteriz...Kimi zaman da þanýn þöhretin peþinden koþarýz. Ýsteklerin ardý arkasý gelmez. Biri biterken diðeri baþlar. Ama her kiþinin bir öyküsü vardýr istediði þeye ulaþma sürecinde geçen. kimi mutlu sonlanýr bu öykülerin, kimi de mutsuz...Kimine isteðine ulaþmada her yol mübahtýr, kimineyse yalnýzca aklý, yüreði, azmi, cesareti eþlik eder isteðine ulaþýrken. ve hiçbir ödün vermez kiþiliðinden...Týpký FÝDAN KIZ gibi...

  Doðu'da bir ilçede öðretmenlik yaptýðým yýllarda tanýmýþtým onu...kara zeytin tanesi gibi gözleri vardý; her zaman ýþýltýlý, her zaman aydýnlýk...Gencecik omuzlarýnda öyle bir yük taþýyordu ki, hayvanlara bakýyor, tezek yapýyor, kardeþleriyle ilgileniyor, ev iþleriyle uðraþýyor ve bütün bunlarýn yaný sýra okula gidip geliyordu...biliyordum ki, o, bu iþlerin tümüne razýydý. Yeter ki okula gitmesi engellenmesin...Bu hakký kolay elde etmemiþti çünkü...Babasý ilkokuldan sonra izin vermemiþti okumasýna...Yalvar yakar olmuþ kar etmemiþ...ne zaman ki susmuþ hiç konuþmamýþ bir daha, o zaman insafa gelmiþ babasý. bu nedenle yaþýtlarýna göre geç baþlamýþtý ortaokula. bir gün sordum ona:

 - Ne kadar sürdü suskunluðun?

 - Üç yýl...dedi.

 - Üç yýl boyunca kimseyle konuþmadýn mý?

 - Ne babamla, ne annemle, ne de kardeþlerimle, ne de bir baþkasýyla hiç konuþmadým...

 - Nasýl dayanabildin peki?..

 - Aðaçlarla, çiçeklerle, kuþlarla, daðla-taþla konuþtum. Hem de baðýra baðýra...Ben okumak istiyorum dedim...Okumak ve kendi geleceðimi kendim kurmak...Ayaklarýmýn üzerinde durabilmek, kendi kazandýðýmý kendim harcayabilmek, deðiþik yerler, deðiþik insanlar tanýmak istiyorum dedim...Biliyor musunuz beni dinlediklerine inandým. Dinlediklerine ve hak verdiklerine. Duruþlarýndan, tavýrlarýndan, kýpýrtýlarýndan, sessizliklerinden anladým bunu...Oysa ayný þeyleri babama da anlatmýþtým. O beni dinlemedi bile. yalnýzca kýzdý, baðýrdý, yasakladý...

 - Sonunda onu ikna ettin ama!..

 - Suskunluðum yüreðine taþ gibi oturdu. Aslýnda annem ve kardeþlerimin de pek sesi çýkmaz evde...Ýlk ve son sözü söyleyen hep babam olur...Onlarýn suskunluðu bir yerde hoþuna gider, kendi gücünü ve otoritesini bulur bu sessizlikte... Benim suskunluðum bir karþý gelmeydi, bir baþ kaldýrýþtý...O, bunu fark etti ve yenik düþtü...

 - Ya hiç kabul etmeseydi?..

 - Ömrümün sonuna kadar sürdürürdüm bu suskunluðu...En çok gücüme giden de ne biliyor musunuz öðretmenim?..Birçok çocuk için sýradan bir olay olan "okula gitme", benim için kazanýlmasý güç bir savaþtý...Ama yýlmadým ve kazandým...Gerekirse yeniden þavaþýrým...

  Orada öðretmenlik yaptýðým sürece en baþarýlý öðrencilerimden biri oldu Fidan Kýz...Kitaplýðýmdaki kitaplarý tek tek okudu...Ne ödev verdimse, eksiksiz yapýp getirdi. Etkinliklerde hep baþý çekti...En baþarýlý yazýlý kaðýtlarýný o verdi. Ýnci gibi el yazýsýyla yazýp getirdiði öykülerini soluksuz okudum. Okudum ve gururlandým...

  Bir baþka yere tayin olup gittiðimde, neler yaptýðýný, neler yazdýðýný yürek coþkusuyla anlatan mektuplar aldým ondan...Hala da alýyorum... O þimdi bir ilköðretim okulunda öðretmen...

  Gözün arkada kalmasýn ünlü masalcý Andersen, senin sözünün doðruluðunu kanýtlayan biri var uzaklarda...belki yüzlercesi...