Deðiþen o kadar çok þey var ki, hiç kimsenin deðiþmemesine karþýn...Yer ayný, insanlar ayný. Peki deðiþen ne? Deðiþmeyen tek þey deðiþimin kendisi mi? Doðru mu bu?



Zil çaldý!
O kadar sýkýlmýþým ki... Kitaplar, dersler, sýnavlar, hoca bir yandan... Sýramýn üstüne kazýdýðým ismimi yarým býrakarak attým kendimi sýnýftan dýþarý, nasýl olsa hafta baþýnda yine sýkkýn bir ders vakti devam ederim ismimi kazýmaya.
Uzun koridorun sonunda okul tuvaleti. Bizim parfümlerimizde olmasa daha da iðrenç kokacak sanýrým. Parfümün kokusu ile tuvaletin aðýr kokusu uyumsuz bir ortaklýðý baþlatýnca midem bulanýyor. Acele ile , her hafta fönlemekten býktýðým, örgülü, kahverengi saçlarýmý açýyorum, kendimi görmekte zorlandýðým aynaya bakýyorum, dudaklarýma biraz parlatýcý, eteði de biraz kýstýk mý hazýrým. Yanýma bakýyorum benden farklý gözüken diðer kýzlarla birden ayný oluveriyorum.
Okul yokuþu yok mu? Sanki bilerek yapmýþlar buraya bu okulu. Çýkarken eziyet olsun diye ya da konu olsun diye þarkýlara ‘okul yolu’. Bundan þarký mý olur ya okul adý üstünde. Yokuþ mu eziyet, okul mu? Acaba diyorum; þöyle okulu düz bir yola koysalardý o yol yine yokuþ gibi gelir miydi bize.
Yokuþ sonu yine ayný durak. Her öðle tatili gittiðimiz, okul çýkýþlarý yokuþtan kendimizi yuvarladýðýmýz o küçük kafe.
Mehmet Aðabey, Merih Abla; ikinci anne babamýz.
Mehmet Aðabey; 50 yaþýna gelmiþ koca delikanlý, gözlerinde yýllarýn tecrübesi, yüzünde geçmiþin izleri, her geçen gün çoðalan sevgisi ile hepimizin babasý, abisi, dostu.
Merih Abla; gözlerinde anne þefkati, yüzünde geçmiþin güzelliði, yüreðinde gençlik özlemi, bize baktýkça kendini gören, hamburgerlerin kraliçesi, annemiz, ablamýz, sýrdaþýmýz.
Kendi evlatlarý gibi seviyorlar bizi. Onlarýn ki gibi bir yüreðe sahip olmak zor olsa gerek.
Herkesin yeri belli bu kafede. En dipteki köþe duvar bizimki. Duvarda rengarenk kaðýtlara yazýlmýþ küçük küçük yazýlar yapýþtýrýlý. Kimi zaman mesaj veren kimi zaman umutsuz aþk sözcükleri. Birde tarih atýyoruz altýna tabi, ayný yerde ayný sevgi ile okumak için, ufak bir tebessümle.
Çantalar bir tarafa, kitaplar masanýn üstüne. Masa birden o kadar kalabalýklaþýyor ki. Sigaralar, küçük not kaðýtlarý, kalemler... Nasýl baþarabiliyoruz ki bu kadar çok þeyi þu küçücük yuvarlak masaya sýðdýrmayý bilmiyorum. Birde fal bakýlmak için içilecek olan kahvelerde yolda masanýn kalabalýklýðýna inat. Dört kiþilik masada on kiþi oturabilme lüksüne sahiptik birde. Saatler ilerledikçe çoðalýyoruz, basketbol maçlarýnda okadar nefret ederken, burada deli gibi sevdiðimiz, kardeþ rakip okullardaki arkadaþlarýmýzda geliyor.
Herkes kendini bu küçük dünyaya yokuþtan yuvarladýðý gibi yakýyor yasak olduðu için raðbet gören sigarasýný. Ve ilk fýrt... Okul yokuþundan, sýkýcý derlerden ve koca bir haftanýn stresinden bizi alýp, beraberce kurulan hayallere götürüyor.
Üniversite kazanýlýyor, özgür hayat baþlýyor, Mehmet Aðabey ile Merih ablada yanýmýzda, yapmadýðýmýz þey kalmýyor, alan o kadar geniþ ki atýp tutuyoruz, dünyayý bile kurtarýyoruz, sahi yapabilir miyiz böyle bir þeyi.
Ýkinci sigaralar yakýlýyor fonda ‘Arkadaþ’ þarkýsý baþlayýnca. Herkes el ele, yürekler, hayaller, umutlar bir. Parlatýcý sigaramýn izmaritinde kalýyor, en az parlatýcýmýz kadar parlak kurduðumuz dünya.

Zil çalýyor!
Mehmet Aðabey ‘hadi çocuklar’ diyor.
Ertesi gün kaldýðýmýz yerden devam etmek üzere öpüþüyoruz, sarýlýyoruz. Her gün ayný þey, ayný sahne, ayný oyuncular.


Dünyayý kurtaramadýk, dünyayý kurtaramadýðýmýz gibi kendimizi de kaybettik. Beraberce kurduðumuz hayalleri gerçekleþtiremedik belki ama hayallerimizi gerçekleþtirdik. Herkes üniversiteyi kazandý mesela, herkes özgür.
Ama bilseydim bir zamanlar þarkýlara konu olan ‘okul yolunun’ yazýlarýmý bu denli özlemle süsleyeceðini, 4 kiþilik masada en fazla 3 kiþi oturup bir sandalyenin boþ kalacaðýný, artýk masaya bir þeyleri sýðdýrmaya çalýþmayýp hayatýmýza bir þeyleri sýðdýrmaya çalýþýrken, sigaramýn izmaritinde kalan dudak parlatýcýma benzettiðim parlak dünyanýn zamanla matlaþacaðýný bilseydim sanýrým bu hayalleri kurmaz üniversiteyi kazanmazdým.
Evet gerçekten bizim Mehmet Aðabey ve Merih abla kadar büyük bir yüreðimiz yok.

Merih ablanýn hamburgerleri hala ayný güzellikte ama gözlerindeki ifadeyi ben görebiliyorum.
Mehmet Aðabeyin çaldýðý þarkýlar hala ayný ama gözlerindeki ifadeyi ben görebiliyorum.
Ve artýk ‘arkadaþ’ þarkýsý çalýnmýyor bu kafede, çünkü hak etmiyoruz.
Bir gün birbirimizden ayrý düþsek bile, biliyorum hiçbir zaman ayrý deðil yollarýmýz...
Evet yollarýmýz ayrý deðil yine ayný kafedeyiz ama ayrý düþtük.
Duvarlarda boyanmýþ artýk yok yazdýklarýmýz, bizde silmiþiz ki beynimizden bütün yazýlanlarý fark bile etmiyoruz duvarlarýn boyandýðýný.

Artýk bu kafeye geldiðim zaman tek ilgimi çeken tanýmadýðým diðer insanlar. Daha lisede olanlar. Nasýlda baðlýlar birbirlerine, kurduklarý hayaller ortak, dünyayý bile kurtarýr onlar, birde bilseler þu farklý farklý masada oturan, özendikleri abla abilerinin yaþadýklarýný eminim vazgeçerler hemen hayallerden. Keþke bizde vazgeçseydik de üzmeseydik Mehmet Aðabey ile Merih ablayý.


Zil çaldý!
Bu kaçýncý zil ya... Amma uyumuþum. Allah! Ýþe de geç kaldým, bugün önemli bir toplantým vardý, hemen giyinmeliyim, sarý saçlarým daðýnýk ve fönsüz. Off sýkýldým.
Gitmiyorum bu gün iþe.
Bu gün; kahverengi saçlý, formalý,dudaklarý parlatýcýlý kýz olup hayaller kuracaðým. SÝL BAÞTAN...