Kendimizle yüzleþmeye hazýr deðildik...

Biz yaþamaya hazýrlanýrken bir gün gerçekleþtireceklerimizin hesabýný yaparken,

Hayat geçmiþimizden vurdu bizi...

Yenildik!


Ve belki de bu yüzdendi yazýmýzýn bu denli okunaksýz oluþu... bu yüzdendi yenilmemiz,

Yanýlmamýz.. Bu yüzdendi vapurlarda dalga seslerine savrulmamýz...

Üstad!

Biz hayat nedir anlamamýþýz!



Ayrýlýyorum anýlarýmdan.. Hazýr deðilim ama ayrýlmak zorundayým...


Þimdi/artýk ayrýlýklardayým...

Savurur ömrümü giderim üzerine silik resimler karalanmýþ kitaplar arasýndan...


Savurur ömrümü giderim..Hissetmez kimse ayrýlýþýmý...

Bir gemi nasýl sessiz sitemsiz yok olursa ufukta... ve bir inadýna nasýl alev alev açarsa...



Savurur ömrümü giderim..Ve ülkem kan aðlýyorken ve ben gidiyorken...ve

Gök..gök ellerimde ufalanýyorken küllerim savrulur rüzgarýna...



..ve sen! Sen, seni sevdiðimi hiç bilmeyeceksin...

Þu an bu dizeleri bir gazete kaðýdýna karaladýðýmýz bilmeyeceksin...

öldüðüm günün sabahýný seni anarak selamladýðýmý bilmeyeceksin..

yaþayýp gideceksin yaþamak denirse buna..

Bir kitabýn tozlu sayfalarýný çeviriyorum aðýr aðýr...Kitabýn içinde bir kuru gül...

hani birlikte koparmýþtýk...Aylardan bilmem ne ayýydý, günlerden ayrýlýk...

Bakýþlar deðecek bu güle tozlu sayfalar arasýnda...Belki sen de rastlarsýn ona...

Rastlar, bu gülü hatýrlamazsýn...Hatýrlamaz, ama yine de aðlarsýn.....

Ne diyorum ben! Sen hiç kitap okumadýn..ve muhtemelen bundan sonra da

Okumayacaksýn..

Savurur ömrümü giderim iþte..

Ardýmdan aðlayamazsýn...