Hayatýmýzýn hangi evresinde olursak olalým, korkularýmýzda bizimle beraberdir.Doðduðumuz andan itibaren bize eþlik etmeye baþlar, bizimle hayat bulur, bizimle büyür ve bizimle hayata veda eder. Korkularýmýz bize özeldir. Yaþantýmýzla, duygularýmýzla, iç dünyamýzla, tecrübe ve tecrübesizliklerimizle birebir hareket eder. Niteliði, yoðunluðu her birimizde deðiþken ve bize özeldir.
Daha doðduðumuz anda terk edilmekten, yalnýz bir baþýmýza üþümekten korkar ve aðlarýz. Zamanla edindiðimiz alýþkanlýklarla ve çevreyle orantýlý olarak korkularýmýz boyut deðiþtirir, ama hiç azalmaz, hep artarak devam eder. Bazen beyaz, bazen mavi, bazen pembe, bazen gri olsa da o kaygý bulutlarý hep bir yerlerden göz kýrpar adeta yaþantýmýza. Uykusuz gecelerimizin sabahlarýnda, yalnýzlýðýmýzý yaþarken, aniden özlediðimizi hemde çok özlediðimizi hissettiðimiz o naif anlarýmýzda tenimizde, yüreðimizde, düþlerimizde beliriverir aniden, çaðrýlmadan pervazsýzca hemde. Yüreðimizi kýyým kýyým doðramaya, ince sýzýlar halinde damarlarýmýzda dolaþýp içimizi titretmeye baþlar. Yüzümüzde açan gülücükler yerini durgunluða, gözlerimizdeki ýþýltýlar ise bazen gözyaþlarýna dönüþür.
Kaybetmekten korkarýz bazý bazý sevdiklerimizi, bize yaþamý yaþanýlýr hale getiren dostlarýmýzý,...okula gönderdiðimiz yavrumuzu, iþe uðurladýðýmýz eþimizi, tatile gönderdiðimiz büyüklerimizi, ayrý kaldýðýmýz arkadaþlarýmýzý, ne zamandýr mesajlarýný alamadýðýmýz bizi unuttuðunu sandýðýmýz aþklarýmýzý,....kaybetmekten, nedensizce.
Bazen terk edilmekten, son sözü söyleyememekten,yanlýþ anlaþýlmaktan, yalnýz bir baþýna kalmaktan, aþký bulamamaktan, bulduðumuz aþký doya doya yaþayamamaktan korkarýz tenimizde delice.Bazen de sevdiðimiz kiþiyi kaybetmekten, birlikteliðimizin bozulup, aramýza kapkara bulutlarýn girmesinden korkarýz yüreðimize aniden düþen o naif hisle.
Kimi insanlar kurduklarý düzenin bozulmasýndan, planlarýnýn alt üst olmasýndan korkar. Bu nedenle, kendi kýyýlarýndaki küçük barýnaklarýný asla terk etmek istemezler.Kimi insanlar ise iþ hayatlarýndaki baþarýsýzlýktan korkar. Mücadeleci ruhlarýný köreltip, pasif kalmayý tercih ederler bu yüzden.Kimi insanlar mutlu yuvalarýnýn bir gün daðýlmasýndan, eþleri tarafýndan terk edilmekten, aldatýlmaktan korkar. Bu hisle kendilerinin bile çoðu zaman tanýyamadýklarý birer yabancý kimliðe bürünürler ellerinde olmadan belki de.Kimi insanlar toplum içine çýkmaktan, topluluk önünde konuþmaktan, duygularýný açýklamaktan, hatta yaþamaktan korkarlar.
Korkular, korkularýmýz, bize özel anlardaki duygu yoðunluðumuz. Bir baþkasýnýn, hatta ruh ikizimizin bile anlamakta zorluk çektiðini düþündüðümüz, anlaþýlmasý gerçekten güç duygu yumaðýmýz. Bazen cesaretle dile getirdiðimiz, hatta yüzleþtiðimiz, üstüne gittiðimiz; bazen kendimize bile itiraf edemediðimiz anlarýmýz...
Belki de en iyisi korkularýmýzýn varlýðýný bilmek, onunla yaþayabilmeyi öðrenmek. Ama asla bizi yaþamasýna izin vermeden, duygu katmanlarýmýz arasýnda bir yerlere saklayýp, olabildiðince sessiz býrakarak. Çünkü önümüzde yaþamamýz hem de her anýný, her saniyesini tadarak zevlk almamýz için uzanan pýrýl pýrýl bir hayat var. Kendi hayatýmýzý seçme þansýmýz olduðuna göre; korkularla uðraþmak, onlara yenilmek yerine þansýmýzý iyi deðerlendirelim. Ertelemeden, biriktirmeden, bekletmeden þu aný, þu dakikayý cesurca, dolu dolu yaþamaya baþlayalým. Týpký bir kayadan turkuaz rengi bir denize dalarcasýna balýklama dalalým hayatýn içine...Haydi ben uzattým elimi size. Kimbilir engin maviliklerde buluþuruz belki birgün, bir yerlerde.
Sevgiyle kalýn.