Geldin.
Bir nur gibi indin gökten.
Seni Tanrý gönderdi.
Geldin.
Karanlýkta,karlý sokaklara terk edilmiþ öksüz bir çocuk gibiydim.
Açtým, çýplaktým, ellerim ayaklarým buza kesmiþti, üþüyordum.
Yalnýzdým, barýnaksýzdým, kimsesizdim.
Dudaklarým çatlamýþ, yüzüm parçalanmýþtý.
Kapanmayan yaralarýmdan kanlar sýzýyordu.
Kimim kimsem yoktu, tutunacak bir dal arýyordum,
Çaresizdim, umutsuzdum, periþandým.
Boðuluyordum.
Karanlýklar içinden bir ýþýk gibi çýkýp, geldin.
Seni gördüðümde korktum.
Baþým döndü, gözlerim karardý, dilim tutuldu.
Þaþýrdým, sendeledim.
Böyle görkemli bir güzellik, böyle ihtiþamlý bir füsûn görmemiþtim.
Vakar, heybet, edep, kýyam , gizem, ýþýk...
Hepsi sendeydi.
Prenses duruþlu, prenses bakýþlý bir kýzdýn.
Masallardan, sýr dünyalarýndan geliyordun.
Geldin. Cezbeye tutulmuþ bir meczup gibi titredim.
Güldün. “Korkma dedin. Sýnýrlarýn olmasýn dedin.
Kadere inan, sevdaya inan. Tüm yeterli
ve yetersiz yanlarýnla, tüm güzelliðin
ve çirkinliðinle sevdim seni, kabullendim.
Ben seninim. Ben senin kölenim.” dedin.
Sýcak, yumuþak, sevgi doluydu sesin.

Dedin ki; Bir ömür bir baþka ömür için feda edilebilir.
Bizim dinimiz böyledir. Ýman et.

Elin alnýma dokundu, nefesin yüzüme.
Geldin.
Seni Tanrý gönderdi.
Geldin.
Temiz bir hava gibi doldun içime.
Nefes aldým.
Bir güneþ gibi ýsýttýn dünyamý.
Hayat gibi aktýn yüreðime.
Elin tanrýlar gibi cömert,
elin tanrýlar gibi bereketli,
elin ana eli gibi þefkatliydi.
Benzime kan geldi. gözlerime fer, dizime derman .
Bileðime güç oldun, yüreðime kuvvet.
Topraklarým çiçek açtý.
Yeþile kesti tüm ülkem.
Bastýðýn yerlere bereket yaðdý, dokunduðun yerlere nur.
Yüreðinden yüreðime kurduðun billur ýrmaklardan
ak köpüklü sevgi selleri aktý damarlarýma...
Sevmeyi öðrendim.
Adam oldum.
Ayaða kalktým.
Köklerine su yürümüþ bir aðaç gibi dirildim.
Bir anýt gibi dimdik durdum sayende.
Sen büyülü, sýcak, gizemli bir doðu ülkesiydin.
Dedin ki; Bu ülke senin. Bu ülke senin...
Hamaklarýnda uyu, salýncaklarýnda sallan,
ýrmaklarýnda yýkan ormanlarýnda gez...
Bu ülke senin.
Ýstediðin gibi hükmet.

Nen varsa verdin.
Ýstemeden, beklemeden, ummadan verdin.
Güneþte gölgem oldun, soðukta barýnaðým.
Ekmeðim aþým oldun. Suyum, soluðum oldun.
Kurtarýcým, efendim oldun.

Dedin ki; bir ömür bir ömür için feda edilebilir.
Bizim dinimiz böyledir. Ýman et.

Sarýp sarmaladýn, koruyup kolladýn
Baþým göklere yükseldi. Ruhum kýyama.
Gözlerime ýþýk doldu , yüreðime umut.

Parmaklarýndan ruhunun sýcaklýðý aktý bedenime.
Saçlarýnýn savrulan büyüsünde gizemli âlemlere uçtum.
Dipsiz uçurumlara düþtüm koynunun büyülü
iklimlerinde.
Nefesin nefesime karýþtý, kanýn kanýma.
Sabahlarým mübarek, gecelerim kutlu oldu.
Tenin tuzunu, kýrmýzýnýn alevini, uykusuz geceleri hasreti ve kavuþmayý, sevmeyi, tapmayý, yanmayý
ve ölümden korkmamayý bildim.
Yüzüme mukaddesin izleri iþlendi.
Aþkýn ýþýðý vurdu alnýma.
Yeþil, orman kuytusu gözlerinde uyudum en derin uykularý.
Aydýnlýk sularýnda yýkandým, arýndým. Tenim nura kesti.
Ýkilikten kurtuldum. Bir oldum. Sen oldum.
Edep, güven, sükunet, hürmet, ikbâl...
ne varsa senden sindi ruhuma.
Vefayý, izzeti, kýyamý, secdeyi, þefkati, merhameti, yapmayý, onarmayý , vermeyi, baðýþlamayý...
sende gördüm, senden öðrendim.
Onurlu , vakur, berrak, temiz, saf, heybetli, seven, koruyan, kollayan ,kaygý eden ,arayan, soran, kýskanan, esirgeyen, baðýþlayandýn sen.
Tefekkürün vardý senin. Fikirlerin, Ýnançlarýn.
Mabedin, secden...
Öksüzün, yetimin, garibin, kimsesizin, açýn, yoksulun, yolda kalmýþýn derdi senin derdindi.
Dedin ki; Nen varsa ver, nen varsa paylaþ.
Düþeni kaldýr, aðlayaný güldür, yol bilmeze
yol göster.

Dedin ki; Aþklara, âþýklara, analara, ekmek kazanan
küçük ellere, imalara, kýzaran yüzlere,
solgun kýzlara , mahcup bakýþlara,
bükük boyunlara saygý duy.
Dedin ki; Aþk o ki iyilik görse artmaz, kötülük görse
azalmaz.
Dedin ki; Þeytan ikiyüzlülük elbisesini giydiði için
kovuldu Cennetten. Mert ol . dürüst ol.
Ellerin acýsý acýn olsun. Kimseyi ayrý, gayrý
Bilme. Kendi Mutluluðun olmasýn tek
amacýn, herkesi mutlu et.
Dedin ki; Ýki yüzlüden, riyakârdan, kurnazdan,
bencilden kaç.
Dedin ki; Çiçekleri koparma, böcekleri çiðneyip
geçme. Sormadan, sorgulamadan insanlarý
mahkum etme.
Dedin ki; Ceylanlara ok atma, güllere kýyma, kuþlarý
vurma.
Dedin ki; Sen kainatsýn, rüzgârsýn sen , sen
güneþsin, sen yýldýrýmsýn, selsin sen.
Dedin ki ; Rüzgârý durdurmayý öðren, güneþi
doðdurmayý, karanlýðý yenmeyi.
Dedin ki ; Ben yazgýným senin. Sevgilin, anan, baban,
sýrdaþýn arkadaþýn. Dostun ve düþmanýn
benim. Ben seni aldýðým nefeste, içtiðim
suda, gökyüzünün maviliðinde bulurum.
Uzaktayken bile yanýmda gibi.
Sen de beni bulmalýsýn.

Son geceydi simitler yaptýn. gömleklerimi, kravatlarýmý, elbiselerimi ütüledin.
Evi yeniden temizleyip düzene koydun. Yeni tabaklar,
çay bardaklarý, fincanlar hazýrladýn. Duvarlara postitler
yapýþtýrýp yemek tarifleri yazdýn. Sabah gideceðini
bilmiyordum.
“Beni azat et.” dedin.
Sesin titrek, yüzün solgundu.

Dedin ki; Gönderen, götürüyor, alýþ. Geriye bakma,
arkaya dönme. Tüm yaþam gelecektedir
yarýnlarý sev, yarýnlara yönel.
Dedin ki; Saati kurmayý unutma. Yedi ve yedi on beþ’e.
Ýki kez. Sen kolay uyanamazsýn.
Evden çýkmadan bir saat evvel ayakta olmalýsýn.
Unutma.
Dedin ki; Her gün yýkan, týraþ ol.
Dedin ki; Ýkimizin mutluluðu için yüzlerce insaný
acýya atamayýz. Bu bizim inançlarýmýza,
ideallerimize, gönlümüze, sevdamýza
yakýþmaz.
Dedin ki; Mutluluk...! Mutluluk bizim iþimiz deðil.
Onu dertsiz yüreklere, kaygýsýz kafalara
býrak.
Dedin ki; Mutlu yalnýzlara acý.
Dedin ki; Asýl sevda þimdi baþlýyor. Hasreti
yeneceðiz. Mesafeleri ve zamaný
yeneceðiz. Sen de, ben de yüzümüzün
akýyla vereceðiz bu sýnavý.
Sen de ben de geçeceðiz bu sýrattan.
Asýl sevda þimdi baþlýyor.

Ve gittin.
Gitme diyemedim.
Sana bir þey denemezdi.

Binip gittiðin otobüsün arkasýndan sürüklenip parçalandý yüreðim.
Yüreðim topraklara karýþtý. Kan, çamur içinde kaldý,
ayaklar altýnda çiðnendi yüreðim.
Gittin. Göðüs kafesimin altýnda ne varsa alýp götürdün.
Gittin. Toprak yeniden kurudu. Tüm yeþiller soldu. Börte
böcek ne varsa öldü. Bir yýkýk harabeye, bir kuru aðaca döndüm.
Gittin. Gözümün bakýþý, kolumun kuvveti, dizimin takati gitti.
Gittin. Ne varsa güzel ve mukaddes olan sesinle gitti. Ýnce, keskin, o derin bir býçak yarasý gibi sürekli kanayan, sürekli sýzlayan bir yürekle kaldým.
Sakat ve yarým.

Gittin. Senden ayrýlmak ölümlere alýþmak gibi.
Soðuk bir dehlize, karanlýk bir mezara girmek gibi.
Ürperiyor insan, tüyleri diken diken oluyor.
Alýþamadým.
Gönderene inandým, götürene inanamadým.
Rüzgara, yaðmura, sele söz geçirmeyi öðrendim.
Sensizliði öðrenemedim.

Bu sýnavý veremedim ben.
Sýrat köprülerinden geçemedim.
Düþtüm ve yandým Gayya kuyularýnda.

Seni yitirmek ne demek, kim bilir ki bunu.
Ben seni yitirdim.
Sen bir kadýn deðildin ki.
Kumral baþýnda tüm erdemlerin hüzmelendiði,
yüzünde soylu acýlarýn gamzeleþtiði bir masaldýn sen.
Peygamber nefesinin hulûl ve nüzûl ettiði
‘Gül’dün sen.
Ben seni yitirdim.

Emir Kalkan
(Gül Ayinleri, Ötüken Yayýnlarý 2003)