benim de canýma tak etmiþti ama bir türlü cesaret edemiyordum… doðrusunu söylemek gerekirse bir kadýna aþýktým ve bu beni hayata baðlýyordu. haftada bir iki gün görebiliyordum onun yüzünü; evet benim varlýðýmýn farkýnda bile deðildi ama böylesi bile yetiyordu bana… onun varlýðýyla kendimi avuturken çevremde ve ülkemde olan biteni görmezden geliyordum. insanlarýn kendilerini asmalarýndan bahsediyorum elbette… hem de saðda solda, bulduklarý ilk fýrsatta! nereye baksan birinin sallandýðýný görüyordun. bu, insanlarý yýpratýyor ve evlerine kapatýyordu. öyle zamanlar gelmiþti ki artýk polis bile sallanan ölü bedenleri görmeye tahammül edemez olmuþtu…
sadece bir iþe daha doðrusu paraya ihtiyacým olduðu için bu ölü bedenleri ortalýktan kaldýrmakla görevlendirilmiþ devlet biriminde yerimi aldým… bizlere özel kýyafetler uydurmuþlardý ve hepimize çok önemli bir iþ yaptýðýmýza dair söylevler çekmiþlerdi. kimsenin umrunda deðildi; tek derdimiz paraydý…
iþimiz kolaydý, üç beþ kiþilik gruplar halinde kamyonet-minibüs arasý araçlarýmýza atlayýp þehirde dolanýyorduk. gözümüzü dört açýyorduk çünkü toplanan ceset baþýna ayrýca primimiz vardý ve aslýnda kazandýran da buydu…
sallanan zavallýyý görür görmez araçtan atlayýp makas benzeri bir þeyle onu ipten kurtarýyor ve kahverengi-mor sert plastikten ceset torbalarýna sokuveriyorduk… her zaman kolay olmuyordu tabii, bazen merdivenlerde canbazlýklar gerektiriyordu bu iþ. öyle ipi kesip adamý (ya da kadýný her neyse…) pat diye yere düþürmek yoktu bu iþte; insana, ölüyse bile saygý göstermeli!
garip adamlar tanýdým bu iþte; iplerle fazlaca ilgilenenler vardý… kimi bir parçasýný hatýra olarak almak istiyor, kimi ölü indirildikten sonra bir fitili ateþler gibi çakmaðýyla ipin ucunu yakýyordu… hiç konuþmayan biri vardý, ismini vermek istemiyorum, fotoðraf çekiyordu… yüzlerce ölünün fotoðrafýný almýþtýr her halde? ben? …ben; kendini asanlarýn bazýlarý mektup gibi birþeyler býrakýyordu, pek sýk karþýlaþmýyorduk ama, iþte o yazýlý kaðýtlarý toplamak istedim ama iþe benden önce girmiþ biri böyle bir koleksiyon yaptýðýný ve onlarý kendisin almasý gerektiðini sert bir dille söyleyince, ona býraktým… çok da istekli deðildim ve zaten aklýmda genellikle aþýk olduðum (onun da ismini vermek istemiyorum) o kadýnýn görüntüsü vardý; baþka bir þey ilgimi fazla çekemiyordu…
uzunca sayýlabilecek bir süre bu iþi yaptým. çalýþmak iyi gelmiþti bana, kendimi yorgun hissetmek hoþuma gidiyordu. ama bir gün, sanýrým iþe gireli yedi ay falan olmuþtu, onu çürümüþ ama düþememiþ bir armut gibi bulunca, anladýðýnýz gibi, aþýk olduðum kadýndan bahsediyorum, kendimi paramparça hissettim. çok kýsa bir süre sonra da ülkeyi terk ettim…
yurt dýþýndan bakýlýnca olaylar bir korku filmi gibi geliyordu. dýþ dünya ülkemdeki duruma müdehale etmek istediyse de bu intiharlarý azdýrmaktan baþka bir iþe yaramadý… birkaç yýl içinde haritalarda kara bir leke olarak gösterilmeye baþlanan ülkeyi, benim gibi yurt dýþýna kaçan bir avuç insandan baþkasý asla gözünün önüne getiremiyordu…
iplerin ucunda rüzgar estikçe sallanan iskeletlerin, o topraklara adýmýný atanlara intihar hastalýðý bulaþtýrdýðý yönündeki inanýþa ise diyecek bir þeyim yok … bunu anlamlý ama gerçek dýþý buluyorum…