Koþturuyoruz,delicesine.... dur durak beklemeden, hep bir sonraki adýmýmýzýn derdinde hayatý nasýl yaþadýðýmýzý bilemeden. Gün oluyor, sabah baþlayan curcuna günlük hayatýn vazgeçilmez gereklerini yerine getirmeden öteye gidemeden bitiveriyor. Bir de bakýyoruz ki akþam olmuþ bile. O da ne? Daha yapacak yýðýnla iþimiz var, keþke birkaç saatimiz daha olsaydý. Ýnanýn 24 saate sýðdýramadýklarýmýzý ilave olarak istediðimiz o birkaç saate de sýðdýramazdýk. Bu döngü böyle sürüp gider, hayat bir anlamda monotonlaþmaya baþlar. Her gün hep ayný þeyleri yaptýðýmýzýn farkýna varýrýz nasýlsa.
Sabah ayný saatte kalkýp hazýrlanmalar, iþe, okula, atölyeye koþuþturmalar yada evdeki günlük yaþam. Akþam olunca yine ayný çýlgýn tempo. Bir gün, yeni bir gün daha. Mutlu olup olmadýðýmýzý, gerçek isteklerimizi bir an bile düþünmeksizin kendimizi kaptýrdýðýmýz ayný rutin tablo.
Durun bir dakika ve durup düþünün...Ne yapýyorum, neredeyim, bu koþturmacanýn içinde mutlumuyum, sevdiklerime yeterince vakit ayýrabiliyormuyum, ya kendi isteklerim? Hobilerim, yýllardan beri yapmak isteyip de yapamadýklarým? Suç kim de? Suç bu kýsýr döngü içinde insanýn kendini kaybedercesine çalýþmaya kaptýrmasý mý? Yoksa içinde bulunduðumuz þartlar ve var olma savaþý mý?Aslýnda yanýtýný vermek zor, ama bir gerçek var ki o da küçük yaþlardan itibaren ilkokul, lise, üniversite iþ hayatý, evlilik, çocuk....derken durup dinlekmeksizin kendimizi bir engelli koþuda buluveriyor olmamýz. Yüksek performans gösterip engelleri birer birer aþtýðýmýz sürece kendi kendimize verdiðimiz itici güçle daha çok, daha çok diyoruz. Peki ama nereye kadar? Önümüze aþamadýðýmýz ilk engel çýkana deðin bu soruyu kendimize sormuyoruz bile.
Çoðumuz büyük þehirlerdeyiz, ama o þehrin tadýný yeterince çýkarabiliyor muyuz dersiniz? Sinema,tiyatro, müzikholler, sergiler, açýlýþlar, davetler, toplantýlar... Hangisine , ne sýklýkta katýlabiliyoruz ki?
Yaþamak için, toplumda var olmak ve sorumluluklarýmýzý yerine getirmek için deliler gibi çaba gösteriyoruz. Bu arada yýllar bir su misali akýp gidiyor, farkýna bile varamýyoruz. Zamaný çok çabuk tükettiðimizi en iyi çocuklarýmýzýn büyümelerinden anlýyoruz belkide. Ama bu arada geçip giden yýllarla, eþimizi, sevdiklerimizi ne kadar ihmal ettiðimizi, evimize ve kendimize yeterince vakit ayýramadýðýmýzý, hatta çocuklarýmýzýn sevilesi en tatlý yaþlarýný göremeden büyüttüðümüzü fark edemiyoruz.
Halbuki aþýk olarak evlendiðimiz insanla bir ömür geçirip, her þeyden çok sevdiðimiz çocuklarýmýzý boyumuza getirmiþiz. Ne mutlu bize! Ama hayatýn keyfini yeterince çýkarabildik mi bu arada, bu yoðun tempoda. Yoksa ne olup bittiðini anlayamadan yýllar 20, 30, 40, 50, 60 derken geçip gitti mi? Aynaya en son ne zaman baktýnýz, kendinizi gerçekten görmek ve yüzleþmek için. Hayýr aynalar yalan söylemiyor. Saçlarýnýzdaki aklar, yüzünüzdeki kýrýþýklýklar sizin, ama unutmayýn hangi yaþta olursanýz olun, o yaþ en güzel yaþtýr ve doyasýya yaþanmalýdýr.
Bugünkü aklýmýzla, düþüncemizle ve kafa yapýmýzla bir 10 yýl öncesine dönmek... Hangimiz istemez ki? Ne de keyifli olurdu böylesi, ama olanaksýz. O halde hayatý yaþarken yaþayalým. Yaþarken deðerini, anlamýný vermeye çalýþalým. Her anýn , her dakikanýn keyfini çýkaralým.
Çünkü insan dünyaya bir kez gelir ve önündeki sadece bir sahnelik perdedir. Ne bir fazla, ne de az, sadece tek bir sahne...Ne o siz hala koþuyormusunuz?
Sevgiyle kalýn...

Belgin Eryavuz