1957 dünya kupasý final maçýna çýkmýþtýk, Fas'ta… stadyum onbinlerce kiþinin baðýrýþ çaðýrýþýyla inliyordu. önce rakip takýmýn milli marþý okundu, ardýndan bizimkine geldi sýra. marþýmýzýn tam ortalarýndaydýk ki neredeyse ayný anda patlamalar oldu. gözümü açtýðýmda takým arkadaþlarýmýn yerde kanlar içinde kývrandýðýný dehþetle fark ettim. yerimden kýmýldayamadým, oysa herkes bir yana koþuyordu. orta yuvarlaðýn ortasýnda öyle donakalmýþtým…
polis böyle bir olayýn dünya tarihinde eþi benzeri bulunmadýðýný belirtti. stadyum çevresindeki yüksek binalara mevzilenmiþ on bir kiþi, dürbünlü tüfekleriyle ayný anda, takýmýmýzýn oyuncularýna ateþ etmiþlerdi.
beni neden vuramadýklarýný çok sonra anladýk… beni vuramamýþlardý çünkü ben kurþunlara gelmeyeyim diye yýllar önce efsunlanmýþtým.
hükmen malup kabul edilip, ikincilik ödülünü ülkemiz takýmýna vermeyi kararlaþtýran olimpiyat komitesi baþkaný, bizzat bana ikincilik kupasýný verirken gözyaþlarýný tutamamýþ ve "iyi mücadele edebilirdiniz ama olmadý… bunu unutup önünüze bakmanýz gerekiyor, özellikle orta sahada bazý problemleriniz var, bunlarý düzeltmek gerek, siz elinizden geleni yaptýnýz…" demiþti…
1957 gerçekten futbol adýna baþarýsýz bir yýldý.