Dün Ýzmir'e kar yaðdý… Yaðan karýn altýnda dolaþtým bir süre... Üþüyen bakýþlarýmda hayallerim yandý. Geriye toplayamayacaðým kadar fazla kül kaldý. Üzerini kar örttü. Yürüdüm...
Yürüdüm... Ýnsanlar gibi... Üþüdüm, kendim gibi... Soðuktan kaçmaya çalýþan bir kedi vardý sokakta. Gecenin karanlýðýný onunla paylaþtým. Sokak lambalarý gözüme iliþti... Karýn güzelliðini göstermekten baþka bir iþe yaramýyordu hiçbiri... Hiçbiri düþlerime bir yenisini eklemiyordu. Ama almýyorlardý da var olan düþlerimi, senin gibi... Ellemiyorlardý umutlarýmý belki bir gün gerçek olacak kaygýsýyla. Gözleri olsa, yemin ederim aðlarlardý benim için.. Benim için kimse aðlamadý. Kimse arkasýna dönüp bakmadý. Ve ben bütün bunlardan kaçarken yol gösterdi bana sokak lambalarý. Haksýzlýk edemem yalnýzlýðýmýn þahidi sokak lambalarýna. Kendimden kaçýþlarýmý izlediler yýllar yýlý. Bir yere varamadýðýmý bildikleri halde yüzüme vurmadýlar. Üzüleyim istemediler. Ýstemediler yaþamdan kopayým! Terk edip onlarý gideyim istemediler. Onlar beni sevdi sessizce, karanlýkta... Ben ise beni sevmeyenin peþindeydim, senin peþinde. Dönüp arkama bakmak, zor geliyordu. Kendilerini bile aydýnlatmaktan aciz o sokak lambalarý, yolumu aydýnlatmaya çalýþýyordu, ben anlamýyordum. Anlamsýzlýklar içinde kayboluyordum. Ve her anlamsýzlýðýn peþinden çýktýðýmda sokaða, beni bekleyen yine kediler ve sokak lambalarý oluyordu. Biri beni umursamýyordu, biri düþsem kaldýracak gibi.. Aðlasam, göz yaþlarýmý silecek nerdeyse… Baðýrsam, haykýrsam, isyan etsem hayata, teselli edecek beni, biliyorum. Ve ben sabah olunca yine onlar hiç olmamýþ gibi, var olmayanýn, beni sevmeyenin peþinde koþacaðým, senin peþinde. Sadakatsizlik diz boyu… Ve buna raðmen yine gecenin bir vakti sokaða çýktýðýmda beni o bekliyor olacak.. Sanki onu hiç terk etmemiþim gibi.. Sanki ben de onu, onun beni sevdiði kadar seviyormuþum gibi... Gözleri olsa aðlarlardý, size yemin ederim... Ve bir gece sokaða çýktýðýmda yanan bir sokak lambasý bulamazsam, anlayacaðým ki, ölmüþüm...